ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 169

หลังจากหอหญิงงามเมืองเกิดเรื่อง หวางจื้อหยวนและคนอื่นๆเป็นห่วงความปลอดภัยของเฟิงฉิ้นหว่านอย่างมาก เมื่อทราบว่านางย้ายไปอยู่ที่สวนของฟู่ลั่วเฉิน หลังจากนั้นเข้าช่วยเหลือผู้มีพระคุณ ข่าวลือในนครหลินผิงเกิดกระแสขึ้นอีกครั้ง

ท่ามกลางข่าวลือในตอนนี้ เสียงของการดูหมิ่นได้จางหายไปแล้ว ถูกแทนที่ด้วยความอิจฉาและความขมขื่นต่อเฟิงฉิ้นหว่าน

ท้ายที่สุดแล้ว ตัวตนของฟู่ลั่วเฉินวางอยู่ตรงนั้น ทุกวันนี้ยังไม่ได้แต่งงาน ถ้าหากสามารถกลายเป็นผู้ปรนนิบัติคนแรกของฟู่ลั่วเฉินได้ อย่างนั้นจะมีคนมากเท่าไหร่ที่อิจฉา

ฟู่ลั่วเฉินฟังรายงายข่าวลือภายนอกของหยุนซวนเสร็จ แววตามืดมน : ต่อให้มีคนอิจฉามากแค่ไหนแล้วจะมีประโยชน์อะไร? หัวใจของสาวน้อยคนนั้นยังคงเหมือนกับก้อนหินไม่ใช่หรือ?

“ท่านชาย พรุ่งนี้ใต้เท้าจ้าวก็จะเปิดศาลไต่สวนคดีแล้ว ทางแม่นางเฟิงน่าจะไม่มีปัญหาใช่ไหม?” หยุนซวนพูดด้วยความกังวล

“ไม่มีอุปสรรค ผู้คนในหอหญิงงามเมืองตรวจสอบได้ความอะไรบ้าง?”

“กราบทูลท่านชาย คนทุกข์ทรมานไปหนึ่งรอบแล้ว นอกจากมือและเท้าไม่ค่อยสะอาดสองคน ที่เหลือไม่พบสิ่งผิดปกติ”

ฟู่ลั่วเฉินขมวดคิ้วแน่น : “ไม่พบสิ่งผิดปกติ......ทุกคนล้วนแล้วตรวจสอบหนึ่งรอบแล้ว?”

“ใช่ ผู้หญิงเหล่านั้นล้วนแล้วตรวจสอบแล้ว”

“ข้าจำได้ว่าเฟิงฉิ้นหว่านมีชายหนุ่มคนหนึ่งติดตามอยู่ข้างกาย ดูเหมือนจะชื่อว่าหยุนชี ตรวจสอบเขาหรือยัง?”

“ยังไม่ได้ตรวจสอบ เขาภักดีต่อแม่นางเฟิงตลอดมา ในครั้งนี้ใต้เท้าจ้าวไปที่หอหญิงงามเมือง ก็เป็นเขาที่ไปรายงานและแนะนำอย่างลับๆ”

“ตรวจสอบ”

“รับทราบ”

หยุนซวนถอยจากไป ฟู่ลั่วเฉินเหลือบมองเตียงของเฟิงฉิ้นหว่าน ในดวงตามีแสงมืดฉายออกมา : สาวน้อยคนนี้บอกว่ามาดูแลคนไข้ อย่างนั้นคงไม่มีความคิดอย่างอื่นแม้แต่นิดเดียวจริงๆ ไม่ใช่ศึกษาตำราการแพทย์ก็ปรุงวัสดุยา สามารถพูดได้ว่าไม่มีความต้องการอย่างอื่นเลย

ระหว่างที่กำลังครุ่นคิด เฟิงฉิ้นหว่านถือซุปยาที่ต้มเสร็จเดินเข้ามา : “ท่านชาย ควรดื่มยาแล้ว”

ฟู่ลั่วเฉินลุกขึ้นมานั่ง ขยับหมอนที่อยู่ด้านหลัง เผยให้เห็นมุมของตำราภาพที่ทับอยู่ด้านล่าง เขารีบดึงผ้าห่ม เอาไปคลุมเอาไว้

“วันนี้ข้าไม่อยากดื่มยา”

เฟิงฉิ้นหว่านจับต้นชนปลายไม่ถูกเล็กน้อย : “ทำไมจู่ๆท่านชายถึงไม่อยากดื่มยาล่ะ?”

“อารมณ์ไม่ดี”

ฟู่ลั่วเฉินพูดจบ เพียงแค่รู้สึกว่าหัวใจล้วนแล้วกำลังหดตัว คำพูดแบบนี้ เป็นการทดสอบความหน้าด้านของคนจริงๆ : ถ้าหากวิธีการในครั้งนี้ยังใช้ไม่ได้ผล อย่างนั้นตำราเล่มนั้นก็ต้องให้หยุนซวนกินเข้าไปแล้ว

เฟิงฉิ้นหว่านรู้สึกว่าอารมณ์ของฟู่ลั่วเฉินแปลกๆเล็กน้อย รีบเปิดปากพูดอย่างมีน้ำใจ : “ท่านชายกังวลสถานการณ์ทางเมืองหลวงหรือ? ตอนนี้ตระกูลหยุนก็สร้างอุปสรรคอะไรไม่ได้อีกแล้ว ท่านชายรีบดูแลสุขภาพให้แข็งแรง ก็สามารถกลับไปที่เมืองหลวง”

“ทางเมืองหลวงมีอะไรน่ากังวล?”

เฟิงฉิ้นหว่านมองต่ำและยิ้ม รอยยิ้มเห็นได้ชัดว่ามีความเห็นอกเห็นใจเป็นพิเศษ : “ท่านชายไม่เป็นห่วงน้องสาวของท่านหรือ?”

แววตาของฟู่ลั่วเฉินหยุดชะงัก : “เจ้ารู้ได้อย่างไร?”

เรื่องในวัยเด็กยังคงจำได้บ้างเล็กน้อย ที่เรียกว่าลูกพี่ลูกน้องเซี่ยจิ่งเฉิงคนนั้นเคยเล่นด้วยกันจริงๆ นอกเหนือจากนี้ ความทรงจำเรื่องอื่นๆก็ไม่มีแล้ว ในครั้งนี้จู่ๆนางก็ปรากฏตัวขึ้นที่จวนอ๋อง นอกจากนี้จังหวะก็บังเอิญขนาดนั้น ส่งข้อมูลผิดพลาด ไม่ว่าจะมองยังไงล้วนแล้วเป็นปัญหาใหญ่

“ข้ามองว่าท่านชายจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว นอกจากนี้ในน้ำเสียงมีความหนักหน่วงเล็กน้อย ดูเหมือนกำลังประหม่า นี่คือรูปลักษณ์ที่ท่านชายไม่เคยแสดงออกมาก่อนหน้านี้ บวกกับช่วงเช้าของวันนี้ ท่านชายเพิ่งได้รับจดหมายจากจวนอ๋อง เอามารวมกันแล้วคิดอย่างรอบคอบ แน่นอนก็สามารถเดาความจริงได้แล้ว”

ลูกพี่ลูกน้อง? ฮ่าฮ่า

เมื่อสองวันก่อนยังขอให้ตนเองมอบร่างกายให้เขาอยู่เลย ตอนนี้เป็นห่วงลูกพี่ลูกน้องแล้ว จริงๆต่อให้เป็นคนอย่างฟู่ลั่วเฉิน ก็ยากที่จะหลีกเลี่ยง ดังนั้น คิดถูกแล้วที่นางตัดความคิดทั้งหมดออกไปในตอนแรก แทนที่จะไปนั่งครุ่นคิดเรื่องแย่ๆอยู่ที่หลังสวน ไม่สู้อยู่คนเดี๋ยวแต่แรกจะดีกว่า