ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 105

ตระกูลเฟิง เฟิงฉิ้นหว่านเพิ่งลงจากรถม้าเดินเข้าไปในจวน เสิ่นเยว่ก็รีบเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว และคว้าแขนของนางเอาไว้

“ในที่สุดก็กลับมาแล้ว !”

เมื่อเห็นเส้นเลือดแดงในตาของเสิ่นเยว่ เฟิงฉิ้นหว่านก็รู้สึกผิดในใจ : “ท่านแม่ ทั้งหมดเพราะข้าไม่ดีเอง ทำให้ท่านต้องเป็นกังวล”

“ข้าเป็นห่วงหรือไม่ ไม่ใช่เรื่องสำคัญ ที่สำคัญก็คือเจ้ากลับมาอย่างปลอดภัย” เสิ่นเยว่มองสำรวจเฟิงฉิ้นหว่านตั้งแต่หัวจรดเท้า “สีหน้าของเจ้าไม่สู้ดีนัก ได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า สาหัสมากไหม ?”

“ได้รับบาดเจ็บที่แขนเล็กน้อยตรงชั้นผิวหนังเท่านั้น รักษาไม่กี่วันก็คงหายดี ไม่ใช่เรื่องใหญ่เจ้าค่ะ”

เสิ่นเยว่อยากถามต่อ แต่แม่นมโจวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ รีบเดินเข้ามาเอ่ยเตือน : “ฮูหยิน ให้คุณหนูกลับไปพักผ่อนที่ลานก่อนเถอะเจ้าค่ะ ข้อน้อยเห็นสีหน้าของคุณหนูแล้ว รู้สึกเป็นกังวลอย่างยิ่ง”

“แม่นมโจวพูดถูก แม่จะส่งเจ้ากลับลานของตัวเอง”

เฟิงฉิ้นหว่านรีบเดินไปข้างหน้าตามแรงของเสิ่นเยว่ โดยไม่ขัดขืนเลยแม้แต่น้อย : “ท่านแม่ ข้าไม่เป็นไรจริง ๆ”

“จะเป็นหรือไม่เป็น ต้องเชิญท่านหมอมาตรวจดูเสียก่อนจึงจะสรุปได้”

“ไม่ต้องตามหมอมาหรอกเจ้าค่ะ ท่านชายฟู่ให้หมอตรวจดูอาการของข้าแล้ว ตรงบาดแผลใส่ยาและพันแผลใหม่เรียบร้อยแล้ว ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงจริง ๆ เจ้าค่ะ”

เฟิงฉิ้นหว่านยืนยันหนักแน่น แต่เสิ่นเยว่กลับไม่เชื่อแม้แต่น้อย หลังจากพานางกลับไปถึงห้องแล้ว ก็ให้นางขึ้นนอนบนเตียงทันที

“ไปตามหมอมาดูเสียหน่อยก็ไม่ใช่เรื่องเสียหาย”

เฟิงฉิ้นหว่านยกมือขึ้นดึงแขนเสื้อของเสิ่นเยว่ : “ท่านแม่ ข้ายังไม่ได้แนะนำให้ท่านรู้จัก แม่นางที่อยู่ตรงนี้ผู้นี้มีนามว่าเหว้ยหลัน หลังจากนี้ไปจะเป็นสาวใช้ของข้า”

เสิ่นเยว่รีบสงบสติอารมณ์ แล้วเงยหน้าขึ้นมองพิจารณาเหว้ยหลันอย่างละเอียด

เหว้ยหลันเดินเข้าไปทำความเคารพ ด้วยท่าทีสงบเสงี่ยมเจียมตัว : “ข้าน้อยคารวะฮูหยิน”

“ไม่ต้องมากพิธี ต่อไปคงต้องฝากเจ้าดูแลฉิ้นหว่านด้วยนะ”

“ฮูหยินเกรงใจเกินไปแล้ว ต่อไปข้าน้อยจะต้องดูแลคุณหนูเป็นอย่างดีแน่นอนเจ้าค่ะ”

“อืม แม่นมโจว เจ้าพาเหว้ยหลันไปจัดการเรื่องที่พักก่อน แล้วดูด้วยว่านางยังขาดเหลืออะไรอีกบ้าง แล้วชาวยจัดหาให้นางด้วย”

“เจ้าค่ะ”

เหว้ยหลันตามแม่นมโจวออกไป เสิ่นเยว่รีบกระซิบถามทันที : “ฉิ้นหว่าน ที่คือคนที่ท่านชายฟู่ส่งมาใช่หรือไม่ ?”

“เจ้าค่ะ”

“หรือจะให้แม่ช่วยเจ้าหาสาวใช้เพิ่มอีกสักสองคน ?”

ในเมื่อเป็นคนที่ท่านชายฟู่ส่งมา ย่อมต้องมีจุดประสงค์หลักเพื่อจับตาดูอย่างแน่นอน เช่นนี้คงทำให้ฉิ้นหว่านต้องขาดอิสระไปไม่น้อยไม่ใช่หรือ ? หากมีสามวใช้เพิ่มขึ้นมาอีกสักสองคน ก็คงช่วยปรามเหว้ยหลันผู้นั้นได้บ้าง เพื่อนางจะไม่กล้าทำอะไรเกินเหตุ เพราะคิดว่าตนเองมีคนคอยหนุนหลังอยู่

“ตอนนี้ยังไม่ต้อง ต่อไปหากต้องการ ข้าจะบอกท่านแม่เอง”

“ก็ได้ เจ้าดึงแม่ไม่ยอมให้แม่ไปตามหมอ เพราะฉะนั้นจงบอกมาโดยดีว่าเมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ?”

เสิ่นเยว่คือคนที่เฟิงฉิ้นหว่านเชื่อใจมากที่สุด ด้วยเหตุนี้ตอนที่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน จึงไม่คิดปิดบังอะไร ยอมเล่าออกมาจนหมดเปลือก

เสิ่นเยว่ฟังจบ ก็รู้สึกหวั่นใจเล็กน้อย : “เจ้าแทงท่านชายฟู่ผู้นั้นจริง ๆ หรือ ?”

“เหตุสุดวิสัย จึงต้องทำเช่นนี้”