ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 107

คนโบราณมักจะชอบใช้พระจันทร์มาแทนความรู้สึก

แต่ก่อนนางก็ไม่เข้าใจ แต่เวลานี้ดูเหมือนจะเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้ว

“อันมนุษย์มีสุขทุกข์มีพบพราก ดั่งดวงจันทร์มีกลมเด่นดับแสงไข” เซี่ยจินอานบ่นเสียงเบา

นางคิดถึงบ้านแล้ว

อยู่ที่นี่นางโดดเดี่ยวไร้กองหนุน ไม่มีญาติสนิท ไม่มีบ้าน ไม่มีความรู้สึกของการถูกยอมรับ

นางคิดถึงเพื่อนๆของนาง สหายร่วมรบของนาง คิดถึงพ่อแม่ของนาง

ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกเขาเป็นอย่างไรกันบ้าง จะรู้สึกเศร้าเสียใจกับการจากไปของนางไหม

หมอกน้ำค่อยๆรวมตัวกันเป็นก้อนในดวงตาของเซี่ยจินอาน

ทันใดนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงกระเบื้องหลังคาดังขึ้นมา เซี่ยจินอานเงยหน้าขึ้นมองไป

คนที่มารูปร่างสูงเพรียว ลักษณะทรงพลังทำให้คนกดดัน

เซี่ยจินอานไม่เข้าใจจริงๆ เพราะอะไรหยุนฝู้เฉินถึงต้องสวมหน้ากากด้วย

หน้าเขี้ยวปีศาจ เมื่อเห็นกะทันหัน ทำให้สะดุ้งตกใจได้จริงๆ

สะดุ้งตกใจจนทำให้น้ำตาของนางกลับเข้าไปเลย

“ทำไมท่านถึงมาอยู่ที่นี่ได้?” น้ำเสียงแหบแห้งเล็กน้อย อู้อี้ แฝงไปด้วยเสียงสะอื้น

หยุนฝู้เฉินก้มหน้ามองไปทางเซี่ยจินอาน ภายใต้การหักเหของแสงจันทร์หยดน้ำตาที่ห้อยอยู่บนขนตานั้นดูเด่นชัดเป็นพิเศษ

อาจจะเป็นเพราะได้รับอิทธิพลจากอารมณ์ความรู้สึก เซี่ยจินอานในเวลานี้ดูเหมือนกับแมวน้อยที่ได้รับบาดเจ็บ ทำให้คนรู้สึกเอ็นดูสงสารมากเป็นพิเศษ

หยุนฝู้เฉินเดินไปถึงข้างกายของเซี่ยจินอาน ยืนด้วยท่าตรงราวกับด้ามปากกา

“ผ่านทางมา” เขากล่าวเสียงเบา

เซี่ยจินอานเข้าใจในคำตอบข้อนี้หัวเราะออกมาเบาๆ: “เราสองคนช่างมีดวงสมพงศ์กับการผ่านทางมาจริงๆ”

เจอกันครั้งแรก เขาก็ผ่านทางมา นำทัพออกเดินทางผ่านมายังแดนประหารของนาง ช่วยชีวิตของนางเอาไว้

ตอนที่ทะเลาะกับเซี่ยยิวหรานข้างถนน เขาก็ผ่านทางมา ช่วยชีวิตนางเอาไว้อีกครั้งเช่นกัน

ครั้งนี้นางกำลังคิดถึงบ้านอย่างสุดซึ้ง เขาก็ผ่านทางมาอีก เห็นถึงด้านที่อ่อนแอของนาง