ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 170

การกระทำของเซี่ยจินอานคล่องแคล่วนัก มือถึงปลายธนูและดึงมันออกมาเลย

เพราะมีค่ายกลเข็มห้ามเลือดไว้ บาดแผลเลยไม่มีเลือดออกมากนัก

จากนั้นรีบสาดผงห้ามเลือดกับผงยาแก้อักเสบลงบนบาดแผล

พอจัดการพวกนี้แล้วเสร็จ เซี่ยจินอานจึงดึงเข็มทั้งหมดออก จากนั้นพันผ้าพันแผลขึ้นมา

ทุกคนมองดูทั้งหมดนี้เงียบๆ ไม่มีใครส่งเสียงรบกวนเลย ในเวลาเดียวกันต่างก็ตกตะลึงกับการกระทำของเซี่ยจินอานด้วย

โดยเฉพาะชิงหยางเซียนเซิง สายตาที่มองดูเซี่ยจินอานนั้นเป็นประกายยิ่งนัก

แต่เซี่ยจินอานเมินเฉยกับสิ่งเหล่านี้ และเดินไปที่หน้าตี้เฟิงพลางใส่ยาพันแผลให้เขา "บาดแผลบนแขนเจ้าก็ต้องการการพักฟื้น เปลี่ยนยาวันละครั้งนะ"

ตี้เฟิงผงกหัวเล็กน้อย จากนั้นถามต่อ "อาการหวงเฟิงเป็นอย่างใดบ้าง?"

"อาการเขาไม่หนักหนาถึงชีวิต ช่วงนี้ต้องพักรักษาตัวเช่นกัน เปลี่ยนยาบนตัววันละครั้ง เขาในตอนนี้ยังสลบอยู่เพราะฤทธิ์ยายาชายังไม่หมด คาดว่าจะฟื้นในอีกสองชั่วยาม อาหารของพวกเจ้าสองคนในหลายวันนี้ห้ามมันมากเกินไป"

"ขอบคุณมาก" ตี้เฟิงยกมือขึ้นคารวะ

โดนขอบคุณจนชินแล้ว เซี่ยจินอานยอมรับคำขอบคุณจากตี้เฟิงโดยดี สายตาเบนไปมองหยุนฝู้เฉินอย่างไม่รู้ตัว แต่กลับพบว่ามีประกายสีแดงในแววตาเขา เซี่ยจินอานตกใจมาก รีบเข้าไปหาทันที!

"หยุนฝู้เฉิน ใจเย็นหน่อย! ไม่เป็นไรแล้ว! ท่านคงไม่อยากให้เขาพึ่งรอดจากประตูผีกลับมา ก็มาโดนท่านฟันตายหรอกนะ!" เซี่ยจินอานยืนอยู่ตรงหน้าหยุนฝู้เฉิน จับแขนเขาแน่น พูดอย่างตื่นเต้น

หยุนฝู้เฉินตกอยู่ในภวังค์ของตน พอคิดถึงภาพความทรงจำบางอย่างที่ไม่ดี ตัวเขาก็กลายเป็นบ้าคลั่ง แต่พอเขาได้กลิ่นมะลิหอมติดจมูก และได้ยินคำพูดของเซี่ยจินอาน ความบ้าคลั่งในกายก็พลันสงบลงอย่างน่าประหลาด