ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 32

เมื่อได้ยินคำพูดของเฟิงฉิ้นหว่าน เสิ่นเย่วตกตะลึงไปเล็กน้อย: “แม่นมฉีกำลังเล่นละครใจแคบ?”

“ข้าตรวจนับอย่างละเอียดดูแล้วหนึ่งที หลังจากแม่ผู้ให้กำเนิดของข้าจากไป สิ่งของที่ทิ้งไว้ให้หายไปมากกว่าครึ่ง หากว่าใส่มาในกล่องที่แม่นมฉีแบกมาในวันนี้นั้น อย่างน้อยก็น่าจะใส่ได้ห้าหกกล่อง”

ในดวงตาของเฟิงฉิ้นหว่านมีความแค้นซ่อนอยู่: ก่อนหน้านี้ เธอเองก็เคยพบว่าของสิ่งของที่มารดาให้กำเนิดทิ้งเอาไว้หายไป แต่ถูกแม่นมฉีหลอกลวงเอาไปด้วยคำพูดแค่คำสองคำ

ครั้งนี้ แม่นมฉียักยอกสิ่งของไปมากเท่าไหร่ นางก็จะทำให้นางคายออกมามากเท่านั้น!

เสิ่นเย่วพยักหน้า: “ถ้าเช่นนั้นพวกเรากินอะไรกันเถอะ”

อารมณ์ดีแล้ว ทั้งสองคนกินไปไม่น้อยเลย บรรยากาศสนิทสนมกลมกลืนกันอย่างไม่เคยมีมาก่อน หลังจากกินอะไรเสร็จ จึงขึ้นนั่งบนรถม้า มุ่งไปทางประตูบ้านของตระกูลเฟิงอย่างช้าๆ

ที่หน้าประตู แม่นมฉียังคงก่อเรื่องวุ่นวายอยู่ บริเวณรอบๆล้อมไปด้วยชาวบ้านจำนวนมาก

“คุณหนูออกมา ทำไมจงใจหลบไม่พบหน้า? ก่อนหน้านี้ท่านรับปากแล้ว เพียงแค่ข้านำสิ่งของส่งกลับมา ก็จะรักษาอาการป่วยให้ข้าแน่นอน ทำไมตอนนี้ถึงไม่ปรากฏตัวออกมาพบหน้าข้า?”

แม่นมฉีเห็นว่าผ่านมาพักหนึ่งแล้วเฟิงฉิ้นหว่านยังไม่ปรากฏตัว ในใจเต็มไปด้วยความร้อนรน

เดิมทีนางไม่อยากทำตามวิธีของเมื่อวาน อย่างไรเสียที่เป็นอยู่นั้น ชื่อเสียงของนางกับลูกชายก็ป่นปี้ไปแล้ว

แต่ว่ารุ่งเช้าวันนี้ ความเจ็บปวดที่มือรุนแรงขึ้นอย่างฉับพลัน มีบางแห่งเริ่มเปื่อยจนเกือบจะเห็นถึงกระดูก น่าตกใจจนนางไม่กล้าถ่วงเวลาออกไปอีก

แม่นมโจวเดินออกมา นางได้ยินคำสั่งของเฟิงฉิ้นหว่านมาตั้งนานแล้ว รู้ว่าควรจะโต้ตอบอย่างไร ในเวลานี้ไม่ตื่นตระหนกไม่ร้อนรน

“แม่นมฉี เมื่อวานคุณหนูได้บอกเจ้าไปแล้ว ให้เจ้ากับลูกชายนำสิ่งของที่เก็บซ่อนไว้ส่วนตัวส่งกลับมาให้อยู่ในสภาพเดิม ทำไมเจ้าถึงไม่เชื่อฟังละ?”

