ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 56

ในเมื่อนางอยากเล่น ซูจิ่งสิงก็จะเล่นกับนาง

หลังจากเก็บนกพิราบได้สิบตัว และนกอื่นๆ อีกห้าตัว กู้หว่านเยว่ก็พาพวกมันออกไปเมื่อถึงเวลา เดินกลับมาพร้อมกับตะกร้าในเมื่ออย่างมีความสุข

ทันทีที่กลับมา นางก็อดไม่ได้ที่จะขดตาเสี้ยว ส่งจูบหวานๆ ให้ซูจิ่งสิงไปหนึ่งครั้ง

“ท่านพี่ ท่านยิงนกพิราบได้เยอะเลยเจ้าค่ะ เก่งเกาจเหลือเกิน! เยี่ยมมากเจ้าค่ะ!”

นกพิราบทั้งหมดที่นางซื้อและปล่อยออกมาจากเวทีซื้อขาย ถูกซูจิ่งสิงโจมตีจนเกลี้ยง ไม่เหลือเลยสักตัวเดียว

ผู้ชายคนนี้เจ๋งมากเลย!

ซูจิ่งสิงเป็นภาระมาตลอดทาง แต่ทันใดนั้นก็ได้รับการชื่นชมและเป็นที่ต้องการ ทั้งยังถูกกู้หว่านเยว่ส่งจูบมาให้อีก ทำให้หูของเขาแดงแจ๋ขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

ที่แท้ ได้รับคำชมจากนี้ รู้สึกดีเช่นนี้เอง

“รอให้ขาของข้าดีขึ้น ข้าจะไม่ให้เจ้าต้องลำบากอีก”

เขามั่นใจไว้อย่างเงียบๆ

รู้สึกได้ว่า วันที่ว่านั้นอีกไม่นานเกินรอ

เมื่อเห็นพี่ใหญ่และพี่สะใภ้ใหญ่เดินถือนกพิราบกลับมาหลายตัว ซูจิ่นเอ๋อร์และซู่จื่อชิงก็รีบวิ่งไปพร้อมกับผักป่า

ต่างคนต่างก็อ้าปากค้าง พวกเขารีบก่อฟืนจุดไฟอย่างมีความสุข

คนอื่นๆ ได้แต่มองดูนกพิราบตัวอ้วนในตะกร้าด้วยความอิจฉา สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าพวกเขาอยากกินเนื้อสัตว์มากแค่ไหน

เหตุผลที่กู้หว่านปล่อยนกพิราบจำนวนมากนั้น หาใช่เพราะจะกินพวกมันทั้งหมดไม่

นางหยิบนกพิราบออกมาจำนวนหนึ่ง แล้วนำไปมอบให้แก่ตระกูลอื่นๆ ครัวละตัว ทั้งยังมอบนกพิราบและนกต่างพันธุ์อีกตัวหนึ่งให้กับเหล่านักการด้วย

“แม่นางน้อยกู้ เช่นนี้น่าละอายนักแล้ว นี่มันมีค่าเกินไป พวกเรารับไว้ไม่ได้หรอกขอรับ”

เมื่อก่อนกินมากจนข้าวเหลือนั้นเป็นเรื่องปกติ แต่ตอนนี้ทุกคนล้วนแต่ขาดเสบียงอาหาร พวกเขาไหนเลยจะกล้ารับของกินจากกู้หว่านเยว่?

“อย่ารีบปฏิเสธเลย นกพิราบและลูกนกตัวนี้จัดการยาก ต้องถอนขนและผ่าท้องเสียก่อน

นางอดทนไม่ได้อยู่ รีบไปหากู้หว่าเยว่ ดุด่าออกมาเสียงดัง

กู่หว่านเยว่กำลังย่างนกพิราบอยู่ ค่อยๆ หันหน้าไปหา “ข้าไปเป็นศัตรูกับเจ้าได้อย่างไรแล้ว?”

“ข้าพยายามอยู่ทั้งวันถึงจะเก็บเห็ดมาได้ แต่เจ้ากลับเอานกพิราบมาตบหน้าข้า เจ้าจงใจหาเรื่องข้า พยายามเอาชนะข้าอยู่ทุกครั้ง!”

กู้หว่านเยว่พูดไม่ออก ขอร้องล่ะ นกพิราบเป็นซูจิ่งสิงยิงร่วงนะแม่คุณ

“หลี่ซือซือ ข้าเตือนเจ้าหนึ่งคำ อย่าหวาดระแวงเพราะโดนข่มเหง ทุกคนแค่อยากมีชีวิตรอดบนเส้นทางเนรเทศนี้ ใครจะมีใจไปสนเจ้ากัน?”

กู้หว่านเยว่เห็นหลี่ซือซือฆ่าเฉียนซื่อด้วยตาของนางเอง นางไม่ต้องการเข้าไปพัวพันกับงูพิษ

“กู้หว่านเยว่ ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่”

ใบหน้าของหลี่ซือซือเต็มไปด้วยความอับอาย กำลังจะพูดบางอย่างก็ถูกนักการเข้ามาเฆี่ยนเข้าเสียก่อน ทำเอานางตกใจจนวิ่งเตลิดกลับไปที่ตระกูลซูเก่า

เมื่อมองไปที่แผ่นหลังของกู้หว่านเยว่ แผนการร้ายก็ผุดขึ้นมาในใจเงียบๆ