ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 216

เซี่ยจินอานหัวเราะแหยๆ "ค่ำคืนยังมาไม่ถึงเลยนะ ไท่จื่อก็ทรงเริ่มฝันเสียแล้วหรือเพคะ?"

รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าของหยุนจวินเฮ่อชะงักงัน เขาหรี่ตาลงและถามว่า "เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"

เซี่ยจินอานลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ไม้ไผ่ เอามือทั้งสองข้างกอดอก ยกคางขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดอย่างหลงตัวเองว่า

"ก็หมายความว่า หม่อมฉันรู้ว่าหม่อมฉันฉลาด แล้วก็รู้ว่าควรจะเลือกอย่างไรถึงจะสามารถเอื้อประโยชน์ต่อตนเองได้ ดังนั้นหม่อมฉันจึงปฏิเสธที่จะร่วมมือกับพระองค์อย่างไรล่ะเพคะ"

คนผู้นี้หน้าใหญ่มาจากไหนกัน ถึงทำให้เขาคิดว่าตราบใดที่นางร่วมมือกับเขานางจึงจะมีทางออก?

นี่คือการดูถูกนาง หรือว่าดูถูกหยุนฝู้เฉินกันแน่?

เป็นเพราะวิชาพิษของข้าไม่เพียงพอที่จะก่อความวุ่นวาย หรือเป็นเพราะแขนของหยุนฝู้เฉินถือดาบไม่ไหวแล้ว?

ถึงทำให้คนโง่งี่เง่าคนนี้มีความเข้าใจผิดเช่นนี้ไปได้

"คุณหนูเซี่ยตอนนี้เจ้ากำลังถูกตั้งข้อหากบฏ และเสด็จพ่อก็มีพระประสงค์ที่จะลงโทษเจ้า เจ้าคิดว่าเจ้าจะรอดจากเงื้อมมือของเขาไปได้อย่างนั้นหรือ?" หยุนจวินเฮ่อพูดด้วยน้ำเสียงที่อย่างเคร่งขรึม

ในฐานะที่เป็นไท่จื่อของประเทศนี้ เขาเคยไปขอร้องคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ที่นางยังมีประโยชน์อยู่ เขาจะมาที่ในสถานที่บ้าๆแบบนี้ได้ยังไง!

"ถ้าหม่อมฉันอยากไป พระองค์คิดว่าวังแห่งนี้จะสามารถกักขังหม่อมฉันได้หรือเพคะ" เซี่ยจินอานหัวเราะเยาะ

เซี่ยจินอานแสร้งทำเป็นข่มขู่อีกครั้ง วังแห่งนี้ไม่สามารถกักขังเซี่ยจินอานคนก่อนได้จริงๆ แต่มันสามารถกักขังเซี่ยจินอานคนปัจจุบันได้

แต่นางเชื่อว่าหยุนฝู้เฉินจะต้องสามารถหาหลักฐานมาลบล้างข้อกล่าวหาให้นางได้!

"คุณหนูเซี่ยเป็นคนอย่าได้อวดดีให้มันมากนัก" หยุนจวินเฮ่อพูดอย่างเย็นชา

เซี่ยจินอานหัวเราะเยาะ และพูดว่า "หม่อมฉันมีทุนในการอวดดีเพคะ"