ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 130

หยุนซวนพับแขนเสื้อขึ้น ลักษณะท่าทางกำลังคันไม้คันมืออยากต่อยตี: “ท่านชาย ข้าจะบอกท่าน ข้าอ่านหนังสือนิยายที่เกี่ยวกับบุรุษผู้มีพรสวรรค์กับหญิงงาม ไม่ยี่สิบก็สิบแปดเล่มได้ เต็มไปด้วยประสบการณ์อย่างแน่นอน ท่านมอบของขวัญนี้ จะต้องเริ่มต้นจากการปรากฏตัว ท่านลองคิดดู ท่านกลับมาที่หลินผิง แต่ทว่าแม่นางเฟิงก็ไม่รู้จักการแสดงความขอบคุณเลยสักนิด ท่านหาช่วงเวลาที่เหมาะสมในการปรากฏตัว นี่ก็คือการทำให้ประหลาดใจ”

ฟู่ลั่วเฉินเลิกหางคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดวงตาหงส์มีแสงดำมืดจางๆ: “ประหลาดใจ?”

“ถูกต้อง อีกทั้งตามประสบการณ์ที่ข้าน้อยอ่านหนังสือนิยายมาหลายปี ความประหลาดใจนี้ก็คือเริ่มจากเล็กไปใหญ่ สะสมจากน้อยไปมาก ความประหลาดใจในการปรากฏตัวนี้เป็นเพียงแค่สิ่งที่หนึ่ง ถ้าส่งของขวัญไปอีก นั่นก็คือสิ่งที่สอง ทำสองสิ่งพร้อมกัน รับรองว่าแม่นางเฟิงต้องรู้สึกประทับใจไม่ไหว”

ดวงตาของฟู่ลั่วเฉินมีลำแสงโผล่ออกมาแวบหนึ่ง: “เจ้าออกไปเถอะ”

“ถ้าเช่นนั้นท่านชาย ของขวัญท่านจะมอบด้วยตนเอง?”

ฟู่ลั่วเฉินหันหลังกลับเดินไปทางด้านในห้อง: “......อืม”

หยุนซวนที่เดิมทีประหลาดใจจนกระโดดไปมา รีบกลับไปห้องเขียนจดหมาย รายงานถึงความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ของตนเองให้ท่านอ๋องทราบเป็นอย่างดีเสียหน่อย

ท่านชายสามารถแต่งแม่นางเฟิงเป็นภรรยาได้ เขาจะต้องเป็นพ่อสื่ออันดับหนึ่งอย่างแน่นอน!

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เฟิงฉิ้นหว่านก็เริ่มให้เหว้ยหลันจัดเก็บสิ่งของ

“คุณหนู จัดเก็บสิ่งของตั้งแต่เช้าตรู่ขนาดนี้เพื่ออะไรเจ้าคะ?”

“ข้าจะไปแก้บนที่วัดอานหลิงเป็นเพื่อนท่านแม่ ประจวบเหมาะที่สองวันนี้หอหญิงงามเมืองก็ไม่มีธุระอะไรพอดี ถือโอกาสอยู่ต่ออีกสักสองวัน” เฟิงฉิ้นหว่านนั่งอยู่ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง กำลังถือหวีนอแรดสางผมให้เป็นระเบียบอย่างระมัดระวัง

“คุณหนู ท่านยังจะต้องช่วยรักษาอาการป่วยของอานผิงอ๋อง กับท่านชายน้อยไม่ใช่หรือเจ้าคะ?”

“ในเมื่ออานผิงหวังยังเก็บความหวาดระแวงที่มีต่อข้าอยู่ในใจ แค่พริบตาเดียวก็เปลี่ยนไปไว้วางใจผู้อื่นแล้ว ถ้าเช่นนั้นก็ให้เขาลองดูดีดีว่าเส้นทางนี้สามารถทำให้เขามองเห็นความหวังได้หรือไม่”

เฟิงฉิ้นหว่านผลุบตาลงเบาๆ ดวงตาใสบริสุทธิ์ราวกับมรกตชั้นดี เพียงกะพริบตาเล็กน้อยก็มีประกายแสงอันอบอุ่นอ่อนโยนซัดสาดออกมา

ตั้งแต่เริ่มแรกนางก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะสามารถได้รับความไว้วางใจจากอานผิงอ๋อง อย่างง่ายดาย แต่ทว่าเมื่อวันก่อนอานผิงอ๋อง เพิ่งจะทำลักษณะท่าทีไว้วางใจนางมากอยู่ที่ตรงนี้ แค่พริบตาเดียวก็หันไปเชื่อใจคนตระกูลหยุนแล้ว การกระทำเช่นนี้ แท้ที่จริงแล้วทำให้ภายในใจของนางรู้สึกขยะแขยง

