ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 60

นอกกระโจม หลี่ซือซือด้านหนึ่งอาเจียนด้านหนึ่งร้องไห้ เสียงของนางโศกเศร้ากว่าใครในนั้น

กู้หว่านเยว่ไม่ได้เห็นใจนางเลยสักนิด คนใจไม้ไส้ระกำต้องโดนเกลียดชังเป็นการตอบแทน นี่คือการลงโทษของนาง

วันต่อมา ตระกูลซูเก่าถูกทรมานเสียจนไร้เรี่ยวแรงคร่ำครวญ ทุกคนนอนราบลงกับพื้น อาการร่อแร่ใกล้ตาย

ไม่อาจไม่พูด คนชั้นยอดพวกนี้หนังเหนียวดีจริงๆ โดนไปขนาดนั้นแล้วยังไม่ตายอีก

เมื่อเห็นว่าอาหารและสมุนไพรหมดลงอีกครั้ง กู้หว่านเยว่จึงกล่าวทักทายซุนอู่ แสร้งทำเป็นออกไปค้นหาอาหารตามปกติ

มองลงมาจากที่สูง น้ำท่วมลดลงมากแล้ว ดูเหมือนว่าภายในสองวันนี้ พวกเขาก็สามารถลงจากภูเขาได้แล้ว

ทันใดนั้น ดวงตาของกู้หว่านเยว่ก็หรี่กระชับขึ้น

นางมองเห็นอะไรบางอย่าง ดูเหมือนจะมีสองคนที่นอนอยู่ที่ตีนเขา ห่างจากนางไม่ไกล

ในตอนที่ลังเลว่าจะลงไปตรวจสอบดีหรือไม่ ชายคนหนึ่งก็โบกมืออย่างแรง และตะโกนว่า

“แม่นางน้อย ช่วยด้วย ช่วยด้วย!”

เยี่ยม ตอนนี้ไม่ลงไปก็ไม่ได้แล้ว

กู้หว่านเยว่เดินลงมาพร้อมตะกร้าในมือ ปรี่มาหาพวกเขาทั้งสอง

ทั้งสองเป็นชายฉกรรจ์ คนหนึ่งหมดสติ อีกคนสีสติ ดูคล้ายนายกับบ่าว

ในแวบแรกที่มู่ชิงมองเห็นกู้หว่านเยว่ น้ำตาก็แทบจะไหลออกมา

สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าเขากับนายท่านถูกน้ำท่วมพัดลอยไปมาหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้ว สุดท้ายก็ติดอยู่ที่นี่ เพราะไหล่ของนายท่านถูกหนามไม้แทงติดแหง็ก เขาจึงไม่กล้าขยับตัว ทำได้เพียงเฝ้าอยู่ที่นี่เท่านั้น

แต่การจะรอต่อไปก็ไม่ใช่ทางเลือก

ไม่ได้รับการรักษา การหายใจของผู้เป็นนายก็อ่อนลงเรื่อยๆ

ในความสิ้นหวัง เขาก็ได้เห็นกู้หว่านเยว่

สำหรับเขาแล้ว นี่เป็นเส้นฟางช่วยชีวิต

“แม่นางน้อย ได้โปรดช่วยพวกข้าด้วย แถวนี้มีหมอที่ช่วยนายท่านของข้าได้บ้างหรือไม่?”

กู่หว่านเยว่พูดอย่างเงียบ ๆ “ฝนตกน้ำท่วมสูง ภูเขาทั้งลูกถูกล้อมด้วยธารน้ำหลาก ข้าจะไปหาหมอได้ที่ใด?”

“เช่นนั้นทำอย่างไรดี?” ใบหน้าของมู่ชิงซีดลง ความหวังสุดท้ายหลุดลอยหายไป

เมื่อเห็นเช่นนี้ กู้หว่านเยว่ก็รีบนำชุดการแพทย์ออกจากพื้นที่มิติ

ขั้นแรก นางฉีดยาชาให้ชายคนนี้หนึ่งเข็ม

จากนั้นก็ฆ่าเชื้อบาดแผล นำมีดผ่าตัดออก ผ่าเอาหนามไม้ออกมา

เย็บแผลให้แน่นหนา ทายาแก้อักเสบและห้ามเลือด

สุดท้าย ก็พันผ้าพันแผล

กระบวนการนี้ดูเหมือนจะเร็วมาก แต่ไม่อาจให้เลอะคราบสกปรกได้เลย นั่นยิ่งทำให้ลงมือได้ยากยิ่งขึ้น

กู้หว่านเยว่ใช้เวลาไปหนึ่งชั่วยามเต็ม เพื่อรักษาบาดแผลให้เสร็จสิ้น

นางเหนื่อยเสียจนต้องนั่งพักบนโขดหิน

“เรียบร้อยแล้ว เจ้ากลับมาได้แล้ว”

ตรงนั้น มู่ชิงคิดอยากหันกลับมาตรวจสอบอยู่หลายครั้ง แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของกู้หว่านเยว่ จึงอดกลั้นเอาไว้