ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 108

ปลายฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ใบไม้ของต้นอู๋ถงที่อยู่ในลานเหลือใบกระจัดกระจายอยู่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

แต่ถึงแม้จะไม่มีร่มเงาของความเขียวขจี หยุนฝู้เฉินก็ยังคงชอบนั่งอยู่ใต้ต้นอู๋ถงเช่นเดิม ตนเองประลองหมากล้อมกับตนเอง

เซี่ยจินอานยืนอยู่ตรงประตูหน้าลาน มองดูหยุนฝู้เฉินเงียบๆ

อดที่จะคิดถึงเรื่องดูดาวดูพระจันทร์เมื่อคืนไม่ได้

เริ่มแรกเดิมทีคือนั่งอยู่บนหลังคาเพื่อรำลึกความทรงจำครั้งเก่าก่อน คิดถึงครอบครัวและเพื่อนฝูง

เพียงแต่ว่า ไม่ช้าตาทั้งสองข้างก็ค่อยๆง่วงขึ้นมา เปลือกตาบนล่างเริ่มสู้กัน

จากนั้นร่างกายก็เอนเอียงไปในทันใด ใต้เท้าลื่นขึ้นมา คนทั้งคนของนางก็เสียการทรงตัว ร่วงหล่นลงมาจากบนหลังคา

ชั่วขณะนั้นเซี่ยจินอานตกใจจนความง่วงหายไปจนหมด ในสมองคิดแต่ว่า อย่าให้หัวลงพื้นก่อนเด็ดขาด!

อย่าให้หน้าฟาดลงไปจนเละ ตายก็ต้องตายให้มันดูดีหน่อย!

เพียงแต่ว่านางไม่ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างที่คาดการณ์เอาไว้ แต่ร่วงลงไปในอ้อมแขนที่อบอุ่น!

และมือทั้งสองข้างของนางก็โอบรอบคอของเขาเอาไว้โดยสัญชาตญาณ

นางได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรงเป็นจังหวะ

ลืมตาที่ปิดเอาไว้แน่นเพราะความตกใจ นางเห็นขากรรไกรล่างที่งดงามของเขา

ภาพอันงดงามและสงบเงียบ หากอยู่ในละครรักโรแมนติก นี่จะต้องเป็นฉากที่ความสัมพันธ์ระหว่างพระเอกนางเอกพัฒนาขึ้นมาอย่างแน่นอน! แต่ว่าหยุนฝู้เฉินเขาไม่เดินตามทางปกติ!

เขาปล่อยมือที่โอบเอวของเซี่ยจินอานเอาไว้ราวกับเพิ่งจะรู้สึกรังเกียจขึ้นมาทีหลัง!

เซี่ยจินอานผู้ซึ่งไม่มีที่ค้ำยัน หงายหลังล้มลงไปกับพื้นโดยตรง

“แม่ง! หยุนฝู้เฉินท่านมันไม่มีหัวใจ!” เซี่ยจินอานลุกขึ้นมาจากพื้น นวดก้นที่เจ็บจากการล้มฟาดลงไป พร้อมกล่าวตำหนิ

“ถ้ารู้ว่าเจ้าจะเนรคุณเช่นนี้ ข้าน่าจะมองดูเจ้าร่วงหล่นลงมา” หยุนฝู้เฉินกล่าว

ใครจะไปรู้ว่า ตอนที่เขาเห็นเซี่ยจินอานร่วงหล่นลงมาจากบนหลังคาเมื่อครู่นี้ เพราะอะไรถึงเป็นห่วงมากมายเช่นนั้น

พุ่งเข้าไปช่วยคนเอาไว้โดยตรง โดยไม่ผ่านการใช้ความคิดเลย

“ไอ้คนซื่อตรง สมควรแล้วที่ท่านไม่มีเมีย!” เซี่ยจินอานกล่าวด้วยความโกรธ