ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 64

ทหารชี้ไปยังบุรุษที่สวมชุดขุนนางซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก

กู้หว่านเยว่ก็หันไปมอง เมื่อเห็นใบหน้าของบุรุษคนนั้นชัดเจน นางก็ตกตะลึงอย่างมาก

ฟู่หลานเหิง!

เพื่อนเล่นสมัยเด็กของเจ้าของร่างเดิม หลังจากที่เจ้าของร่างเดิมถูกพระราชทานสมรสกับซูจิ่งสิง เขาก็เสียใจมากจนหนีมาเป็นเจ้าเมืองที่เมืองตงโจว

คิดไม่ถึงเลยว่าจะเจอเขาที่นี่ ฟู่หลานเหิงที่หันกลับมาก็เห็นกู้หว่านเยว่เช่นกัน

ทันทีที่เห็นกู้หว่านเยว่ ฟู่หลานเหิงก็จำนางได้ จากนั้นก็รีบเดินเข้ามาหานางด้วยความดีใจ

“หว่านเยว่ เป็นเจ้าจริง ๆ หรือ? เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

การได้พบเพื่อนเก่าในต่างถิ่น ทำให้กู้หว่านเยว่รู้สึกดีใจ แต่ถึงจะดีใจอย่างไร ตอนนี้นางก็แต่งงานแล้ว จึงต้องรักษาระยะห่างกับฟู่หลานเหิง

และตอนนี้ สิ่งสำคัญคือต้องรู้ว่าสถานการณ์ในเมืองตงโจวเป็นอย่างไรกันแน่

“ใต้เท้าฟู่ ได้ยินมาว่าในเมืองตงโจวเกิดโรคระบาด เป็นเรื่องจริงหรือไม่?”

“ถูกต้อง”

เมื่อเห็นแววตาที่ห่างเหินของกู้หว่านเยว่ ฟู่หลานเหิงก็นึกขึ้นมาได้ว่านางแต่งงานแล้ว จึงรีบตั้งสติและกล่าวอธิบายว่า “เนื่องจากผลกระทบของภัยน้ำท่วม ช่วงนี้มีคนเสียชีวิตมากเกินไป ทางตะวันตกและตะวันออกของเมืองมีคนติดโรคระบาดหลายคนแล้ว”

ฟู่หลานเหิงรู้ดีว่าโรคระบาดแบบนี้ ถ้ามีคนเป็นหนึ่งคน นั่นแสดงว่าค่อย ๆ แอบระบาดมานานแล้ว

ดังนั้นเขาจึงสั่งปิดเมืองทันที

กู้หว่านเยว่ได้ยินแล้วก็พอจะเข้าใจสถานการณ์ จึงรีบเอ่ยขึ้น

“ใต้เท้าฟู่ พวกเราเพิ่งเข้ามาในเมือง หยุดไปไม่ถึงสองชั่วยาม พอจะช่วยให้พวกเราออกจากเมืองตงโจวได้หรือไม่ ข้ารับรองว่าพวกเราไม่ได้ติดโรคระบาด”

เมื่อได้ยินดังนั้น ฟู่หลานเหิงกลับปฏิเสธ “ไม่ได้ ในเมืองเกิดโรคระบาดแล้ว ห้ามใครออกจากเมืองเด็ดขาด เพื่อป้องกันไม่ให้โรคระบาดแพร่กระจายไปยังเมืองและหมู่บ้านอื่น ๆ เรื่องนี้ไม่มีข้อยกเว้น”

พูดจบ เขาก็หันไปมองกู้หว่านเยว่ด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

“หว่านเยว่ ข้าต้องรับผิดชอบต่อชาวเมืองตงโจว”

“ช่างเป็นผู้หญิงที่ไม่รักนวลสงวนตัวจริง ๆ ไปที่ไหนก็ส่งสายตาให้ผู้ชาย คุยกันหยอกล้อ”

ทุกคนเห็นการสนทนาระหว่างกู้หว่านเยว่และฟู่หลานเหิงเมื่อครู่นี้

โดยเฉพาะสายตาที่ฟู่หลานเหิงมองกู้หว่านเยว่นั้น เต็มไปด้วยความรักใคร่

ทันใดนั้น สายตาที่ผู้หญิงคนอื่น ๆ มองกู้หว่านเยว่ก็แปลกไปเล็กน้อย

เพราะเป็นคนสมัยก่อน คนสมัยก่อนให้ความสำคัญกับสามเชื่อฟังสี่จรรยา* แต่งงานแล้วยังไปส่งสายตาให้ชายอื่น นั่นถือเป็นเรื่องผิดศีลธรรม

แต่ด้วยความที่ว่ากู้หว่านเยว่เป็นผู้มีพระคุณของทุกคน จึงไม่มีใครกล้าพูดอะไร

กู้หว่านเยว่กำลังกังวลเรื่องโรคระบาด เมื่อเห็นหลี่ซือซือยังพูดจาประชดประชัน ในใจก็รู้สึกหงุดหงิด กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ก็ได้ยินซูจิ่งสิงกล่าวขึ้นมาว่า

“ภรรยาของข้าและเจ้าเมืองเป็นเพียงเพื่อนเก่า ระหว่างทั้งสองคนมีความสัมพันธ์ที่บริสุทธิ์ หากใครกล้าพูดจาใส่ร้ายป้ายสี ข้าจะไม่ปล่อยไว้แน่!”

*หลักจริยธรรมของผู้หญิงในสมัยโบราณ โดยหลักปฏิบัติทั้งสามคือเชื่อฟังบิดาเมื่อยังไม่ออกเรือน เมื่อออกเรือนแล้วก็ต้องเชื่อฟังสามี และหากสามีตายก่อนก็ต้องเชื่อฟังบุตรชาย และจริยธรรมทั้งสี่คือกิริยา วาจา รูปลักษณ์ และการงานต้องเป็นไปตามอย่างที่สตรีพึงกระทำ