ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 215

เรือนที่เซี่ยจินอานถูกกักบริเวณ น่าจะเป็นตำหนักเย็น ซึ่งมันเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวมาก ภายในลานบ้านไม่มีดอกไม้หรือต้นไม้เลยสักต้น แต่มีวัชพืชเยอะมาก ขันทีกับนางกำนัลที่คอยเฝ้าดูแลเซี่ยจินอานเริ่มก้มหน้าก้มตาถอนวัชพืชและคิดอยากจะทำความสะอาดลานบ้านอย่างมีจิตสำนึก

เมื่อเซี่ยจินอานเห็นดังนั้นก็เบ้ปากหนึ่งที นางก็แค่อาศัยอยู่ในที่บ้าๆนี่ไม่กี่วัน อันที่จริงก็ไม่ต้องทำอะไรก็ได้ แต่นางทนความกระตือรือร้นของคนเหล่านี้ไม่ไหวแล้ว และนางก็ขี้เกียจจะไปสนใจพวกเขาด้วย

แต่ในความเป็นจริงมันไม่ใช่ความกระตือรือร้น แต่เป็นเพราะพวกเขาถูกเล่ห์เหลี่ยมของเซี่ยจินอานขู่ขวัญจนไม่กล้าแอบทำตัวขี้เกียจ จึงจำเป็นต้องดูแลรับใช้ทูลหัวคนนี้อย่างสุดจิตสุดใจต่างหาก!

เซี่ยจินอานนอนอาบแดดอยู่บนเก้าอี้ไม้ไผ่อย่างไม่ยี่หระอะไร และกำลังมองดูคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังเร่งมือทำงานอย่างหนักอยู่

เก้าอี้ไม้ไผ่ตัวนี้คือเก้าอี้ที่นางให้คนไปค้นออกมาจากในโกดังเล็กๆ มันน่าจะเป็นเก้าอี้ที่ไม่เคยมีใครใช้ เพราะมันดูใหม่มาก จึงไม่ค่อยสบายเท่าไหร่เมื่อนำมาใช้อาบแดด

"คุณหนูเซี่ย" เสียงที่กังวานใสเสียงหนึ่งดังมาจากประตูลานบ้าน

และเมื่อเซี่ยจินอานได้ยินเสียงนั้นก็เอียงศีรษะมองออกไป

นางเห็นเพียงว่าผู้มาเยือนสวมชุดสีเหลือง บนเสื้อมีลายมังกรทองสี่กรงเล็บปักอยู่ รูปร่างหน้าตาดีเลิศ และบนใบหน้าก็ได้ปรากฏรอยยิ้มจางๆขึ้นมาด้วย

เซี่ยจินอานไม่มีความตกใจอยู่บนใบหน้าเลยเมื่อได้เห็นผู้ที่มาเยือน แต่นางมีท่าทีที่สงบมาก ราวกับว่านางคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าหยุนจวินเฮ่อจะมาที่นี่

อีกทั้งนางยังแอบรู้สึกทอดถอนใจอยู่ในใจ ประมุขของสำนักซื่ออิ่งนี่ช่างเป็นที่ชื่นชอบของผู้คนดั่งขนมที่หอมหวานจริงๆ!

ทันทีที่หยุนจวินเฮ่อเพิ่งจะเดินเข้ามาในลานบ้าน เขาก็เห็นเซี่ยจินอานที่นอนอยู่อย่างสบายอกสบายใจ จากนั้นเขาก็มองดูกลุ่มคนซึ่งกำลังเร่งมือทำงานอยู่สักครู่หนึ่ง ซึ่งในดวงตาของเขาได้มีความมืดมนปรากฏขึ้นมาแวบหนึ่ง

ปราบพยศคนเหล่านี้จนอยู่หมัดได้รวดเร็วขนาดนี้เชียวหรือ? นางช่างมีฝีมือจริงๆ

"ไท่จื่อมีธุระสำคัญอันใดหรือเพคะ?" เซี่ยจินอานมองเขาด้วยสายตาที่เฉยเมยแล้วถามคำถามออกไปโดยไม่ลุกขึ้นยืน

เมื่อหยุนจวินเฮ่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่เคารพตัวเองขนาดนี้ เขาจึงรู้สึกไม่พอใจอยู่ในใจ แต่ทว่าเขาได้ยินข่าวคราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้แล้ว ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่ไม่เห็นแม้แต่ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันอยู่ในสายตาเลยคนหนึ่ง

เขาก็เลยไม่คิดว่าตัวเองหน้าใหญ่พอที่จะสามารถทำให้นางมองเขาด้วยสายตาที่ทึ่งได้