ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 147

"ผู้หญิงสองคนนั่นให้พวกเราสาวใช้และบ่าวรับใช้ชายมารวมตัวกันเพื่อฟังการอบรม ตอนที่ซูหยาวเดินไปเข้าแถวอยู่นั้น ผู้หญิงคนนั้นยืนไม่มั่นคงไปชนถูกซูหยาวเข้า แต่ว่านางยังจะผลักความรับผิดชอบไปให้ซูหยาว จะให้ซูหยาวขอโทษให้ได้ สุดท้ายยังตบหน้าอีกด้วย"

เซี่ยจินอานนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง เข็มและด้ายในมือก็หยุดนิ่งเช่นกัน

"ต่อไปหากพบกับคนสมองกลวงก็ลงมือไปเลยโดยตรง"

สาวใช้ทั้งสองเงียบอย่างน่าประหลาด ไม่ได้พูดอะไร

สุดท้ายก็เป็นซูหลานที่อดกล่าวออกมาเสียงเบาไม่ได้: "เราเป็นบ่าว ไหนเลยจะกล้าลงมือกับนาย"

"ตอนที่ข้าเพิ่งจะเข้าจวนอ๋องในตอนแรก พวกเจ้าสองคนก็ค่อนข้างโอหังกับข้ามิใช่หรือ? กับคนนอกทำไมถึงขี้ขลาดได้ล่ะ" เซี่ยจินอานอดที่จะหัวเราะไม่ได้

ซูหลานหยุดเข็มด้ายที่อยู่ในมือ เม้มปากเอาไว้ไม่พูดอะไร นานพักใหญ่ถึงได้บ่นพึมพำออกมา: "นั่นมันไม่เหมือนกัน"

ส่วนเรื่องที่ว่าเพราะอะไรถึงไม่เหมือนกันซูหลานไม่ได้พูดอย่างชัดเจน แต่เซี่ยจินอานก็สามารถเดาออกมาได้ ไม่ได้คิดจะถามลึกลงไปอีก แต่เปลี่ยนหัวข้อสนทนาไปเลยโดยตรง

"วันนี้ข้าสามารถสั่งสอนคนที่รังแกพวกเจ้าให้พวกเจ้าได้ แต่ก็ใช่ว่าจะสามารถทำได้ทุกครั้งไป อยากจะให้ตัวเองอยู่รอดปลอดภัย ก็ต้องทำตัวเองให้แข็งแกร่งขึ้นมา"

"อีกไม่กี่วันข้าก็จะจากจวนอ๋องไปแล้ว ถึงเวลานั้นพวกเจ้าก็จะมีนายท่านคนใหม่ ข้าหวังว่าพวกเจ้าจะแข็งแกร่งขึ้นมา เช่นนี้ถึงจะไม่ถูกรังแก"

หลังจากที่เซี่ยจินอานพูดจบ ก็วางถุงบุหงาที่อยู่ในมือลงไปในห่วงเย็บปักถักร้อย ลุกยืนขึ้นมาแล้วบิดขี้เกียจพร้อมกล่าวว่า: "ไปนอนแล้ว"

พูดจบ ก็ออกจากห้องโถงด้านหน้าตรงไปยังห้องนอน ทิ้งซูหลานสองคนที่นิ่งเงียบเอาไว้

เพราะหยุนฝู้เฉินปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าทุกคน ร่างกายก็ดูไม่เหมือนคนที่มีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานอย่างที่ร่ำลือกันในจวน ดังนั้นสาวใช้กับบ่าวรับใช้ชายในจวนจึงเตรียมที่จะเคลื่อนไหวกันขึ้นมา อยากจะหาเซี่ยจินอานเพื่อช่วยรักษาโรคให้กับตนเอง ถึงอย่างไรนางก็รักษาโรคโดยไม่คิดเงิน

ดังนั้นเซี่ยจินอานตื่นขึ้นมาเช้าตรู่ก็ได้ต้อนรับคนที่จะมารับการรักษาสองสามแล้ว เซี่ยจินอานดีใจจนควบคุมตัวเองไม่อยู่

จัดตั้งเรือนรักษาตรงห้องโถงด้านหน้าเลยโดยตรง ตรวจรักษาโรคให้กับคนเหล่านี้ แต่ว่าล้วนเป็นอาการเจ็บป่วยเล็กๆน้อยๆทั้งนั้น เขียนใบสั่งยาให้พวกเขาไปต้มดื่มครั้งเดียวก็หาย