ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 144

เฟิงฉิ้นหว่านไม่เข้าใจถึงจุดประสงค์ของฟู่ลั่วเฉิน ตอนที่นอนอยู่บนเตียง อดไม่ได้ที่จะนึกย้อนความทรงจำเกี่ยวกับการกระทำเมื่อครู่ของฟู่ลั่วเฉินอย่างละเอียด

ท่ามกลางความเลอะเลือน มีแสงสว่างปรากฏขึ้นอยู่ภายในหัวสมองแวบหนึ่ง ทำให้ดวงตาของนางเบิกกว้างขึ้นทันที ลุกขึ้นมานั่งบนที่นอนอย่างรวดเร็ว

เหว้ยหลันได้ยินเสียงความเคลื่อนไหว ก็รีบเข้ามาภายในห้อง: “คุณหนูเป็นอะไรเจ้าคะ? หรือว่าฝันร้ายจนทำให้ตกใจตื่นเจ้าคะ”

เฟิงฉิ้นหว่านได้สติกลับคืนมา: “ข้าไม่เป็นอะไร ก็แค่อยู่ๆก็เข้าใจเรื่องบางอย่างแล้ว”

“ไม่ใช่ว่าคุณหนูเพิ่งจะนอนหลับไปหรือเจ้าคะ?”

นอนหลับไปแล้วยังสามารถคิดเรื่องราวได้ คุณหนูของตนเองช่างมีพรสวรรค์อย่างแท้จริง

“เมื่อครู่ตอนที่ท่านชายฟู่มา บอกว่าองค์ชายสามมอบหมายให้คนมาลอบสังหารเขา ยังคิดอยากจะนำเรื่องไปยัดเยียดใส่ร้ายให้แก่ตระกูลหยุน เมื่อครู่ตอนที่ฟังคิดว่าไม่มีปัญหาอะไร แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง”

“เรื่องนี้มีอะไรไม่ถูกต้องหรือเจ้าคะ?” เหว้ยหลันไม่เข้าใจ

“จากการคาดเดาของข้าก่อนหน้านี้ องค์ชายรองเป็นผู้ที่ยืนอยู่เบื้องหลังหยุนเลี่ยว แล้วก็องค์ชายสามเป็นผู้ที่ยืนอยู่เบื้องหลังหยุนฮั่น ถ้าหากว่าเป็นเช่นนี้ละก็ องค์ชายสามจะยอมตัดใจผลักตระกูลหยุนออกไปเพื่อเสี่ยงอันตรายได้อย่างไร?”

“จะว่าไปก็จริง ทันทีที่วินิจฉัยอย่างแน่ชัดแล้วเป็นตระกูลหยุนมอบหมายให้คนมาลอบสังหารเขาจริงๆ ถ้าเช่นนั้นก็จะต้องคิดหาวิธีการจัดการกับตระกูลหยุนทั้งตระกูลเป็นแน่”

ในดวงตาของเฟิงฉิ้นหว่านปรากฏแสงเปล่งประกายออกมาแวบหนึ่ง: “เช่นนี้ก็ถูกต้องแล้ว จะว่าไป องค์ชายสามกับตระกูลหยุนมีการคบค้าสมาคม แต่ทว่าการคบค้าสมาคมนี้จะต้องไม่มีความสุขใจอยู่บ้าง เมื่อปะติดปะต่อกับหยุนฮั่นที่ขวางทางข้าก่อนหน้านี้แล้ว ทำงานหุนหันพลันแล่น มุทะลุเช่นนี้ จะอย่างไรก็ไม่เหมือนกับคนที่ฉลาดเฉียบแหลม”

“แต่ทว่าก่อนหน้านี้คุณหนูไม่ใช่บอกว่า บนร่างกายของหยุนฮั่นผู้นั้นมีกลิ่นหอมกลุ่มหนึ่ง ก่อนหน้านี้เคยได้กลิ่นในหอเซียวเซียงจุ๋นหรือไม่?”

“ไม่ผิด ตอนนั้นข้าอาศัยจุดนี้ในการคาดคะเน ว่าหยุนฮั่นผู้นั้นจะต้องเป็นคนขององค์ชายสาม แต่ข้าก็ลืมไปแล้ว ถ้าหากว่าองค์ชายสามคิดอยากจะตีสนิทกับเขา วิธีที่เร็วที่สุดก็คือการตีสนิทกับลูกชายทั้งสองที่แย่งชิงตำแหน่งนายท่านของตระกูลหยุน เป็นไปได้ว่าหยุนฮั่นจะถูกประจบเอาใจอย่างดีแล้ว และก็เคยไปสถานที่ที่องค์ชายสามจัดเตรียมไว้ แต่ทว่านี้ก็ไม่ได้หมายความว่าตระกูลหยุนถูกองค์ชายสามใช้”

