ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 67

“หว่านเยว่ ข้าถามเจ้าอีกครั้ง เจ้ามีวิธีรักษาโรคระบาดจริง ๆ หรือ? เรื่องนี้สำคัญมาก ห้ามล้อเล่น”

กู้หว่านเยว่ครุ่นคิดครู่หนึ่ง จากนั้นตอบกลับว่า “ข้ามีความมั่นใจว่าจะรักษาโรคระบาดได้ แต่ไม่มีอะไรแน่นอน ข้าต้องเห็นอาการของผู้ติดเชื้อด้วยตาตัวเองก่อน ถึงจะให้คำตอบเจ้าได้”

โรคระบาดมีหลายชนิด โรคระบาดที่กล่าวถึงในหนังสือเล่มเดิม เป็นโรคติดต่อชนิดหนึ่งที่เรียกว่ามาลาเรีย

แต่ถ้าไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง กู้หว่านเยว่จะไม่ด่วนสรุป

เมื่อได้ฟังคำพูดที่จริงใจเหล่านี้ ฟู่หลานเหิงกลับเชื่อนางขึ้นมา

“ได้ ข้าจะพาเจ้าไปดู”

ทันใดนั้นก็พากู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิงไปยังลานบ้านแห่งหนึ่งที่ถูกกักกัน ซึ่งมีคนในครอบครัวสามคนที่ติดโรคระบาดอาศัยอยู่

“ข้าเข้าไปคนเดียวก็พอแล้ว”

กู้หว่านเยว่กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

โรคระบาดสามารถติดต่อได้ ยิ่งคนสัมผัสน้อยเท่าไหร่ก็ยิ่งดี

“ไม่ได้ ข้าจะเข้าไปกับเจ้า”

ซูจิ่งสิงและฟู่หลานเหิงเอ่ยขึ้นพร้อมกัน จากนั้นทั้งสองก็สบตากันอย่างดุเดือด

“ข้าเป็นสามีของเจ้า ข้าจะเข้าไปกับเจ้า”

ซูจิ่งสิงพูดขึ้นมาก่อน

กู้หว่านเยว่กุมขมับ “พวกท่านทั้งสองคนไม่ต้องเข้ามา รออยู่หน้าประตูทั้งคู่นั่นแหละ!”

นางกล้าเข้าไป ก็เพราะว่านางเป็นหมอ รู้วิธีหลีกเลี่ยงโรคระบาด และยังมียาพิเศษอยู่ในมิติอีกด้วย

สองคนนี้จะเข้าไปวุ่นวายทำไมกัน?

เมื่อเห็นสายตาที่เด็ดเดี่ยวของกู้หว่านเยว่ ฟู่หลานเหิงจึงพูดเอาใจว่า

“หว่านเยว่ ข้าจะเชื่อฟังเจ้า”

ซูจิ่งสิง “...”

อยากต่อยคนมาก ๆ ทำอย่างไรดี?

ทั้งสองคนอยู่ข้างนอกด้วยกัน

มองหน้ากันแวบหนึ่ง ต่างฝ่ายต่างรู้สึกไม่ชอบหน้ากัน

โชคดีที่ในตึกการแพทย์ของนาง ยังมีสูตรยาจีนแผนโบราณสำหรับรักษาโรคมาลาเรียอยู่

ถึงแม้จะไม่ได้ผลเร็วเท่ากับยาพิเศษ แต่ก็สามารถรักษาโรคมาลาเรียได้เช่นกัน

กู้หว่านเยว่ปลอบผู้ป่วยสองสามประโยค บอกว่าตัวเองจะออกไปต้มยาให้ก่อน จากนั้นจึงเดินออกจากห้อง

ทั้งสองคนกำลังจะเข้าไปหา กู้หว่านเยว่ก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“พวกท่านสองคนอยู่ห่าง ๆ ข้าหน่อย”

นางเพิ่งจะสัมผัสกับผู้ป่วย ตอนนี้ทั้งตัวเต็มไปด้วยเชื้อโรค

ฟู่หลานเหิงเห็นท่าทางของนาง ก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าว

จากนั้นเอ่ยถามด้วยความร้อนใจ “เป็นอย่างไรบ้าง เจ้ามีความมั่นใจในการรักษาโรคระบาดหรือไม่?”

กู้หว่านเยว่ตอบสั้น ๆ ว่า “มี”

ฟู่หลานเหิงก็ยังไม่ค่อยวางใจ “เจ้ามีจริง ๆ หรือ? โรคระบาดนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กนะ”

กู้หว่านเยว่กำลังนึกถึงสูตรยาอยู่ในหัว ถูกเขาพูดจนรู้สึกหงุดหงิด กำลังจะตอบกลับอย่างโมโหสักสองประโยค ก็ได้ยินซูจิ่งสิงขมวดคิ้วแล้วกล่าวขึ้น