ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 173

"ไม่ง่ายเลยกว่าจะปักออกมาได้สักอัน ท่านยังว่าน่าเกลียดอีก! น่าเกลียดแล้วยังไง น่าเกลียดแล้วไม่ใช่น้ำใจหรือไง!" เซี่ยจินอานยิ่งพูดยิ่งโมโห น้อยใจอย่างมาก!

แล้วก็อดคิดถึงไปถึงถุงผ้าที่เสิ่นหลีซูเคยให้กับหยุนฝู้เฉินเอาไว้ ฝีมือการปักงดงามละเอียด ของนางนี่ยังไงก็เทียบไม่ติด!

แต่ถุงนี่ของนางก็ทำด้วยตัวเองเลยนะ ไม่เคยยืมมือใครเลย และยังเป็นถุงหอมเครื่องยาที่ตั้งใจทำให้เขาด้วย! น้ำใจไม่น้อยไปกว่าถุงผ้าที่เสิ่นหลีซูนั่นให้หรอก!

เขากลับไม่ถามเลยสักคำก็ปฏิเสธเลย!

เซี่ยจินอานทั้งเสียใจทั้งโกรธ ในใจยังเซ็งจิต ออกแนวเสียใจมากขึ้น

แต่นางไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงเสียใจ

"เจ้าปักเอง?" หยุนฝู้เฉินถาม

"ใช่!"

หยุนฝู้เฉินเงียบไปไม่พูดอะไร ในใจไม่รู้คิดอะไรอยู่ แต่สายตาดำขลับคู่นั้นเปล่งประกายวาบขึ้น

"ขอข้าดูหน่อย"

เซี่ยจินอานยังโกรธอยู่ มีหรือจะยอมง่ายๆ แค่นเสียงหึใส่ว่า "ไหนบอกไม่เอาอย่างไร? จะดูทำไมล่ะ!"

หยุนฝู้เฉินมองตำราทหาร พบว่าหมึกบนนั้นแห้งแล้ว เลยปิดตำราทหาร วางไว้อีกทาง ทั้งโต๊ะจัดวางอย่างเป็นระเบียบ

"ข้าไม่ได้บอกว่าไม่เอา"

"ท่านรังเกียจว่าน่าเกลียดแล้ว ยังบอกว่าไม่พกถุงหอม จะเอาไปทำไมล่ะ" เซี่ยจินอานกระเง้ากระงอด เหอะ ใครต้องว่านอนสอนง่ายกัน!

"น่าเกลียดหรือไม่เป็นเรื่องหนึ่ง พกหรือไม่เป็นเรื่องหนึ่ง ข้าจะเอาหรือไม่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง" หยุนฝู้เฉินยื่นมือขวาตนออกไปค้างกลางอากาศ แสดงท่าทีหนักแน่นว่าต้องการ

เซี่ยจินอานจำยอมยื่นถุงหอมในมือวางใส่มือเขา ในเวลาเดียวกันก็อดดูมือเขาไม่ได้ นิ้วเรียวยาวเห็นกระดูกชัดเจน แต่ฝ่ามือมีตาปลาเพราะฝึกยุทธ์มาเป็นเวลานาน แต่มันไม่ส่งผลกระทบต่อความงามของรูปมือเขา