ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 164

ระหว่างทาง เซี่ยจินอานเซ็งจิต ยังคิดในแง่ดีว่า อย่างน้อยผู้ชายคนนี้ไม่ได้แบกนางไว้บนหลังม้า

ด้านนอกค่ายทหารนอกเมือง หยุนฝู้เฉินพลันดึงบังเหียนขึ้น ความเร็วของม้าลดลงมา และค่อยเดินเข้าค่ายทหาร

ทหารรักษาการณ์ที่หน้าประตูค่ายทหาร เห็นภาพเบื้องหน้าแล้วอดหวาดกลัวในใจไม่ได้

ค่ายทหารแห่งนี้เป็นค่ายทหารรักษาเมือง ทหารที่นี่มีไว้เพื่อดูแลป้องกันอันตรายของเมืองหลวง

ตอนสถานการณ์สงบพวกเขาจะฝึกฝนอยู่ที่นี่ หากตอนเมืองหลวงเกิดเหตุร้ายขึ้นจึงจะโยกย้ายกำลังทหารที่นี่ หากไม่ถึงคราวจำเป็นจะไม่ไปอยู่แนวหน้าเด็ดขาด

ถือเป็นทหารที่ค่อนข้างสุขสงบอยู่

ปกติน้อยนักจะมีคนมาตรวจสอบที่นี่ หยุนฝู้เฉินยิ่งไม่ค่อยมาเหยียบที่นี่เท่าใดนัก ดังนั้นยามหัวหน้าทหารค่ายนี้ได้ยินว่าหยุนฝู้เฉินมาเยือน จึงรีบออกมาต้อนรับทันที

และในเวลานี้เซี่ยจินอานพึ่งลงจากหลังม้า นางไม่ได้ให้เหล่าทหารเห็นภาพเซี่ยจินอานและหยุนฝู้เฉินขี่ม้ามาตัวเดียวกัน ตำแหน่งที่สูงที่สุดของที่นี่คือจงหลางเจี้ยง แซ่หลี่ ถูกเรียกว่าหลี่จงหลาง หลี่จงหลางพาหยุนฝู้เฉินเดินดูค่ายทหาร

[จงหลางเจี้ยง คือตำแหน่งหัวหน้าทหารรักษาพระองค์]

ยิงธนู ขี่ม้า ฝึกรบ ฝึกยุทธ์ การฝึกหุ่นไล่กา...

ทุกอย่างไม่ได้ละเลย เซี่ยจินอานมองฉากเบื้องหน้าแล้วในใจก็อดฮึกเหิมตื่นเต้นไม่ได้ มันทำให้นางคิดถึงภาพในชาติก่อนที่นางยืนดูพวกพี่ๆทหารฝึกกัน!

ภาพสองภาพนี้ข้ามผ่านเวลา ผ่านประวัติศาสตร์ยาวนาน มาบรรจบกันอย่างน่าประหลาด

ระหว่างทางมานี่เซี่ยจินอานเองก็รับรู้ได้ถึงชื่อเสียงน่าเกรงขามในหมู่ทหารของหยุนฝู้เฉิน สายตาที่ทหารทุกคนมองหยุนฝู้เฉินล้วนเต็มไปด้วยประกายตาตื่นเต้นฮึกเหิม นั่นเป็นสายตาที่มองด้วยความเลื่อมใส

ไม่รู้ว่าเซี่ยจินอานคิดไปเองหรือเปล่า เหล่าทหารที่กำลังฝึกยุทธ์กันอยู่ยิ่งตั้งใจฝึกมากขึ้น ประหนึ่งเด็กน้อยที่กำลังพยายามแสดงให้ผู้ใหญ่ดูและพอใจ จะได้ขอขนมกิน

พอมองเห็นว่า สุดท้ายหยุนฝู้เฉินโดนหลี่จงหลางตามตื๊อขอเรียนรู้หลักการฝึกทหาร เหลือเซี่ยจินอานคนเดียวเดินไปมาในค่ายทหาร