ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 127

ภายในหนึ่งวัน ข่าวอาการป่วยที่รุนแรงของหยุนฝู้เฉินที่ได้กำเริบขึ้นได้แพร่กระจายไปทั่วจวนอ๋อง

ว่ากันว่า เซี่ยจินอานกำลังรักษาให้ท่านอ๋อง แต่ไม่สามารถระงับอาการของท่านอ๋องได้ และทำให้ท่านอ๋องอาเจียนเป็นเลือดไม่หยุด

ในตอนเช้า ที่ลานเรือนของท่านอ๋อง เทียนเฟิงได้นำกะละมังน้ำเลือดออกไปครั้งแล้วครั้งเล่า มีคนเห็นก็ไม่น้อย

ชั่วขณะหนึ่งคนในจวนต่างตื่นตระหนก

พ่อบ้านกำชับอย่างเด็ดขาดไม่ให้แพร่งพรายเรื่องนี้ออกไป

ในตอนกลางคืน เซี่ยจินอานได้ออกจากเรือนของหยุนฝู้เฉิน ได้นวดไหล่และเอวที่ปวดเมื่อยกลับไปที่เรือนของตัวเอง

คิดไปคิดมาวันนี้การทรมานครั้งใหญ่ครั้งหนึ่ง เหนื่อยจนเหมือนหมาตัวหนึ่ง!

ทันทีที่ก้าวเข้าไปในเรือน ซูหลานกับซูหยาวทั้งสองได้รีบเข้ามาโอบล้อมไว้ และใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล

ซูหลานไม่สามารถซ้อนคำพูดไว้ได้ทั้งยังเป็นคนใจร้อนอีกด้วย จึงถามอย่างรีบร้อนว่า "เกิดอะไรขึ้น? ทำไมคนในจวนต่างพูดกันว่า เจ้ากำลังจะฆ่าท่านอ๋อง?"

"ใช่ มันเกิดเรื่องอะไรกันแน่? แม่นางเซี่ยไม่ได้กลับมาทั้งวัน เพราะถูกท่านอ๋องลงโทษแล้วหรือเจ้าคะ?"

เซี่ยจินอานกำลังตำหนิอยู่ในใจ โทษก็ได้โทษไปแล้วจริงๆ แต่กลับไม่ใช่เพราะอาการป่วยหนัก

เมื่อเห็นสีหน้าที่กังวลของสาวใช้ทั้งสองที่ดูไม่จืดเลย ความลังเลในใจจะต้องการบอกความจริงเรื่องนี้กับพวกนางหรือไม่

ท้ายที่สุดแล้วการแสดงครั้งนี้ คือทำให้คนที่สอดแนมเหล่านั้นทนไม่ไหวจะต้องออกไปรายงานข่าวให้ได้

สองคนนี้ที่อยู่ในเรือนของนาง นิสัยเป็นคนที่ใจงามไร้เดียงสา ไม่เหมือนกับคนชั่วใจทราม

แต่เซี่ยจินอานลังเลอยู่ครู่หนึ่งและยังคงปิดซ่อนความจริงของเรื่องนี้โดยไม่เปิดปากพูดออกมา

พวกสอดแนมไม่จำเป็นต้องเป็นคนชั่วใจทราม ยังมีบางคนที่จิตใจดีด้วยก็มี เพียงแต่ความจงรักภักดีต่อเจ้านายไม่เหมือนกันก็เท่านั้น