ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 172

ปกติแล้วท่านอ๋องจะลงมือกับแม่นางเซี่ยยังไงพวกนางก็พอรู้อยู่บ้าง ดังนั้นแวบแรกจึงไม่เชื่อว่านี่คือเรื่องจริง! แต่ชาวบ้านในตลาดต่างพูดอย่างมีหลักมีฐาน ทำให้ทั้งสองคนจำต้องเชื่อ!

ทั้งสองคนรับฟังเรื่องเล่าอยู่ข้างนอกทั้งวัน และกลับบ้านอย่างหัวสั่นหัวคลอน พอเห็นเซี่ยจินอานในสมองมีแต่เรื่องที่ได้ยินมา สุดท้ายทนไม่ไหวถามออกมา

ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องจริงๆ?!

เซี่ยจินอานโดนจ้องจนขนหัวลุก "ทำไมพวกเจ้าสองคนทำตัวแปลกๆกันล่ะ"

"เปล่า เปล่า" ทั้งสองคนพากันโบกมือปฏิเสธ

เซี่ยจินอานก็ขี้เกียจสืบสาวราวเรื่อง จึงไม่ได้ถามอะไรอีก

อากาศกลางดึกฤดูใบไม้ร่วงหนาวนัก เซี่ยจินอานนั่งหน้าโต๊ะ อดุลุมผ้าคลุมไม่ได้ เซี่ยจินอานมองถุงหอมที่ใกล้จะเสร็จของตน ในใจอดภูมิใจไม่ได้

นี่เป็นผลงานปักครั้งแรกของนาง ให้กับหยุนฝู้เฉินนี่เสียดายของจริง

ซูหลานซูหยาวที่อยู่ข้างๆมองดูเซี่ยจินอานตั้งใจทำถุงหอมอย่างนี้ อดถอนหายใจออกมาไม่ได้---รักจริงตั้งใจมากนะเนี่ย!

เช้ามืดวันต่อมา เซี่ยจินอานพกถุงหอมที่ปักเสร็จแล้วไปหาหยุนฝู้เฉิน ในเรือนยังคงมีแต่เทียนเฟิงคนเดียวคอยเฝ้าอยู่ เสวียนเฟิงไปดูแลคนป่วยสองคนนั่น

เทียนเฟิงเห็นซั่ยจินอานมา เขาดูเกรงใจมากกว่าเมื่อก่อน แม้กระทั่งยกมือขึ้นคารวะว่า "คุณหนูเซี่ย"

เซี่ยจินอานไม่ค่อยเคยชินเท่าไหร่ สุดท้ายจึงทำแค่พยักหน้า จากนั้นสอบถามขึ้นมา "ท่านอ๋องของพวกเจ้าล่ะ?"

"ห้องหนังสือขอรับ" เทียนเฟิงบอก

พอเซี่ยจินอานได้รู้จึงพุ่งไปห้องหนังสือทันที เปิดประตูเข้าไป ก็เห็นหยุนฝู้เฉินกำลังเขียนอะไรบางอย่าง เซี่ยจินอานไม่ได้ส่งเสียงรบกวน และเดินเข้าไปเลย

พบว่าเขากำลังเขียนหมายเหตุบนตำราทหาร รวมถึงความเข้าใจเกี่ยวกับกลยุทธ์ด้วย

เซี่ยจินอานไม่ส่งเสียงไม่ได้แปลว่าหยุนฝู้เฉินไม่รู้ตัว เห็นเขาเขียนเสร็จ และวางพู่กันลงบนที่วางพู่กัน เหลือบตาขึ้นมองว่า "เจ้ามาสายมากขึ้นเรื่อยๆนะ"

ดูน้ำเสียงรังเกียจในนั้นสิ