ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 206

เซี่ยจินอานยิ้มและมองไปที่กงซุนหนันเสียนอย่างสุภาพเรียบร้อย

เมื่อกงซุนหนันเสียนเห็นรอยยิ้มของเซี่ยจินอาน ภายในใจก็สั่นระรัวไปหมดแล้ว!

ก่อนหน้านี้ทุกครั้งที่ประมุขแสดงรอยยิ้มนี้ออกมาก็ล้วนแต่เพื่อจะหลอกเงินเขา!

ดังนั้นเขาจึงเบ้ปากและก้มใบหน้าที่บูดบึ้งลง แล้วพูดว่า "ท่านประมุข ครานี้ท่านต้องการเท่าไหร่หรือขอรับ?"

"?? ไม่ใช่ ข้าก็แค่ อยากจะขอยาพิษจากเจ้าสักหน่อยน่ะ" เซี่ยจินอานพูดอย่างไม่มีทางเลือก

พอกงซุนหนันเสียนได้ยินดังนั้น เขาก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่งแล้วถามว่า "ท่านประมุขท่านไม่มีพิษหรือขอรับ?"

พิษของประมุขนั้นน่าจะเป็นพิษที่ไม่มีศัตรูใดในใต้หล้าจะต่อกรได้นี่นา แล้วทำไมถึงมาขอยาพิษจากเขาล่ะ?

เพ้ยจิ่วชวนขมวดคิ้วเล็กน้อย และใช้สายตาพิจารณาเซี่ยจินอานอย่างละเอียดถี่ถ้วน

เซี่ยจินอานลูบปลายจมูกไปมา ยิ้มแล้วพูดว่า "หลายวันมานี้ข้าอยู่ในแต่ในจวนมาโดยตลอดเลย ก็เลยไม่ได้พกยาพิษเอาไว้กับตัวเลยน่ะ"

กงซุนหนันเสียนเชื่อแล้ว จึงทำเสียงอ้อด้วยความเข้าใจ แต่เขาก็พูดพร้อมกับเอามือจับหน้าว่า "แต่ยาพิษที่อยู่ในตัวข้าก็ใช้หมดแล้วอ่ะ"

เซี่ยจินอานมองไปที่อีกสามคนอย่างมีคาดหวัง เห็นเพียงว่าทั้งสามคนก็ส่ายหน้าไปมาเช่นกัน ตอนที่พวกเขาทั้งสามคนติดคุกในตอนแรกฮ่องเต้ได้ค้นเอาของที่อยู่ในตัวของพวกเขาออกไปหมดแล้ว!

"แต่ในตัวบรรดาพี่น้องเราน่าจะมีนะ ข้าจะไปค้นและปล้นเอามาสักหน่อย!" กงซุนหนันเสียนพูด จากนั้นเขาก็วิ่งออกไปราวกับพายุลูกหนึ่ง เพราะว่าพวกเขาทั้งสี่คนกำลังฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บอยู่ที่นี่ และทางสำนักมีคนจำนวนหนึ่งคอยดูแลความปลอดภัยของพวกเขาอยู่!

กงซุนหนันเสียนยืนอยู่ในลานบ้านแล้วเป่าปากออกไปหนึ่งครั้ง คนที่เฝ้าดูอยู่ในความมืดก็ทอดตัวลงมาอยู่ในลานบ้านทันที และตะโกนเรียกหัวหน้าสาขาด้วยความเคารพ! แล้วกงซุนหนันเสียนก็ให้พวกเขาเอายาพิษที่อยู่ในร่างกายออกมาส่วนหนึ่ง ยิ่งมีพิษมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี

ทุกคนทยอยกันหยิบยาพิษออกจากแขนและส่งให้กงซุนหนันเสียนโดยไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