ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 145

แน่นอนว่าเทียนเฟิงไม่ได้บอกสิ่งที่ผู้ใต้บังคับบัญชาสืบมาได้ทั้งหมดออกมา เพราะถึงอย่างไรเขาก็อายเกินกว่าที่จะพูดเรื่องนี้ออกมาจริงๆ

คิดไม่ถึงว่าชาวบ้านในคราวนี้จะว่างกันขนาดนี้ แน่นอนว่าคนที่ว่างที่สุดก็คือนักปราชญ์และหญิงสาวที่อยู่ในเรือน

เพราะการประพันธ์สร้างภาพต่อในสมองด้วยการมโนที่นักปราชญ์พวกนั้นสรรสร้าง เกี่ยวกับงานเขียนของพวกเขาพูดได้ว่าเป็นกระแสนิยมอย่างมากในแวดวงของหญิงสาวในเมืองหลวง

มีสามเล่มในนั้นที่สามารถพูดได้ว่าเป็นตัวแทนผลงานชิ้นเอก แบ่งออกเป็นเรื่องชายาชายน้อยของเซ่อเจิ้งหวาง บันทึกโคมเขียวของข้ากับท่านอ๋อง และท่านอ๋องโปรดรักข้าอีกครั้ง

ได้ยินมาว่าการใช้คำข้างในละเอียดอ่อน พล็อตเรื่องจัดจ้าน เกี่ยวกับเรื่องในบ้านหลิงชุนก็ยิ่งมีการดำเนินเรื่องสร้างภาพต่อในสมองด้วยการมโนอย่างมาก ฉากที่ไม่สามารถบรรยายได้ปรากฏอยู่บนกระดาษ

ได้ยินมาว่าคนทำการค้าไม่น้อยตระหนักถึงตลาดแล้ว อยากจะวาดหนังสือที่ค่อนข้างจะเป็นที่นิยมพวกนี้ออกมาเป็นเล่มแล้วเร่ขาย กระทั่งยังคิดจะติดต่อคณะละครงิ้วให้ดัดแปลงไปเป็นละคร!

เซี่ยจินอานงุนงง ตนเองถูกหยุนฝู้เฉินอุ้มออกมาจากบ้านหลิงชุน? !

นี่มันเรื่องสะเทือนฟ้าสะท้านดินอะไรกัน!

ดังนั้นวันที่นางดื่มจนเมาวันนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้างกันแน่

หยุนฝู้เฉินนิ่งเงียบไม่ได้พูดอะไร เขาก็คิดไม่ถึงว่าการกระทำง่ายๆจะทำให้คนเข้าใจผิดได้

"ข้ารู้แล้ว เจ้าออกไปก่อนเถอะ"

"ขอรับ ข้าน้อยขออำลา" พูดจบก็หันหลังจากไป

เหลือไว้แค่เซี่ยจินอานที่อึดอัด กับหยุนฝู้เฉินที่สงบนิ่ง

เรื่องนี้สำหรับเซี่ยจินอานแล้วค่อนข้างน่าแปลกใจอยู่ คิดไม่ถึงว่าผู้ชายซื่อบื้ออย่างหยุนฝู้เฉินจะอุ้มนางจากไปได้! ช่างน่าเหลือเชื่อมากจริงๆ

หยุนฝู้เฉินเงยหน้าขึ้นมองดูผู้หญิงที่หน้าแดงเล็กน้อย ล่องลอยอยู่ในจินตนาการ ส่งเสียงกล่าวถาม: "เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่?"