ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 158

ทันใดนั้นเฟิงฉิ้นหว่านก็หัวเราะออกมาทันที ไม่เผยความตื่นตระหนกบนใบหน้าเลยแม้แต่น้อย: “ท่านชายสามหยุนยังตั้งใจหาบุรุษมาให้โดยเฉพาะ แท้ที่จริงแล้วไม่จำเป็นต้องลำบากถึงเพียงนี้ ข้าได้แอบซ่อนบุรุษไว้ที่นี่คนหนึ่งจริงๆ อยู่ด้านหลังฉากบังลมทางนั้น ท่านชายสามหยุนก็รู้จัก มิสู้ลองเดินไปดู?”

หว่างคิ้วของหยุนเลี่ยวขมวดทันที ทันใดนั้นความระแวงพุ่งขึ้นมาเต็มหัวใจ: “เจ้าเรียกผู้ช่วยอะไรมา?”

อานผิงอ๋องกับฟู่ลั่วเฉินก็จากไปแล้ว ฉินฮั๋วเหนียนก็ถูกย้ายออกไปแล้ว จ้าวยี่กำลังสะสางคดีอยู่ภายในศาลปกครอง นอกจากนี้ ยังมีใครที่สามารถช่วยเหลือเฟิงฉิ้นหว่านได้อีก?

เมื่อนึกถึงตรงนี้แล้ว ใบหน้าของหยุนเลี่ยวเต็มไปด้วยความโกรธ ตะโกนอย่างสุดเสียงไปทางฉากบังลม: “ผู้ใดกันทำลับๆล่อๆมีลับลมคมใน ยังไม่รีบไสหัวออกมาอีก?”

สีหน้าของหยุนฉิวเย็นชา: “แม่นางเฟิง เหตุใดในเวลาเช่นนี้ยังต้องลากผู้บริสุทธิ์อีกคนหนึ่งมาฝังไปพร้อมกันกับเจ้าด้วย?”

รอยยิ้มบนใบหน้าของเฟิงฉิ้นหว่านยิ่งลึกซึ้งมากยิ่งขึ้น นิ่งเงียบไม่เอ่ยปากพูดจา

หยุนเลี่ยวหัวเราะเย็นชาทีหนึ่ง ก้าวเท้ายาวมุ่งหน้าตรงไปทางฉากบังลม เพียงเท้าเดียวก็ถีบฉากบังลมออก: “แสร้งทำเป็นเร้นลับซับซ้อน!”

ด้านหลังฉากบังลม หยุนเลี่ยวที่กำลังโกรธจนสั่นไปทั่วทั้งกายยกโต๊ะเล็กตัวนั้นขึ้นมา แล้วก็ฟาดเข้าไปที่ใบหน้าและศีรษะของหยุนเลี่ยว!

ดวงตาของหยุนฉิวเบิกกว้างทันที ร้องเสียงต่ำ: “หยุด!”

หยุนฮั่นโมโหจนตาทั้งสองข้างแดงก่ำ จึงลงมือด้วยความพลั้งมือไปเล็กน้อย เพียงครั้งเดียวก็ตีจนหัวของหยุนเลี่ยวแตกเลือดไหล

“หยุนฮั่น เจ้าบ้าไปแล้วใช่หรือไม่?”

บนหน้าผากของหยุนเลี่ยวถูกขอบโต๊ะฟาดจนเป็นแผลยาวรอยหนึ่ง เลือดไหลไม่หยุดทันที

หยุนฉิวก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แย่งโต๊ะเล็กในมืองของหยุนฮั่น: “หยุนฮั่น เหตุใดเจ้าจึงอยู่ที่นี่?”

ใบหน้าของหยุนฮั่นบิดเบี้ยวเล็กน้อย หางตากระตุกไม่หยุด: “ถ้าหากข้าไม่อยู่ที่นี่ จะรู้ถึงความลำเอียงของท่านพ่อได้อย่างไร?”

“มีเรื่องอะไรกลับไปค่อยคุยกัน ตอนนี้ออกไปกับข้าก่อน!”

