ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 45

คลำอยู่พักหนึ่ง หยิบชุดสีดำทั้งสองชิ้นออกมาจากข้างล่างสุด

เพียงซูจิ่นเอ๋อร์และซูจื่อชิงมองเห็นเสื้อผ้าตัวยาว ก็รู้ว่าไม่ใช่ของพวกเขา

เห็นกู้หว่านเยว่ถือเสื้อผ้าเดินไปหาซูจิ่งสิง ทั้งสองคนเข้าใจในทันใด ที่แท้ก็ซื้อให้พี่ใหญ่นี่เอง

เผยอากัปกิริยาซุบซิบนินทา ส่งยิ้มให้กัน แอบดูที่ด้านข้าง

ซูจิ่งสิงเองก็คิดไม่ถึงกู้หว่านเยว่จะซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้เขา เห็นนางเดินเข้าใกล้ ใบหน้าหล่อเหลาสะท้อนความประหม่า

ครู่ถัดมาเบือนหน้า แต่กลับถูกกู้หว่านเยว่ดึงกลับมาเบาๆ

“อย่าขยับ ให้ข้าเทียบดูว่าเสื้อผ้าสองชุดนี้พอดีตัวท่านหรือไม่”

ซูจิ่งสิงอยู่นิ่งๆ ไม่กล้าขยับอีก ก็แค่ร่างกายกลับแข็งทื่อเป็นเส้นตรงตามการเคลื่อนไหวของนาง

กู้หว่านเยว่ยกมุมปากอย่างอดไม่ได้

ชายคนนี้ปกติดูแล้วสุขุมเยือกเย็น แต่ทุกครั้งตนเองเข้าใกล้เขา เขาก็สะเทิ้นอายคล้ายแม่นางคนหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น

น่ารักยิ่งนัก

ทันใดนั้นนางเกิดนึกสนุกขึ้นมา แตะโดนตัวเขาคล้ายตั้งใจคล้ายไม่ตั้งใจ

“ความยาวพอดีแล้ว แต่แขนเสื้อยังต้องวัดอีกหน่อย ส่วนเอวให้ข้าดูหน่อยว่าแน่นหรือไม่...”

ลมหายใจชายบนเตียงเตาว้าวุ่นแล้ว กลีบปากบางเม้มแน่น แม้แต่หน้าผากก็มีเหงื่อผุดออกมา

“ฮ่าๆ...” กู้หว่านเยว่หัวเราะเสียงดังอย่างสุดระงับ

ชายคนนี้ทั้งใสซื่อทั้งน่ารักเกินไปแล้ว

ซูจิ่งสิงมองกู้หว่านเยว่ที่กำลังหัวเราะอย่างอารมณ์ดี นี่ถึงรู้ตัวว่าตนเองถูกนางแกล้งแล้ว

ขณะเดียวกันรู้สึกเอือมระอาภายในใจ จู่ๆ ก็ยื่นมือออกไปดึงนางเข้าหาอ้อมกอด

มือใหญ่วางบนเอวคอดกิ่วของนาง ดวงตาดำสนิทดึงดูดคนไว้แล้ว “ขำมากหรือ?”

“เอ่อ ไม่ขำๆ...” ชายใสซื่อจริงจังขึ้นมาอย่างฉับพลัน กลายเป็นกู้หว่านเยว่ทำตัวไม่ถูกแล้ว ดันเขาออก หยิบเสื้อผ้าได้ก็วิ่งหนีไป

ขณะรับเนื้อวัวตุ๋นซีอิ๊วหอมๆ สองสามครอบครัวเกือบดีใจจนหลั่งน้ำตาออกมาแล้ว

ใบหน้าเหี่ยวย่นของฮูหยินผู้เฒ่าเซิ่งเปี่ยมความซาบซึ้ง “แม่นางกู้ ขอบคุณเจ้ามาก บุญคุณนี้ภายภาคหน้าพวกเราต้องตอบแทนเป็นแน่”

หลี่ฮูหยินเองก็รับเสบียงอาหารไปหน้าแดงก่ำ ก่อนนี้นางยังบริภาษกู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงมาก่อน ถูกตบหน้าแล้ว...

นายท่านหลี่ยิ้มพลางลูบเครา “ข้าก็บอกแล้วไอ้...คุณชายซูและแม่นางกู้ไม่มีวันไม่ใส่ใจพวกเรา บัดนี้เชื่อแล้วกระมัง”

“เชื่อแล้วๆ แม่นางกู้ขอบคุณพวกเจ้ามาก”

ความเก้อกระดากเกลื่อนหน้าหลี่ฮูหยิน อันที่จริงนับตั้งแต่วันที่กู้หว่านเยว่มอบหมูป่าให้ นางก็เชื่อแล้ว

กู้หว่านเยว่หัวเราะ ถือเสบียงอาหารที่เหลือไปให้สกุลเหยียน

นายท่านเหยีนมิได้แสดงท่าทีตื่นเต้นเพียงนั้น แต่ภายในสายตายังสะท้อนความซาบซึ้งใจ พิสูจน์ให้เห็นว่าเขาจดจำบุญคุณนี้ไว้แล้ว

ใบหน้าของหลายครอบครัวล้วนเปี่ยมอารมณ์ซาบซึ้งใจ