ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 86

การกระทำของเฟิงฉิ้นหว่านทำให้สายตาของเถ้าแก่หลายคนต่างมองไปยังจดหมายทั้งสองฉบับ สีหน้าเปี่ยมไปด้วยความสงสัย มีเพียงเถ้าแก่หวูผู้ถูกขานชื่อเท่านั้นที่สีหน้าซีดเผือดในทันที

เถ้าแก่หวูปากแห้งเล็กน้อย ไม่รู้ว่าจดหมายสองฉบับนี้ตกอยู่ในมือเฟิงฉิ้นหว่านได้อย่างไร： “คุณหนู ข้า......ข้าไม่เข้าใจจริงๆ เหตุใดคุณหนูจึงมีอคติกับข้าเช่นนี้? แต่ว่าในเมื่อคุณหนูไม่ชอบข้า เช่นนั้นข้าก็จะไม่อยู่ขวางหูขวางตาคุณหนู”

เฟิงฉิ้นหว่านเงยหน้าขึ้น เมื่อได้ยินคำพูดของเถ้าแก่หวูนางคลี่ยิ้มบางๆ รอยยิ้มของนางเปี่ยมไปด้วยการเย้ยหยัน： “ดูเหมือนว่าเถ้าแก่หวูยินดีที่จะไปจากนครหลินผิงแล้ว”

“ท่านนายใหญ่มีบุญคุณต่อข้า เวลานี้คุณหนูเกลียดข้า เช่นนั้นข้าย่อมไม่อยู่ขวางหูขวางตาคุณหนูในนครหลินผิง”

“ไม่เอาสิ่งใดไปทั้งนั้น เถ้าแก่ไปเพียงลำพัง?”

“......ขอรับ” เถ้าแก่หวูลอบกัดฟันแน่น สะสมมาหลายปี แต่ก็ไม่กล้าเปิดเผยเนื้อความในจดหมายทั้งสองฉบับต่อหน้าคนเหล่านี้ “ทุกอย่างของข้าท่านนายใหญ่เป็นผู้ใด ในเมื่อเวลานี้คุณหนูรังเกียจข้า เช่นนั้นก็ควรที่จะคืนทุกอย่างแก่ตระกูลเฟิง เช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน ถือเป็นการทดแทนบุญคุณตลอดหลายปีที่ผ่านมาของท่านนายใหญ่ด้วย”

“เถ้าแก่หวูเห็นแก่ความสัมพันธ์เก่าเสียจริง” เฟิงฉิ้นหว่านยิ้มเยือกเย็น

“เมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าขอตัวก่อน” เถ้าแก่หวูพูดแล้วเดินออกไปด้านนอก

“หยุดเดี๋ยวนี้！” ฉินฮั๋วเหนียนพูดตะคอกเสียงเยือกเย็น

สัมผัสได้ถึงเงื่อนงำบางอย่าง เถ้าแก่คนอื่นๆ รีบลุกขึ้นขวางทางเถ้าแก่หวูทันที

เถ้าแก่หวูสบตากับดวงตาดั่งเหยี่ยวของฉินฮั๋วเหนียน แววตาคมเฉียบนั้นทำให้เหงื่อเย็นผุดที่หน้าผากของเขา

“เถ้าแก่หวู ท่านเป็นคนเก่าคนแก่ของตระกูลเฟิง ทั้งยังติดตามรับใช้อยู่ข้างกายท่านนายใหญ่ ได้รับความสำคัญ สร้างคุณงามความดีไม่น้อย เช่นนั้นเราเปิดจดหมายสองฉบับนี้ดีหรือไม่ หากคุณหนูเข้าใจท่านผิด ย่อมต้องคืนความยุติธรรมให้ท่านได้”

เถ้าแก่หวูเหงื่อแตกราวกับฝนตกทันที： “ท่านฉิน ไม่ต้องสนใจว่าเป็นเพราะเรื่องอะไร หากคุณหนุไม่ชอบข้า ข้าจะอยู่ขวางหูขวางตาต่อไปได้อย่างไร?”

“ตระกูลเฟิงสร้างความตั้งมั่นด้วยความซื่อสัตย์และจงรักภักดี หากเจ้าจงรักภักดีต่อตระกูลเฟิงมาโดยตลอด แต่คุณหนูกลับทอดทิ้งเจ้าแค่เพราะความไม่ชอบพอส่วนตน เช่นนั้นข้าที่เป็นอาวุโส จำเป็นต้องดัดนิสัยของคุณหนูแล้ว”

“ท่านฉิน......”

ฉินฮั๋วเหนียนสีหน้าเยือกเย็นขึ้นเรื่อยๆ ： “เถ้าแก่หวู ท่านไปเปิดจดหมายด้วยตนเองเถอะ หลังจากนั้นอ่านให้พวกข้าฟัง”

“เอ่อ......ไม่จำเป็นกระมัง......”

“เปิดจดหมาย อ่าน！”

เถ้าแก่ทั้งหลายที่อยู่รอบๆ ต่างจับจ้องไปที่เถ้าแก่หวู แทบอยากจะใช้สายตาในการถลกหนังของเขา

พวกเขาเพิ่งผ่านการต่อสู้ที่ยากลำบาก เดิมทีคิดว่าทุกคนร่วมแรงร่วมใจกันจนเอาชนะได้เป็นเรื่องยากยิ่งนัก ทว่าคิดไม่ถึงท่ามกลางพวกเขากลับมีคนทรยศ โดยเฉพาะเถ้าแก่หวูคนนี้！

เถ้าแก่หวูก้าวเดินไปด้านหน้าช้าๆ หยิบจดหมายขึ้นมาช้าๆ วินาทีต่อมาเขายัดจดหมายเข้าไปในปากของตนเอง

ฉินฮั๋วเหนียนฟาดฝ่าเท้าไป ทำให้เถ้าแก่หวูล้มลงกับพื้น แล้วแย่งจดหมายมา

เถ้าแก่หวูรีบตะเกียกตะกายลุกขึ้น คุกเข่าลงกับพื้นแล้วคำนับเฟิงฉิ้นหว่านกับฉินฮั๋วเหนียนไม่หยุด： “คุณหนู ท่านฉิน ข้าน้อยผิดไปแล้ว ข้าน้อยไม่ควรมีความคิดสกปรก ยิ่งไม่ควรหักหลังท่านนายใหญ่”

เถ้าแก่คนอื่นๆ มองด้วยความโกรธเคือง： “คุณหนู เนื้อความในจดหมายสองฉบับนั้นคืออะไรกันแน่? คุณหนูได้โปรดบอกพวกเราด้วยเถอะขอรับ”

แววตาของเฟิงฉิ้นหว่านไม่ได้มีความสุขและไม่ได้โมโห นิ่งสงบยิ่งนัก： “จดหมายสองฉบับนั้นหลังจากตระกูลเกาถูกจับ ข้าได้มาจากห้องลับในตระกูลเกา”

“ตระกูลเกา?”

พูดถึงเจ้าคนทรยศเกาหนาน ทุกคนก็ยิ่งโมโหอย่างมาก

“ท่านนายใหญ่สิ้นใจกะทันหัน ตระกูลเกาทรยศแล้วสร้างความลำบากใจในทันที คนที่ลืมบุญคุณเช่นนี้ ไม่สมควรเป็นมนุษย์”