ในเมื่ออานผิงอ๋อง ผิดสัญญาก่อน ถ้าเช่นนั้นนางก็ไม่จำเป็นต้องรออยู่ที่หอหญิงงามเมืองอย่างซื่อสัตย์จริงใจอีกต่อไปแล้ว ที่จริงแล้วก็ควรทำให้ท่านอ๋องท่านนั้นรู้เสียบ้าง ว่าการขอความช่วยเหลือจากผู้อื่นก็ต้องมีลักษณะท่าทีของการขอความช่วยเหลือจากผู้อื่น!

“เจ้าค่ะ บ่าวจะไปจัดเก็บสิ่งของเดี๋ยวนี้”

การเคลื่อนไหวของเหว้ยหลันค่อนข้างคล่องแคล่ว สามารถจัดเก็บสิ่งของได้อย่างเป็นระเบียบภายในเวลาอันรวดเร็ว ยังถือโอกาสให้คนจัดเตรียมรถม้าไว้ให้พร้อม

เฟิงฉิ้นหว่านแอบทอดถอนเงียบๆอยู่ในใจ ถ้าหากว่าเหว้ยหลันไม่ใช่คนของฟู่ลั่วเฉิน เช่นนั้นนางจะต้องทุ่มเทจิตใจทำให้นางติดตามตนเองอย่างสุดจิตสุดใจ อันที่จริงก็ใช้ดีมากเกินไปจริงๆ

เสิ่นเยว่ที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วเดินเข้ามา บนใบหน้ามีความเบิกบานใจ: “ฉิ้นหว่าน เจ้ามีเวลาติดตามข้าไปอยู่ที่วัดเป็นเวลาสองวันจริงหรือ?”

ไม่ได้อยู่ร่วมกันกับเฟิงฉิ้นหว่านนานมากแล้ว เมื่อเสิ่นเยว่ได้ยินว่านางจะติดตามตนเองไปที่วัดด้วยกัน ภายในใจย่อมต้องดีใจ แต่ทว่าก็กลัวว่าเป็นเพราะนางโอนอ่อนผ่อนตามตนเองจนทำให้ต้องเสียงานเสียการไป

“สองวันนี้ไปวัดอานหลิง เพื่อช่วยอธิษฐานให้ท่านพ่อมีความสุข แล้วก็ถือโอกาสช่วยท่านแม่แก้บน ต่อให้ยุ่งมากขนาดไหน ข้าก็จะต้องหาว่าเจียดเวลามาให้ได้อย่างแน่นอน”

“ดี ถ้าเช่นนั้นพวกเราก็รีบออกเดินทางกันเถอะ ยังสามารถถือโอกาสในขณะที่ยังมีเวลาอยู่จุดธูปไหว้”

“อืม”

แม่นมโจวสั่งให้คนปิดประตูจวนแล้ว หลังจากนั้นก็ขึ้นไปนั่งบนรถม้า มุ่งตรงสู่วัดอานหลิง

หลังจากผ่านไปหนึ่งเค่อ รถม้าสีฟ้าอมเขียวคันหนึ่งจอดอยู่ที่ประตูตระกูลเฟิง

ฟู่ลั่วเฉินลงจากรถม้า มองไปยังประตูใหญ่ที่ปิดเอาไว้อย่างสนิท ดวงตาปรากฏแสงเย็นยะเยือกออกมาแวบหนึ่ง

หยุนซวนตะลึงไปเล็กน้อย: “ท่านชาย ไม่แน่ว่าอาจจะเพียงแค่ปิดประตูเท่านั้น ข้าน้อยจะไปถามดูเดี๋ยวนี้”

หยุนซวนก้าวไปข้างหน้าแล้วเคาะประตู คนรับใช้ที่เฝ้าประตูก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว: “เรียนท่านชาย ฮูหยินและคุณหนูเพิ่งจะออกจากจวนไปก่อนหน้าหนึ่งเค่อ”

“ขอบคุณมาก”

หยุนซวนกลืนน้ำลายอย่างเงียบๆ ถ้าหากว่าไม่ใช่เขาต้องออกคำสั่งให้ท่านชายเปลี่ยนชุดอีกสองชุด ไม่แน่ว่าท่านชายก็จะได้พบเจอแม่นางเฟิงแล้ว......

“ท่านชาย......”