ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 38

แขกที่ได้รับบัตรเชิญทยอยเข้ามาหอหญิงงามเมืองกันเรื่อย ๆ มองเข้าไปห้องโถงใหญ่ อดไม่ได้ที่จะตะลึงงันเล็กน้อย ถ้าไม่ใช่ว่าเคยเห็นด้านในของหอหญิงงามเมืองมาก่อน ไม่กล้าจะเชื่อจริง ๆ ว่าที่นี่จะเป็นหอนางโลม

เฟิงฉิ้นหว่านพาหลี่หยวนและจ้าวยี่ขึ้นมาข้างบน ทั้งสองมองการตกแต่งรอบ ๆ ยิ่งมองยิ่งรู้สึกตะลึงงัน

“ท่านชายฉินช่างมีความคิดโดดเด่นแปลกใหม่จริง ๆ การตกแต่งด้านในหอหญิงงามเมืองนี้ ทุกด้านเผยให้เห็นความสวยงามสง่าจริง ๆ”

โถงใหญ่ชั้นหนึ่ง วางโต๊ะและเก้าอี้เพียงไม่กี่ตัวด้วยวัสดุชั้นดี โต๊ะและเก้าอี้แต่ละตัวแยกออกจากกันด้วยฉากกั้นหลากสี บนฉากกั้นเป็นภูเขา หิน นกบิน เรือลำเล็กในแม่น้ำลำคลอง ต่างไม่เหมือนกันแต่กลับประสานลงตัวกัน

นอกจากนั้น ในหอยังแขวนภาพเขียนและแบบหนังสือศิลปะ แค่เดินเข้าไปก็ไม่มีกลิ่นชาดของสตรีเหมือนหอนางโลมอื่น กลับกันได้กลิ่นหมึกเผยออกมา ผสมผสานกับการประดับตกแต่งที่เรียบแต่ดูงดงาม จึงพูดได้ว่าที่นี่คือสถานที่จัดให้นักเรียนมาเรียนหนังสือโดยเฉพาะก็ไม่เกินไป

“ภาพวาดภูเขาและแม่น้ำภาพนั้น คล้ายกับภาพเขียนของปรมาจารย์จางใช่ไหม？”

“ปรมาจารย์จาง ที่เจ้าพูดก็คือมือชั้นหนึ่งเรื่องภาพวาดภูเขาและแม่น้ำในราชวงศ์ก่อน ปรมาจารย์จาง？”

“ใช่แล้ว ข้าเคยลอกแบบการวาดรูปต้นดอกตันเกยของเขาดดยเฉพาะ รูปแบบลักษณะเช่นนี้จริง ๆ อีกทั้งด้านบนยังประทับตราไว้อีก！”

“งั้นต้องเดินชื่นชมดี ๆสักรอบ”

“ยังมีหนังสือเล่มนี้ ไม่ใช่ว่าไม่ตีพิมพ์ออกขายแล้วหรือ？ข้างนอกมีเล่มที่คัดลอกด้วยมือจำนวนน้อยมาก”

“ให้ข้าดูหน่อย……”

ปัญญาชนมากมายที่ได้รับคำเชิญให้ความสนใจกับสิ่งเหล่านี้มาก ทยอยกันสำรวจทุกทุกที่ ภายในใจที่เหยียดหยามหอหญิงงามเมืองเปลี่ยนไปมาก หลังจากออกไปช่วยพูดให้หอหญิงงามเมืองสักสองประโยค ไม่รู้ว่าจะสามารถยืมหนังสือพวกนี้ออกไปอ่านได้หรือไม่？

นางลี่รอไปชั่วประเดี๋ยวเดียว รอจนผู้คนชื่นชมจนพอแล้ว ถึงจะเปิดปากพูด “แขกผู้มีเกียรติทุกท่าน หนังสือที่วางอยู่ด้านนอกก็คือให้แขกทุกท่านได้อ่าน เพียงแต่ไม่สามารถเอาออกไปได้”

“งั้นพวกเราพรุ่งนี้ยังสามารถมาอีกได้หรือไม่？”

“หากมีบัตรเชิญแล้วล่ะก็ แน่นอนว่ายังมาได้”

