ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 93

“ท่านแม่ ระวัง!”

แววตาของซูจิ่งสิงฉายความตกใจ

ในช่วงเวลาแห่งความเป็นความตาย กู้หว่านเยว่แฉลบตัวออกไป ดึงนางหยางออกมาจากกองดินประสิว

เสียงดัง “โครม” ในวินาทีต่อมา ดินประสิวก้อนใหญ่มหึมากระแทกพื้นเกิดเป็นหลุมลึก

นางหยางหันกลับไปมองหลุมลึกนั้น นางตกใจกลัวมากจนทรุดลงกับพื้น

หลังจากสงบสติอารมณ์ลงแล้วก็จับมือกู้หว่านเยว่และซูจิ่งสิง พลางเอ่ยอย่างตื่นเต้น

“พวกเจ้า พวกเจ้ากลับมาแล้ว ได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า?”

“ท่านแม่ พวกเราไม่ได้รับบาดเจ็บ จิ่นเอ๋อร์อยู่ไหนเจ้าคะ?” กู้หว่านเยว่หยิบหมวกไม้ไผ่ออกมาใบหนึ่งสวมให้นางหยาง

ขณะเดียวกันสายตาก็มองหาร่องรอยของซูจิ่นเอ๋อร์ไปทั่ว และในที่สุดก็พบนางอยู่ในกองเศษหิน

โชคดีที่นางแค่สะดุดล้ม ถูกเศษหินข่วนที่หน้าแข้ง ไม่มีบาดแผลร้ายแรงอื่นใด

กู้หว่านเยว่รีบเข้าไปช่วยพยุงนางขึ้นมา

ซูจิ่นเอ๋อร์โผเข้าสู่อ้อมกอดของนาง ร้องไห้ฟูมฟายอย่างหนัก “พี่สะใภ้ใหญ่ พี่ใหญ่ ในที่สุดพวกท่านก็กลับมาแล้ว ข้าคิดว่าจะไม่มีวันได้พบพวกท่านอีกแล้ว ฮือๆๆ...”

“เลิกร้องไห้ได้แล้ว ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะพูดถึงเรื่องพวกนี้ ภูเขาไฟกำลังปะทุ พวกเราต้องรีบหาที่หลบภัย”

กู้หว่านเยว่ปลอบประโลม พูดพลางหยิบหมวกไม้ไผ่ออกมาให้ซูจิ่นเอ๋อร์สวม

ซูจิ่นเอ๋อร์พยักหน้ารู้เรื่อง แล้วรีบเดินไปช่วยประคองซูจิ่งสิง

อันที่จริงซูจิ่งสิงสามารถเดินได้ด้วยตัวเองแล้ว แต่กู้หว่านเยว่เป็นห่วงว่าถ้าเขายืนนานเกินไป อาการบาดเจ็บจะกำเริบขึ้นอีก ดังนั้นจึงกำชับเขาอย่างเคร่งครัดไม่ให้เดินมากเกินไป

ระหว่างการสนทนาของทั้งสอง นักการในศาลาว่าการและนักโทษถูกเนรเทศที่วิ่งหนีเตลิดไปทั่วก็สังเกตเห็นกู้หว่านเยว่เช่นกัน

เมื่อเผชิญกับการปะทุของภูเขาไฟอย่างฉับพลัน พวกเขาแต่ละคนก็สะเปะสะปะเหมือนแมลงวันหัวขาด

แต่หลังจากได้เห็นกู้หว่านเยว่ ก็เหมือนได้พบเสาหลักที่พึ่งพิงได้

ทุกคนต่างมารวมตัวกัน ซุนอู่เป็นคนแรกที่เอ่ยถาม

“แม่นางน้อยกู้ นี่คือภูเขาไฟปะทุใช่หรือไม่ พวกเราจะหนีเอาชีวิตรอดได้ยังไง?”

กู้หว่านเยว่จำได้ว่า ระหว่างทางที่พวกเขาขึ้นเขามีถ้ำแห่งหนึ่งที่คล้ายกับหลุมหลบภัยทางอากาศใต้ดิน

ขอเพียงซ่อนตัวอยู่ที่นั่น ก็จะสามารถหลบภัยอันตรายได้ชั่วคราว

นางก้าวเดินอย่างเร่งรีบ สายตาสอดส่องไปรอบๆ อย่างร้อนใจ

ซูจิ่งสิงที่อยู่บนหลังรู้สึกถึงลมหายใจหอบเล็กๆ และร่างกายที่บอบบางของนาง ในใจเกิดความเอ็นดูโดยพลัน

ก่อนหน้านี้เป็นเพราะเขาเดินไม่ได้ถึงยอมให้กู้หว่านเยว่แบกขึ้นหลัง ตอนนี้เขาเดินได้แล้ว ถ้ายังให้นางแบกต่ออีกก็ไม่ใช่ผู้ชายแล้ว

เมื่อคิดๆ ดูแล้ว ซูจิ่งสิงก็ตัดสินใจได้ ตั้งใจแน่วแน่ว่าต่อให้กู้หว่านเยว่โกรธก็จะเดินไปเอง

แต่เขายังไม่ทันได้พูดอะไร แววตาของกู้หว่านเยว่ก็สว่างวาบอย่างฉับพลัน

“เจอแล้ว!”

นางชี้ถ้ำข้างหน้าพร้อมกับเอ่ยอย่างตื่นเต้นดีใจ

ขอเพียงซ่อนตัวอยู่ในถ้ำ ก็จะสามารถหลบจากเถ้าภูเขาไฟที่พัดหอบเข้ามาและเศษซากที่กระเด็นอยู่ในอากาศได้