ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 197

ฟู่ลั่วเฉินและเฟิงฉิ้นหว่านเล่นกันจนถึงตอนเย็น จากนั้นถึงได้ค่อย ๆ กลับเข้าเมืองพร้อมกับพระอาทิตย์ตก

ก่อนหน้านี้ม้าตัวเล็กของเฟิงฉิ้นหว่านวิ่งเก่งมาก แต่ตอนนี้เอื่อยเฉื่อยไม่ค่อยมีเรี่ยวแรง

เฟิงฉิ้นหว่านชอบมันมาก แล้วก็เอ็นดูไม่ขี่มันอีก แต่ระยะทางห่างไกลจากประตูเมืองมาก เลยต้องยอมขี่ม้าตัวเดียวกันกับฟู่ลั่วเฉิน

หยุนซวนตามอยู่ด้านหลังอย่างห่างๆ สายตาที่มองดูฟู่ลั่วเฉินที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ: ท่านชายก็คือท่านชาย วิธีการนี้เยี่ยมยอด!

เดิมทีตอนที่ท่านชายให้เขาไปเตรียมม้าตัวเล็กตัวหนึ่ง เขายังรู้สึกว่าไม่มีความจำเป็น ในเมื่อแม่นางเฟิงก็สามารถขี่ม้าได้ ม้าตัวเล็กมองแล้วไม่สง่าเลย ตามนิสัยของแม่นางเฟิง ไม่แน่อาจจะโกรธได้

แต่ว่าตอนนี้ดูเหมือนว่า ม้าเล็กมีข้อดีของม้าเล็ก แบบนี้คนสวยก็อยู่ในอ้อมกอดแล้วไม่ใช่หรือ?

ระหว่างที่หยุนซวนมองไปด้วย พร้อมกับแอบเสียดายไปด้วย

พระอาทิตย์อัสดงดั่งทอง กับม้าที่แข็งแกร่ง ท่านชายและแม่นางเฟิงอยู่เคียงข้างกันและกัน ดั่งกิ่งทองใบหยก เป็นคู่ที่เหมาะสม ใบที่เจริญตาขนาดนี้ กลับไม่เข้าตาท่านอ๋อง เสียดายจริงๆ

ตลอดทางเข้าเมือง สายตาผู้คนที่มองไปร้อนระอุขึ้นเรื่อยๆ

เฟิงฉิ้นหว่านคิดไปคิดมา เอียงหัวอย่างเงียบๆ: ช่างเถอะ ยังไงซะชื่อเสียงของท่านชายของตัวเองก็เหลือน้อยแล้ว ปล่อยให้การมีอยู่เหล่านั้นคล้อยไปตามลมแล้วกัน

ฟู่ลั่วเฉินก้มหัวดูการกระทำของนาง ยิ้มมุมปากอย่างเงียบๆ: สาวน้อยชอบทำให้กังวล ชื่อเสียงอะไรแบบนั้นเขาเคยมีตอนไหน?

ส่งเฟิงฉิ้นหว่านเข้าสวนไป ฟู่ลั่วเฉินหันไปสั่งหยุนซวน: “เตรียมข้าวของ พวกเราเตรียมเดินทาง”

เฟิงฉิ้นหว่านพึ่งลงจากม้าและยืนอยู่หน้าประตูสวน ได้ยินคำนี้อดไม่ได้ที่จะอึ้ง: “ท่านชาย?”

ฟู่ลั่วเฉินมองตาของนาง: “บอกแล้วว่าอยู่เป็นเพื่อนเจ้าหนึ่งวัน อยู่ครบแล้ว ดังนั้นควรไปทำงานแล้ว”

ทันใดนั้นหัวใจของเฟิงฉิ้นหว่านสับสนไปหมด: “ข้าทำให้ท่านชายต้องเสียเวลา และยังทำให้ท่านชายต้องเดินทางตอนกลางคืน......”

ฟู่ลั่วเฉินมองไปที่ผมบนไหล่ของเฟิงฉิ้นหว่าน ที่คาดผมที่ย้อยลงมา: “ถ้าเจ้ารู้สึกผิดล่ะก็ อย่างนั้นควรจะล้างโชคสักหน่อยไหม?”

เฟิงฉิ้นหว่านยกมือขึ้นจับผม ค่อยๆถอดที่คาดผมออก ที่คาดผมสีฟ้ามีกลิ่นหอมเย็นๆติดอยู่ แต่เนื่องจากแดดจัดมือที่สัมผัสจึงอุ่นเล็กน้อย เหมือนกับฟู่ลั่วเฉินที่มองมาด้วยรอยยิ้ม

“ท่านชายอยากได้โชคอะไร?”

“เขียนจดหมายให้ข้าหนึ่งฉบับทุกๆสามวัน ได้ไหม?”

“ทุกสามวันหนึ่งฉบับ ส่งไปส่งมายุ่งยากมาก”

“อย่างนั้นข้าก็จะเพิ่มเงินเดือนให้กับคนที่ส่งจดหมายเหล่านั้น ในเมื่อก่อนหน้านี้เจ้าให้ค่าขนมข้าไม่น้อย สั่งแล้วว่าข้าสามารถใช้ได้อย่างตามใจ”

“จากหลินผิงถึงเมืองหลวง ส่งจดหมายหนึ่งฉบับเร็วที่สุดจำเป็นต้องใช้เวลาสิบวัน ถ้าหากข้าส่งสามวันหนึ่งฉบับ ก็จะมีจดหมายค้างอยู่ระหว่างทาง......”

ฟู่ลั่วเฉินเข้าใกล้เฟิงฉิ้นหว่าน ดึงที่คาดผมเส้นนั้นออกจากมือของนางไป จากนั้นมัดที่คาดผมไว้บนผมของนางอีกครั้ง: “ในครั้งนี้ ไม่มีการต่อรอง”

เฟิงฉิ้นหว่านมองต่ำ: “ก็ได้”

ฟู่ลั่วเฉินมัดที่คาดผมอย่างระมัดระวัง รอยยิ้มในสายตาเพิ่มขึ้น: “งั้นก็ตกลงตามนี้ ”

หยุนซวนมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทาง ข้างตัวมีองครักษ์ไม่น้อย: “ท่านชาย เตรียมเรียบร้อยแล้ว สามารถออกเดินทางได้”

“ดี”

เปลือกตาของเฟิงฉิ้นหว่านสั่นเล็กน้อย เงยหน้ามองไปยังฟู่ลั่วเฉิน: “ท่านชาย......”

“หืม?”

“จดหมาย.....ข้าจะเขียนตรงเวลา ในกระเป๋าเดินทางที่องครักษ์หยุนซวนพกข้าก็ได้เตรียมยารักษาแผลไว้ให้แล้ว เตรียมไว้เผื่อใช้ยามจำเป็น อีกอย่าง ท่านชายไม่ต้องเร่งรีบเดินทาง แม้แผลบนร่างกายของท่านไม่ได้เจ็บมาก แต่ยังไม่หายดี”

ฟู่ลั่วเฉินจับแส้ในมือแน่น: “ไม่สามารถอยู่กับเจ้าได้อีกแล้ว”