ตอนแรกที่เฟิงฉิ้นหว่านจะวางหนังสือบางส่วนไว้ที่ห้องโถงชั้นหนึ่ง นางลี่ก็ไม่ค่อยเข้าใจ ถึงอย่างไรผู้หญิงที่หอนางโลมไม่ก็ขายศิลปะ ไม่ก็ขายเรือนร่าง พวกนางไม่มีความเกี่ยวโยงกับหนังสือพวกนี้เลย วางไปแบบนั้นก็เพียงจะถูกเยาะเย้ยเหมือนความมีหน้ามีตาแต่เป็นส่วนเกิน

วันนี้ตอนค่ำ เฟิงฉิ้นหว่านให้คนย้ายหนังสือพวกนี้มา ยังพูดว่าสำหรับคนที่รักหนังสือ หนังสือดีดีหนึ่งเล่มก็พอที่จะทำให้พวกเขาอ่านหนังสือติดจนมือวางหนังสือไม่ลงแล้ว เวลานี้พวกนางต้องการให้แขกปัญญาชนเหล่านั้นช่วยสร้างชื่อเสียงให้หอหญิงงามเมือง แน่นอนว่าต้องเอาอกเอาใจคนคนนั้นตามความสนใจที่คนคนนั้นชื่นชอบ คาดไม่ถึงเลยว่าการกระทำนี้จะมีประโยชน์จริง ๆ

ผู้คนค่อยค่อยขึ้นไปชั้นสอง แวบเดียวก็มองเห็นภาพวาดไม้ดอกและหญ้าหลากหลายสีที่วางไว้ทางเข้าบันได

ภาพวาดไม้ดอกและหญ้าอุดมสมบูรณ์อีกทั้งไม่ปนเปกัน การวางวิจิตรซับซ้อน แค่มองไปน้อยมากที่จะเห็นความวุ่นวาย ในสายตาทุกคนต่างก็มีลักษณะต่าง ๆ นานา ต่างทำงานไปตามลำดับขั้นตอน

บางคนที่ชอบดอกไม้ก็ทยอยกันไปชื่นชมอย่างละเอียด “โครงตั้งกระถางดอกไม้นี่ทำได้ไม่เลวเลย”

“นี่ก็เป็นภาพเขียนของท่านชายฉิน ในเมื่อชั้นสองจะเป็นร้อยดอกไม้ในโลกมนุษย์ แล้วทำไมถึงไม่มีดอกไม้ล่ะ？”

ในเวลานี้มีคนตอบโต้กลับมา พูดอย่างแย้มยิ้ม “นางลี่ เจ้าเชิญพวกเรามาไม่ใช่ว่าต้องการให้ชื่นชมดอกไม้หรือ？บุปผาที่ผลิบานนี้พวกเราได้ชื่นชมแล้ว แล้วบุปผาที่มีความสวยงามของสตรีที่มีชีวิตที่เป็นที่นิยมสามารถเดินได้ล่ะ？”

นางลี่ยิ้มเบิกบาน “ในทุกทุกห้องของชั้นสองนี้ล้วนซ่อนบุปผาไว้ เชิญแขกผู้มีเกียรติทุกท่านอยากชื่นชมแบบไหนอย่างไรก็ไปมองดูโดยตรงเอาเองก็แล้วกัน？”

ทุกคนสังเกตอย่างละเอียดทุกสารทิศ หอหญิงงามเมืองสร้างมาค่อนข้างใหญ่โต หลังจากผ่านการปรับปรุงก็ทำลายการตกแต่งที่ยุ่งยากซับซ้อนทิ้งไปเยอะ ทำให้คนยิ่งรู้สึกสนุกสนานมากยิ่งขึ้น

จิตสำนึกทุกคนค้นหาหลี่หยวนและจ้าวยี่ ทันทีหลังจากนั้นก็พบว่าพวกเขามาถึงหิมาโอนอนงค์แล้ว

ห้องเปิดกว้าง บนโต๊ที่ตรงประตูทางเข้าวางต้นเหมยสีเขียวในกระถางดอกไม้ที่เจริญเติบโตอุดมสมบูรณ์ไว้

บนผนังห้องหลังต้นเหมยสีเขียว แขวนภาพตัวอักษรใหญ่ ดอกเหมยเติบโตในดินแดนหมอกพิษ แต่ดอกเหมยกลับไม่กลัวหมอกพิษ เนื่องจากท่าทางอันสง่างามและอมตะ

หลี่หยวนตกตะลึงงันเป็นอย่างมาก “ ในฤดูกาลนี้ยังมีต้นเหมยสีเขียววางอยู่？”