“ข้าไม่ไป! ท่านพ่อ ท่านพูดมาให้ชัดเจน ในสายตาของท่านไม่เคยมีข้ามาโดยตลอดใช่หรือไม่? ในใจของท่านกำหนดให้หยุนเลี่ยวมารับช่วงตำแหน่งนายท่านของตระกูลหยุนมาตั้งแต่แรกแล้วใช่หรือไม่? ข้าใช่บุตรชายแท้ๆของท่านหรือไม่ เหตุใดท่านจึงปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้?”

เมื่อหยุนฉิวได้ฟังการซักถามที่ไม่ขาดปาก หว่างคิ้วขมวดแน่น: “เจ้าเลิกฟังคำยุแหย่ให้แตกกันของเฟิงฉิ้นหว่าน เจ้ากับหยุนเลี่ยวล้วนเป็นบุตรชายของข้า ข้าย่อมปฏิบัติต่อพวกเจ้าอย่างเท่าเทียมกันไม่เลือกที่รักมักที่ชัง”

“ถ้าเช่นนั้นเหตุใดเรื่องที่หยุนเลี่ยวรู้ แต่ข้ากลับไม่รู้อะไรเลย? มิน่าเล่าหลายวันมานี้ไม่ว่าข้าจะโน้มน้าวใจท่านอย่างไร ท่านล้วนไม่ยอมเชื่อและทำตามความคิดเห็นของข้าเลือกพระองค์ชายสาม แท้จริงแล้วข้าไม่มีความอะไรเลยสักนิดในสายตาท่าน!”

“หยุนฮั่น!” หางตาของหยุนฉิวมองไปยังเฟิงฉิ้นหว่านแวบหนึ่ง ความคิดสังหารภายในใจยิ่งหนาวเหน็บมากขึ้น: “ข้าว่าเจ้าถูกความโกรธทำให้เลอะเลือนแล้ว คำพูดแบบไหนก็กล้าพูดออกมาหมด”

“ท่านพ่อ ท่านไม่ต้องหลอกลวงข้าแล้ว หลายปีมานี้ท่านหลอกลวงข้าจนน่าสมเพชมากพอแล้ว! ข้าเต็มอกเต็มใจเป็นหินลับมีดให้แก่หยุนเลี่ยวมามากมายถึงเพียงนี้ วันนี้เขาที่เป็นมีดเล่มนี้ลับเสียจนนับวันยิ่งคมขึ้นเรื่อยๆ ต่อไปก็คงจะสามารถตัดหัวของข้าออกได้!”

“หุบปาก!”

ใบหน้าของหยุนฉิวแฝงไปด้วยความโกรธแค้น หันหน้ากลับไปจ้องเฟิงฉิ้นหว่านราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ: “เฟิงฉิ้นหว่านเจ้าตัวดี คาดไม่ถึงว่าจะใช้วิธีการที่ไร้ยางอายเช่นนี้! เจ้าใช้กลอุบายอะไรกับหยุนฮั่น เหตุใดอยู่ๆอุปนิสัยเขาถึงได้เปลี่ยนไป?”

สายตาของเฟิงฉิ้นหว่านหล่นไปยังถ้วยชาที่ถูกเติมยาพิษเข้าไปเมื่อครู่: “นายท่านหยุน ท่านชายรองก็เพียงแค่อยากจะถามให้ชัดเจนเท่านั้น ท่านพูดตามความจริงก็พอแล้วมิใช่หรือ?”

“ข้าปฏิบัติต่อบุตรชายทั้งสองอย่างเท่าเทียมกันไม่เลือกที่รักมักที่ชัง!” หยุนฉิวออกคำสั่งแก่บุรุษทั้งสองที่อยู่ด้านข้างด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พวกเจ้าควรจัดการธุระได้แล้ว!”

บุรุษทั้งสองรีบตอบรับ: “ขอรับ นายท่าน” พูดจบ ก็เดินมาหาเฟิงฉิ้นหว่าน ยื่นมือออกไปจะจับที่แขนของนาง

ครู่ต่อมา อยู่ๆคนทั้งสองก็ตัวแข็งทื่อ ตามด้วยจับไปลำคอล้มคุกเข่าลงบนพื้นช้าๆ