ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 63

ขณะที่ซุนอู่กำลังยื่นเอกสารแสดงตัวให้กับทหารรักษาประตูเมือง กู้หว่านเยว่ก็มองไปรอบๆ

ทุกที่ที่นางมองไป เต็มไปด้วยผู้อพยพที่ไม่มีที่อยู่อาศัย

ชายหญิงทั้งเด็กและผู้ใหญ่ รวมตัวกันเป็นกลุ่มๆ แต่ละคนสวมเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ใบหน้าซูบผอม

ไม่ต้องพูดถึงศพที่ลอยอยู่ในแม่น้ำ ริมถนนก็เต็มไปด้วยผู้คนอดอยากล้มตายจำนวนนับไม่ถ้วน

หลังจากภัยพิบัติน้ำท่วมในเมืองตงโจว สถานการณ์ก็เลวร้ายกว่าที่นางคิดไว้มาก

ได้กลิ่นโคลนผสมกับกลิ่นเน่าเหม็นในอากาศ กู้หว่านเยว่ก็รู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดีบางอย่าง

นางรู้สึกว่าโรคระบาดกำลังแพร่กระจายอย่างเงียบๆ รอวันปะทุออกมา

“พี่ใหญ่ซุน พวกเราอย่าอยู่ที่เมืองตงโจวนานนักเลย รีบจัดการเรื่องเอกสารแล้วออกจากที่นี่กันเถอะ”

“รีบขนาดนั้นเลยหรือ?” ซุนอู่เอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ

ตามความคิดเดิมของเขา ตั้งใจว่าจะอยู่ในเมืองตงโจวนานหน่อย เพื่อเติมเสบียงให้เต็มที่ก่อนออกเดินทาง

กู้หว่านเยว่ลดเสียงลง “ข้าสงสัยว่าเมืองตงโจวอาจเกิดโรคระบาดหนัก”

“อะไรนะ?”

ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่บนภูเขาก็เคยได้ยินกู้หว่านเยว่พูดถึงเรื่องโรคระบาด ทำให้เขารู้สึกกังวลมาหลายวันแล้ว

หลังจากเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี เขาจึงโล่งใจ ตอนนี้กลับตกใจกลัวขึ้นมาอีกครั้ง

“เจ้าพูดจริงหรือ?”

“เรื่องแบบนี้จะปลอมได้อย่างไร?” ไม่มีใครอยากแกล้งให้คนอื่นกลัวเล่น ๆ หรอก

ซุนอู่เชื่อ “งั้นวันนี้เราจะไม่พักที่เมืองตงโจวแล้ว หลังจากเข้าไปก็แยกกันเป็นสามกลุ่ม กลุ่มหนึ่งไปซื้อของ อีกกลุ่มไปยื่นเอกสารที่ศาลาว่าการ ส่วนที่เหลือก็รออยู่ที่เดิม”

ทุกคนรีบเข้าไปในเมือง

ตามที่ได้ตกลงกันไว้ ซุนอู่จัดให้กลุ่มนักโทษเนรเทศไปรอที่ร้านน้ำชาเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง สั่งให้จางเอ้อร์ไปซื้อของ ส่วนเขาไปรายงานตัวที่ศาลาว่าการ

หนึ่งชั่วยามต่อมา จางเอ้อร์ซื้อของเสร็จเรียบร้อยแล้วกลับมา ไม่นานนัก ซุนอู่ก็กลับมาเช่นกัน

“ไป พวกเรารีบออกจากเมืองตงโจวกันเถอะ”

เมื่อได้ยินว่าจะออกเดินทางต่อ เหล่านักโทษเนรเทศแต่ละคนแทบจะร้องไห้ออกมา

“เหตุใดจึงไม่พักที่โรงเตี๊ยมสักคืน พวกเราไม่มีแรงจะเดินทางต่อแล้วจริง ๆ ท่านนักการ!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน