ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 195

เฟิงฉิ้นหว่านหยุดอยู่ที่ประตูพร้อมกับอาหารเช้า ได้ยินการสนทนาระหว่างฟู่ลั่วเฉินและหยุนซวนในห้อง แววตาสั่นเบาๆ พร้อมกับเคาะประตูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ท่านชาย อาหารเช้าเสร็จแล้ว ท่านตื่นแล้วหรือ?”

ฟู่ลั่วเฉินมองไปทางประตู เฟิงฉิ้นหว่านเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม แววตาสดใส สีหน้าดูเป็นธรรมชาติ ราวกับว่าเมื่อคืนไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

“เมื่อคืนนอนหลับสบายหรือไม่?”

“ก็แค่ตื่นจากฝันร้ายช่วงกลางดึกเท่านั้น หลังจากนั้นนอนหลับสบาย ก็เลยตื่นแต่เช้ามาเตรียมอาหารเช้าให้ท่านชาย” เฟิงฉิ้นหว่านพูดด้วยรอยยิ้ม

ฟู่ลั่วเฉินต้องการตรวจจับอารมณ์ผิดปกติจากบนใบหน้าของนาง แต่ว่ามองไปสักพัก กลับหาจุดบกพร่องไม่เจอแม้แต่นิดเดียว: “งั้นมากินข้าวกันเถอะ”

“ได้”

อาหารเช้าของเฟิงฉิ้นหว่านค่อนข้างเรียบง่าย ฟู่ลั่วเฉินกลับกินได้อร่อยมาก

“ท่านชาย กินอาหารเช้าเสร็จแล้ว ท่านก็จะออกเดินทางเลยใช่หรือไม่?”

ฟู่ลั่วเฉินวางตะเกียบลง: “เดินทางอะไร?”

“กลับเมืองหลวงไง?”

“ไม่กลับ”

เฟิงฉิ้นหว่านพูดด้วยรอยยิ้ม: “ท่านชาย ข้าไม่เป็นอะไรจริงๆ ท่านไม่จำเป็นเพื่อปลอบใจข้าแล้วต้องอยู่ต่ออีกหนึ่งวัน”

“ไม่ใช่แค่ปลอบใจเจ้าอย่างเดียวเท่านั้น” เป็นตัวเขาเองที่วางใจไม่ลง

“หรือว่าท่านชายยังมีเรื่องอื่นต้องทำ?”

ฟู่ลั่วเฉินลุกขึ้นยืน: “ยิงธนูเป็น ขี่ม้าเป็นหรือไม่?”

เฟิงฉิ้นหว่านกะพริบตาเบาๆ: “พอเป็นนิดหน่อย”

“งั้นข้าจะพาเจ้าไปล่าสัตว์ เปลี่ยนเสื้อผ้า ข้ารอเจ้า” เสียงของฟู่ลั่วเฉินมีความแน่วแน่ที่ไม่สามารถปฏิเสธได้

เฟิงฉิ้นหว่านสามารถทำได้แค่ทำตามคำพูดของเขา เดิมทียังคิดว่าทำให้ทัศนคติเป็นธรรมชาติเล็กน้อย ก็สามารถทำให้ฟู่ลั่วเฉินจากไป คิดไม่ถึงเลยว่าจะใช้งานไม่ได้

ในสวนไม่มีชุดขี่ม้า อย่างไรก็ตามเฟิงฉิ้นหว่านมีชุดผู้ชายตอนที่เข้าออกหอหญิงงามเมือง ดังนั้นเลยหวีผมใหม่อีกครั้ง สวมชุดผู้ชายแล้วเดินออกมา

ฟู่ลั่วเฉินมองชุดผู้ชายที่เฟิงฉิ้นหว่านสวมใส่ ในดวงตาฉายแสงรอยยิ้มเบาบาง: “ไปกันเถอะ”

“ได้”

หยุนซวนให้คนเตรียมม้าเอาไว้แล้ว ม้าตัวที่เฟิงฉิ้นหว่านขี่เห็นได้ชัดว่าค่อนข้างเตี้ย

ดวงตาของม้าตัวเล็กเต็มไปด้วยความคล่องตัว ฝีเท้าก้าวไปเป็นระยะ เผยความมีชีวิตชีวาและความซุกซน

เฟิงฉิ้นหว่านหยุดอย่างกะทันหัน: “ท่านชาย ถ้าหากข้ามองไม่ผิดล่ะก็ ม้าตัวนี้ยังไม่โตเต็มที่ใช่หรือไม่?”

นี่มันเห็นได้ชัดว่าเป็นลูกม้าตัวโตชัดๆ!

รอยยิ้มในดวงตาของฟู่ลั่วเฉินลึกมากกว่าเดิม: “ใช่แล้ว ทำไมหรือ?”

เฟิงฉิ้นหว่านมองดูอย่างหมดคำพูดเล็กน้อย: “ท่านชายให้คนเปลี่ยนตัวใหม่ให้ข้าเถอะ”

แม้จะบอกว่านางเป็นหญิงสาว หุ่นผอมบาง แรงมีไม่มาก แต่ออกไปล่าสัตว์ขี่ม้าลูกอ่อนจะมีประโยชน์อะไร?

ม้าลูกอ่อนตัวนั้นกลับชอบเฟิงฉิ้นหว่านอย่างมาก เดินก๊อกก๊อกเข้ามาหานาง ก้มหัวลงไปที่มือของนางอย่างเอ็นดู

เฟิงฉิ้นหว่านลูบขนเรียบๆของม้าลูกอ่อน ในดวงตาเผยให้เห็นรอยยิ้ม: “เชื่อฟังหน่อย”

ฟู่ลั่วเฉินยิ้มเบาๆ: “แม้ว่าจะเป็นม้าตัวเล็กตัวหนึ่ง แต่ว่าแบกเจ้าไม่มีปัญหาอะไรอย่างแน่นอน”

“แต่ว่า.....”

“ถ้าหากเจ้าไม่ยินดีขี่ม้าตัวเล็กนี้จริงๆ งั้นก็มาขี่กับข้า ยังไงสะก่อนหน้านี้เจ้าก็เคยขี่กับข้า ล้วนแล้วคุ้นชินแล้ว”