ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 144

ห้องหนังสือส่องประกายไปด้วยแสงเทียน หยุนฝู้เฉินนั่งเช็ดหอกยาวอยู่หน้าโต๊ะหนังสืออย่างละเอียดถี่ถ้วน ระดับความจริงจังคือไม่ปล่อยไปแม้แต่รายละเอียดเดียว

เซี่ยจินอานนั่งอยู่ตรงข้ามหยุนฝู้เฉิน มือเท้าคาง จ้องมองไปที่หอกยาวที่ส่องแสงสีเงินด้วยสายตาเป็นประกาย

นางอยากลองสัมผัสดูจริงๆ แต่ติดที่หยุนฝู้เฉินใช้อำนาจบาตรใหญ่ นางก็ทำได้แค่คิดเท่านั้น

หยุนฝู้เฉินเงยหน้าเหล่ตามองเซี่ยจินอานครู่หนึ่ง สัมผัสได้ถึงสายตาที่กระตือรือร้นของนาง อดที่จะหัวเราะเสียงเบาออกมาไม่ได้ แต่แล้วเซี่ยจินอานเคลิบเคลิ้มอยู่กับการจ้องมองหอกยาว ไม่ได้สังเกตถึงการเสียงหัวเราะเบาๆนั้นเลย

"ท่านอ๋อง" เทียนเฟิงเดินเข้ามาในห้องหนังสือด้วยฝีเท้าที่รวดเร็ว คำนับแล้วกล่าว

เสียงนี้ก็ทำให้เซี่ยจินอานได้สติกลับมาเช่นกัน รีบนั่งตัวตรงขึ้นมา ทำสีหน้าท่าทางจริงจังมองไม่เห็นสายตาเคลิบเคลิ้มหลงใหลเมื่อครู่นี้เลยแม้แต่น้อย

หยุนฝู้เฉินเห็นดังนั้น ยิ้มเยาะออกมาอย่างเย็นชา

ช่างเปลี่ยนหน้าเร็วได้จริงๆ

เขาโยนหอกยาวที่อยู่ในมือออกไปด้านหนึ่ง หอกยาวนั่นตกลงไปบนหิ้งที่อยู่ไม่ไกลออกไปราวกับมีตา ลงตัวสมบูรณ์แบบ!

จากนั้นก็เงยหน้ามองไปทางเทียนเฟิงอย่างเกียจคร้าน: "เรื่องอะไร"

"สองท่านที่เข้ามาในจวนวันนี้มีการเคลื่อนไหวแล้ว" เทียนเฟิงกล่าว จากนั้นก็หยิบผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งออกมาจากอกเสื้อ ยื่นไปด้านหน้าด้วยความเคารพนบนอบ

"เจียงซือวางยาพิษในบ่อน้ำ นี่คือผงยาบางส่วนที่กระจัดกระจายตรงริมขอบบ่อน้ำ"

หยุนฝู้เฉินใช้ผ้าเช็ดหน้าสีขาวล้วนผืนหนึ่งรองมือเอาไว้ จากนั้นก็รับของที่อยู่ในมือของเทียนเฟิงมา เปิดออกแล้วมองดูครู่หนึ่ง เมื่อมองแวบแรกก็ไม่ต่างอะไรไปจากผงสีขาวธรรมดา แต่กลับมีกลิ่นผักดองไหเก่าแก่ที่เก็บเอาไว้นานแล้วโชยออกมา ฉุนจมูกผิดปกติ

กลิ่นแปลกประหลาดนี้ ทำให้เซี่ยจินอานอดที่จะลองดมดูไม่ได้ จากนั้นสายตาก็เป็นประกายขึ้นมา: "พิษนี้น่าสนใจดี"