ข้าลืมเลือดที่แดงสะดุดตานั้นไม่ได้ หวงเฟิงตัวเต็มไปด้วยเลือดนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา สภาพที่ใกล้ตายนั้น กลายเป็นฝันร้ายที่ไม่อาจลืมมันไปได้ !
หวงเฟิงเห็นเช่นนี้ก็ตบไหล่ของตี้เฟิงเบาๆ "ที่จริงวันนั้น เขาเคยบอกว่าให้พวกข้าไป"
ตี้เฟิงอึ้งและนึกถึงเรื่องในวันนั้น
เขาเคยบอกจริง
เขาบอก:"พวกเจ้าให้ข้าไป ข้าก็จะปล่อยพวกเจ้าไป"
แต่เพื่อภารกิจแล้ว พวกเขาก็ต้องเลือกที่จะโจมตี
หยุนฝู้เฉินพูดอย่างเฉยชาว่า:"นี่คือการล่องูออกจากถ้ำ"
ทั้งสี่คนสงบลงทันที ในใจก็ตระหนักถึงบางสิ่งได้
ฮ่องเต้เสียแรงขนาดนี้ ก็แค่ต้องการใช้สี่ผู้พิทักษ์เป็นเหยื่อ และล่อประมุขของสำนักซื่ออิ่งออกมาไม่ใช่รึ?
เพราะว่าทุกคนต่างก็ไม่รู้ชัดเจนว่าประมุขของสำนักซื่ออิ่งนั้นเป็นตายร้ายดียังไง และมีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะสามารถล่อประมุขออกมาได้
แต่ประมุขของสำนักซื่ออิ่งนั้นจะไปรึ? คนที่ฉลาดแค่ดูก็รู้ว่ามันเป็นกับดัก เขาจะเสี่ยงเพื่อสี่ผู้พิทักษ์หรือไม่? ใครจะไปรู้
"ท่านอ๋องงั้นพวกข้าต้องแอบจับตาดูหรือไม่ขอรับ?" เสวียนเฟิงถาม
หยุนฝู้เฉินมองดูตัวหมากบนโต๊ะหินและไตร่ตรองไปครู่หนึ่ง แล้วพูดต่อว่า:"ไม่ต้อง"
ในตอนแรกตรวจสอบกงซุนหนันเสียนนั้นก็เพราะว่าต้องการจะตามหาประมุขของสำนักซื่ออิ่งมาช่วยรักษาโรคให้เขา แต่ตอนนี้ไม่ต้องการแล้ว
ตอนนี้ เขาเชื่อว่าเซี่ยจินอานจะรักษาเขาให้หายดีแน่นอน
องครักษ์ทั้งสี่เหลือบมองกัน และเข้าใจความหมายในคำพูดของหยุนฝู้เฉินนั้นหมายถึงไร และไม่มีใครพูดอะไรอีกเลย
เรื่องที่เกิดขึ้นในตอนหลังนั้น เซี่ยจินอานไม่รู้สักอย่าง นางเดินไปที่ลานของตัวเองอย่างสับสน มือข้างหนึ่งปิดหัวใจของตัวเองไว้ ราวกับว่าหายใจไม่ออก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชายาหมอเซี่ยจินอาน