ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 139

ในหอหญิงงามเมือง เฟิงฉิ้นหว่านยิ้มสนิทสนมให้กับฟู่ลั่วเฉิน： “ท่านชาย เมื่อครู่ท่านอ๋องอยู่ ไม่อาจแสดงตัวชัดเจน ดังนั้นจึงต้องทำตัวห่างเหินกับท่านชาย หวังว่าท่านชายจะไม่ถือสา”

แววตาของฟู่ลั่วเฉินลุ่มลึก ทำให้คนยากจะอ่านความรู้สึกของเขา： “เจ้าจะสอนเห้อเหลียนฉางเซิง?”

“ไม่ถือว่าเป็นการสอน เพียงแค่มีเวลาว่างจึงสอนเขาเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น”

“การศึกษาของเจ้าเป็นเช่นไร?”

“เคยเรียนกับอาจารย์ที่ท่านพ่อเชิญมาสอนสองปี ไม่ถือว่าดีนัก” เฟิงฉิ้นหว่านไม่เข้าใจจุดประสงค์ของฟู่ลั่วเฉิน พูดด้วยความกระอักกระอ่วนเล็กน้อย

“ในเมื่อไม่ถือว่าดี เช่นนั้นหากใช้ในการสอนผู้อื่น เป็นการไม่รับผิดชอบต่อลูกศิษย์ไม่ใช่หรือ?”

มีความหม่นหมองแล่นผ่านดวงตาหงส์ของฟู่ลั่วเฉิน： “เจ้ารับปากแล้ว ไม่อาจคืนคำ”

“เช่นนั้นควรจะทำอย่างไรเจ้าคะ?”

“ในฐานะนาย ย่อมไม่อาจเห็นบริวารของตนขาดความรับผิดชอบต่อลูกศิษย์ ดังนั้นนับจากวันพรุ่งนี้เป็นต้นไป เจ้าหาเวลาหนึ่งชั่วยามมาที่สวน ข้าจะให้ความรู้กับเจ้าเอง”

เฟิงฉิ้นหว่านสั่นเทาเล็กน้อย： หากตอนนี้นางบอกว่าไม่ไปสอนเห้อเหลียนฉางเซิงแล้ว จะสายเกินไปหรือไม่?

เมื่อเห็นเฟิงฉิ้นหว่านไม่ตอบรับทันที ลำแสงในแววตาของฟู่ลั่วเฉินยิ่งคบกริบ： “ทำไม? เจ้ารู้สึกว่าความรู้ของข้าไม่มากพอ ไม่อาจสอนเจ้า?”

เฟิงฉิ้นหว่านรีบส่ายหน้า： “เป็นเช่นนั้นได้อย่างไร? เพียงแค่มองก็รู้ว่าท่านชายเป็นคนมีความรู้อยู่เนืองแน่นและมากความสามารถ มิเช่นนั้น จะสง่าผ่าเผยเช่นนี้ได้อย่างไร?”

ฟู่ลั่วเฉินถอนสายตากลับ พูดเสียงหนักแน่น： “เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้ พรุ่งนี้ช่วงเช้าข้ามีเวลา เจ้ามาให้ตรงเวลา”

“เจ้าค่ะ”

“ในเมื่อข้าให้ความรู้กับเจ้า เช่นนั้นก็ถือเป็นอาจารย์ของเจ้าครึ่งหนึ่ง พรุ่งนี้อย่าลืมนำของไหว้ครูมาด้วย เพราะถึงอย่างไร ข้าก็ไม่อาจสอนเจ้าโดยไม่รับผลตอบแทน”

เฟิงฉิ้นหว่านตั้งสติทันที： “เช่นนั้นท่านชายรู้สึกว่าสิ่งใดเหมาะสมหรือเจ้าคะ”

“ระหว่างพวกเราไม่ถือว่าเป็นอาจารย์และลูกศิษย์อย่างแท้จริง ให้ของธรรมดาๆ ก็พอแล้ว ฝีมือการทำอาหารของเจ้าเป็นเช่นไร?”

“พอใช้ได้เจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นนำของหวานที่เจ้าทำมาอีกสองอย่าง คล้ายกับขนมดอกไม้ก่อนหน้านี้ก็พอแล้ว”

“ท่านชาย นี่น้อยไปหรือไม่เจ้าคะ?”

“เชื่อฟังเจ้า หรือว่าเชื่อฟังข้า?” ฟู่ลั่วเฉินเงยหน้าขึ้น แววตาของเขาเยือกเย็น

“แน่นอนว่าเชื่อฟังท่านชายเจ้าค่ะ” เฟิงฉิ้นหว่านรีบยิ้มแล้วพูด

“เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้”

“เจ้าค่ะ”

แค่ของหวานสองจานเท่านั้นไม่ใช่หรือ? เช่นนั้นนางทำเอง

ถึงอย่างไรคนนอกก็กำลังจับตาดูความสัมพันธ์ของนางกับฟู่ลั่วเฉิน ประจวบเหมาะฉวยโอกาสนี้ ให้สิ่งที่คนนอกคาดเดากลายเป็นความจริง มีประโยชน์ต่อนางไม่มีผลร้ายใดๆ

ถึงเวลาปิดหอหญิงงามเมืองแล้ว แขกเหรื่อด้านนอกเริ่มกลับไป

ฟู่ลั่วเฉินเหยียดกายลุกขึ้น： “ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง”

“ท่านชายเชิญสั่งเจ้าค่ะ”

“ของขวัญที่ข้าให้เจ้า เจ้าจัดการเช่นไร?” แววตาของฟู่ลั่วเฉินสั่นไหวเล็กน้อย ถึงแม้คำพูดก่อนหน้านี้ของหยุนซวนจะมีเหตุผล แต่ไม่ว่าอย่างไร ก็ต้องดูว่าเฟิงฉิ้นหว่านเข้าใจหรือไม่

“เรียนท่านชาย ของขวัญพวกนั้นข้าเก็บเอาไว้เป็นอย่างดีเจ้าค่ะ”

ดูเหมือนว่าของขวัญที่ฟู่ลั่วเฉินส่งมานั้น มีความหมายแอบแฝง มิเช่นนั้น เหตุใดวันนี้ต้องถามอย่างอ้อมค้อมว่าตนเข้าใจความหมายหรือไม่

“เหตุใดต้องเก็บเอาไว้ด้วย?” น้ำเสียงของฟู่ลั่วเฉินเยือกเย็นเล็กน้อย

เฟิงฉิ้นหว่านกะพริบตาปริบๆ พูดหยั่งเชิง： “เช่นนั้นข้ากลับไปแล้วนำของขวัญขึ้นบูชา?”

รอบตัวฟู่ลั่วเฉินแผ่ซ่านด้วยไอเย็น： “ข้าไม่ได้หมายความเช่นนี้”

“แล้วท่านชายหมายความเช่นไร?” เฟิงฉิ้นหว่านหมดคำจะพูด

บูชาก็ไม่ได้ หรือว่าจะให้นางจุดธูปสามดอกทุกวัน?