ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 20

แววตาของซูหลานฉายแววหวาดกลัว และเถียงว่า "ข้าไม่ได้ทำ ข้าไม่ได้ต้องการชีวิตเจ้า ข้าแค่ แค่ใส่สลอดไปเล็กน้อยเท่านั้น"

"พี่ชายของข้าเคยบอกข้าไว้ว่า คนเราไม่อาจมีจิตใจที่จะทำร้ายคน แต่เจ้ายืนอยู่ตรงหน้าข้าชัดๆ ไม่สามารถแก้แค้นให้พี่ชายข้าได้ ข้าไม่สบายใจนัก! ข้าแค่ใส่สลอดเล็กน้อยเพื่อที่จะทำให้เจ้าทรมานเล็กน้อยเท่านั้น"

เซี่ยจินอานมองซูหลานด้วยสีหน้าที่เหมือนโกหก คิ้วขมวดแน่นรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ง่ายอย่างนั้น

กลิ่นของสลอดมีปริมาณไม่มากนัก หากคนกินเข้าไปเยอะอย่างมากก็แค่วิ่งเข้าห้องน้ำอยู่สองวัน

แต่นางได้กลิ่นของสารหนู ในปริมาณที่มาก แค่คำเดียวก็ถึงชีวิตได้

คาดว่ามื้อเที่ยงนี้คงถูกคนวางยาพิษก่อนที่ซูหลานจะใส่สลอด

เซี่ยจินอานลูบคางตัวเอง และคิดอย่างรอบคอบว่า มีคนในจวนนี้ที่ต้องการชีวิตของตัวนางเอง!

แต่นางไม่ได้มีความแค้นกับใครเลยนี่?

ซูหยาวมีจิตใจที่ละเอียดอ่อนเสมอ สังเกตเห็นว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดา ดังนั้นจึงได้ดึงซูหลานให้คุกเข่าลงทันที

"แม่นางเซี่ย ไว้ชีวิตด้วย"

เซี่ยจินอานมองไปที่คนสองคนที่คุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยความหวาดกลัว และกล่าวว่า "พวกเจ้าลุกขึ้นก่อน"

ต่างก็เป็นคนทั้งนั้น จะคุกเข่าทำไม

แต่ทั้งสองคนกลับไม่กล้ายืนขึ้น

เซี่ยจินอานถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ คนโบราณยากที่จะปรนนิบัติจริงๆ แนวคิดเรื่องความสูงศักดิ์และต่ำต้อยนั้นมากเกินไป

"ข้าเชื่อว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกเจ้า ลุกขึ้นเถอะ!"

เมื่อทั้งสองได้ยินประโยคนี้ มองหน้ากัน จากนั้นได้ลุกขึ้นยืนอย่างลังเล

เซี่ยจินอานมองไปที่ใบหน้าเล็กๆ ที่หน้าซีดเผือดของซูหลาน และพูดว่า "เจ้าไปทำอาหารที่ห้องครัวมาใหม่ ทำให้เหมือนปกติ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น"

ซูหลานได้ยินประโยคนี้ ก็ตบหน้าตัวเองให้กลับมามีสติ แล้วเดินออกไป