ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 136

เซี่ยจินอานเปิดประตูเดินเข้ามา เด็กกลุ่มหนึ่งกำลังร่วมมือกันทำงานอยู่ภายในเรือน และกำลังกวาดลานบ้านและทำความสะอาดอยู่

พอเห็นว่ามีคนเข้ามาแล้ว พวกเขาก็มองไปที่ประตูในลักษณะเตรียมป้องกันทันที และเมื่อพบว่าพี่ชายที่หน้าตาหล่อเหลาสองคนที่อยู่หน้าประตูคือคนที่ช่วยชีวิตพวกเขาให้รอดพ้นจากทะเลแห่งความทุกข์ในวันนั้น พวกเขาจึงถอดการป้องกันลง แต่พวกเขาทุกคนล้วนแต่กำลังตกตะลึงอยู่ชั่วขณะหนึ่งจึงไม่รู้จะต้องทำอย่างไร

ในวันนั้น เด็กชายตัวเล็กๆที่เซี่ยจินอานพบบนถนนคนนั้นก็เดินไปอยู่ตรงหน้าเซี่ยจินอาน และอยากจะเข้าไปจับฝ่ามืออันอบอุ่นของนาง แต่เขากลับลังเลและไม่กล้ากระทำการใดๆ เขาจึงทำได้เพียงยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเหม่อลอยเท่านั้น และในสายตาก็มีความเฝ้าปรารถนาและเฝ้ารออยู่ในนั้นด้วย

เซี่ยจินอานยิ้มให้เด็กชายและลูบศีรษะของเด็กชายไปมาเบาๆ แล้วพูดว่า "เป็นอะไรไป ไม่ได้เจอกันสองสามวันก็ไม่รู้จักข้าเสียแล้ว"

เด็กชายคนนั้นพยักหน้าไปมาแต่พอคิดว่าไม่ถูกต้องจึงส่ายหัวไปมาอีกครั้ง แต่เขากลับรู้สึกว่าการแสดงออกทางสีหน้านั้นไม่ถูกต้อง เขาก็เลยรีบพูดออกมาว่า "รู้ รู้จัก"

เซี่ยจินอานอดยิ้มไม่ได้ จากนั้นมองไปทางเด็กคนอื่นๆ และพบว่าแม้ว่าเด็กเหล่านี้จะยังคงซูบผอมอย่างกับไม้เสียบผีอยู่ แต่สีหน้าของพวกเขากลับดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

"ที่พี่ชายมาที่นี่ในวันนี้ เพราะว่ามีเรื่องจะพูดกับพวกเจ้า พวกเราเข้าไปคุยกันในห้องดีไหม?"

ทุกคนต่างก็มองหน้ากันเจ้ามองข้า ข้ามองเจ้า สุดท้ายสายตาก็หันไปจนถึงเด็กที่อายุมากที่สุดคนนั้น

คิดว่าเด็กผู้ชายที่หล่อเหลาอายุสิบสองปีคนนี้ได้กลายเป็นหัวหน้าของพวกเขาไปเสียแล้ว

เด็กชายมองไปที่เซี่ยจินอานและพยักหน้าไปมาอย่างลังเล

หลังจากที่เห็นเด็กชายพยักหน้า พวกเด็กๆทั้งหลายจึงกลับเข้าไปในเรือนกันทั้งกลุ่ม ในขณะที่เซี่ยจินอานกำลังจับมือของเด็กน้อย นางก็เดินเข้าไปข้างในไปด้วย พูดคุยไปด้วย และในขณะเดียวกันนั้นก็สอบถามชื่อเด็กชายคนนี้ด้วย ซึ่งเขามีชื่อว่าหลินหยู่ แล้วก็ไปตีสนิทกับเด็กชายที่โตกว่าเล็กน้อยที่ชื่อว่าหลินจื๋อคนนั้นด้วย

หลังจากเข้าไปในเรือนแล้ว เซี่ยจินอานได้ยืนอยู่ตรงกลางของผู้คนเหล่านี้ และเมื่อกวาดสายตามองดูเด็กๆเหล่านี้ นางก็พบว่าเด็กคนนี้มีใบหน้าที่ไม่สบายใจ

ชีวิตที่ถูกทารุณกรรมอย่างเต็มที่มาหลายปี ทำให้พวกเขาหวาดระแวงไปหมดแล้วเมื่อเกิดเหตุการณ์เล็กๆน้อยๆขึ้นมา

นางคิดว่านางรู้ดีว่าเด็กๆพวกนี้กำลังกลัวอะไรอยู่ กลัวว่าอาหารและเครื่องนุ่งห่มที่ได้มาอย่างยากลำบากในหลายวันมานี้จะหายไปหมดในทันที และกลัวว่านางจะปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างทารุณเหมือนกับที่คนเหล่านั้นเคยทำ