เหว้ยหลันพยักหน้า: “ที่คุณหนูคาดคะเนนั้นมีเหตุผลมาก ท่านอ๋องมักจะพูดว่า บนตัวขององค์ชายสามผู้นั้นมีขนติดอยู่เล็กน้อย ก็สามารถกลายเป็นสุนัขจิ้งจอก ได้พูดได้ว่าฉลาดเฉียบแหลมเป็นที่สุด เขาน่าจะรู้สึกแล้วว่าหยุนฮั่นผู้นั้นใช้การไม่ได้ ตีสนิทกับตระกูลหยุนไม่ได้ จึงถือโอกาสยุยงให้ท่านชายกับตระกูลหยุนเป็นศัตรูกัน”

ดวงตาของเฟิงฉิ้นหว่านหนักอึ้ง: “ถ้าหากว่าเป็นเช่นนี้จริงๆละก็ เกรงว่าครั้งนี้พวกเรายั่วยุเบื้องบน เจอความยุ่งยากครั้งใหญ่แล้ว”

“ความยุ่งยากครั้งใหญ่?”

“หยุนฉิวนายท่านตระกูลหยุนมีบุตรเอกที่โตเป็นผู้ใหญ่สามคน หนึ่งในนั้นท่านชายใหญ่ร่างกายอ่อนแอ โดยพื้นฐานแล้วก็ไม่มีโอกาสแข่งขันแย่งชิงตำแหน่งนายท่าน เดิมทีคิดว่าหยุนฮั่นและหยุนเลี่ยวแข่งขันกันอย่างสูสี แต่ทว่าวันนี้รู้สึกแล้วว่าหยุนฮั่นผู้นั้นไม่สามารถปฏิบัติหน้าที่ในตำแหน่งสำคัญได้ ถ้าเช่นนั้น หยุนเลี่ยวก็คือผู้สืบสกุลคนต่อไปของตระกูลหยุนที่วงศ์ตระกูลได้กำหนดไว้ชัดเจน”

เหว้ยหลันรู้สึกไม่สบายใจอยู่เล็กน้อย: “คุณหนู แต่ทว่าก่อนหน้านี้ได้ยินมาว่านายท่านตระกูลหยุนเหมือนกับว่าจะเอ็นดูท่านชายรองหยุนฮั่นมาก ระหว่างสองพี่น้องนี้เผชิญหน้ากันอยู่บ่อยๆ ดูแล้วเป็นการแย่งชิงที่ค่อนข้างสนุกคึกคัก”

“ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาการแข่งขันของบุตรชายตระกูลหยุนก็เหมือนกับการเลี้ยงกู่ เกรงว่าพวกเขาไม่พยายามมุมานะ ก็จำเป็นต้องแสดงประโยชน์ความสามารถทั้งหมดออกมาอย่างเต็มที่เพื่อวงศ์ตระกูล ถ้าหากว่าหยุนฮั่นไม่สามารถแบกรับภารกิจอันสำคัญได้ เขาก็จะกลายเป็นหินลับมีดสำหรับการฝึกฝนอย่างหนักของหยุนเลี่ยว ทุกสิ่งทุกอย่างก่อนหน้านี้ เป็นเพียงแค่เพื่อเพิ่มความสามารถของหยุนเลี่ยวก็เท่านั้น”

ดวงตาของเหว้ยหลันเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย: “ถ้าหากว่าเป็นเช่นนี้จริงๆละก็ อานผิงอ๋อง นำหยุนเลี่ยวผู้นั้นส่งเข้าคุกไป ไม่ใช่ว่าแทงใจนายท่านตระกูลหยุนเข้าแล้วหรือ?”

“การคาดเดาของพวกเราจะถูกหรือไม่นั้น ก็ดูว่าต่อจากนี้ตระกูลหยุนจะมีความเคลื่อนไหวอย่างไร” ภายในใจของเฟิงฉิ้นหว่านมีความหนักอึ้งอยู่เล็กน้อย ถ้าหากว่าการคาดเดาของนางถูกต้อง ถ้าเช่นนั้นต่อจากนี้ ตระกูลหยุนจะต้องพยายามทำคิดหาทุกวิถีทางเพื่อแก้แค้นอย่างแน่นอน!”

เหว้ยหลันมีความตื่นตระหนกตกใจเล็กน้อย: “คุณหนู ท่านจะนำเรื่องนี้บอกท่านชายหรือไม่?”

เฟิงฉิ้นหว่านพยักหน้า: “วันพรุ่งนี้ข้าจะบอกเขาด้วยตัวเอง”

“เจ้าค่ะ”