“ข้านำกลับมาทั้งหมดแล้ว ข้าไม่กล้าขัดคำสั่งของคุณหนู”

“เจ้าไม่เพียงพูดจาเหลวไหลอย่างเต็มปากเต็มคำ หูนี้ก็ใช้การได้ไม่ดี ที่คุณหนูพูดหมายถึงสิ่งของทั้งหมด แต่ของพวกนี้ที่เจ้ากำลังแบกอยู่ เหอะ ถึงสักหนึ่งหรือสองส่วนสิบที่เจ้าแอบยักยอกไปหรือไม่?”

พวกชาวบ้านต่างพากันตกใจ สิ่งของมากมายขนาดนี้ยังไม่ถึงหนึ่งหรือสองส่วนสิบ แม่นมฉีผู้นี้เป็นคนรับใช้ทำหน้าที่ได้ไม่เลวเลยจริงๆ นี่คือกลัวว่าจะขโมยสิ่งของของเจ้านายตัวเองออกได้มาไม่หมด?

สีหน้าของแม่นมฉีบิดเบี้ยวครู่หนึ่ง: “บ่าวสำนึกผิดแล้ว ความจริงคือสิ่งของบางอย่างก็ลืมไปแล้ว คุณหนูได้โปรดช่วยรักษาโรคให้ข้าก่อน ข้าจะนำสิ่งของกลับมาให้คุณหนูอย่างแน่นอน!”

“แม่นมฉี คำสั่งของคุณหนูไม่อนุญาตให้เปลี่ยนแปลง บอกแล้วว่าเป็นสิ่งของทั้งหมด จะขาดไปแม้แต่ชิ้นเดียวก็ไม่ได้”

“แต่มีสิ่งของบางส่วนที่ถูกข้านำไปจำนำแลกเปลี่ยนเป็นเงินมาใช้จนหมดแล้ว ข้าจะนำกลับมาได้อย่างไร?”

“ถ้าเช่นนั้นเกรงว่าโรคของแม่นมฉีคงจะรักษาหายไม่ได้แล้ว”

แม่นมฉีรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว: “ข้าจะไปที่ศาลปกครองร้องเรียนพวกเจ้า ถึงแม้ว่าข้าจะเป็นบ่าว แต่ก็คือคนมีชีวิต พวกเจ้าจะทรมานข้าเช่นนี้ไม่ได้!”

“ถ้าเช่นนั้นก็เชิญแม่นมฉีตามสบายเถอะ”

แม่นมฉีถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง พาลูกชายของตนเองตรงไปยังศาลปกครอง

จ้าวยี่ได้ยินว่าเป็นคดีของเฟิงฉิ้นหว่านอีกแล้ว ขมับด้านข้างก็เต้นขึ้นทันที: “ทำไมมีเรื่องที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเฟิงฉิ้นหว่านอีกแล้ว?”

ฟู่ลั่วเฉินพาหยุนซวนเข้าไปยังห้องเขียนหนังสือ จ้าวยี่ก้าวไปข้างหน้ารีบแสดงความเคารพ

“คารวะท่านชาย”

“ใต้เท้าจ้าวไม่ต้องมากพิธี เจ้าให้คนไปมองดูเถอะ ดูอย่างระมัดระวัง”

“ท่านชาย ท่านเพิ่งจะออกไป แต่ได้เห็นคดีนี้แล้ว?”

ฟู่ลั่วเฉินแววตาสั่นไหวเล็กน้อย เขาไม่เพียงได้เห็นบ่าวชั่วที่ถูกทรมานจนใกล้จะเป็นบ้า ยังเห็นเจ้านายตระกูลหนึ่งที่ใจจดใจจ่ออยู่กับการกินของกิน จนไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา!

“อืม เจ้าไปดู คนที่ร้องเรียนแท้จริงแล้วเป็นโรคอะไร”

เฟิงฉิ้นหว่านกล้าให้คนมาที่ว่าการอำเภอโดยที่ไม่ห้ามปราม จะต้องมีคนหนุนหลังอยู่แน่นอน หรือว่าจะใช้ยาพิษประหลาดอะไรบางอย่างที่ทำให้ไม่สามารถตรวจวินิจฉัยออกมาได้?

“ขอรับ”