ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 229

หวงย่านอวิ๋นกำชับเซี่ยยิวหราน จากนั้นให้นางตามขันทีเข้าไปในพระราชวัง

ที่แท้ นางอยากตามไปด้วยจริงๆ แต่ฮ่องเต้ไม่ได้เรียก นางก็ไม่สามารถเข้าไปในวังได้

นอกจากนี้ นางต้องพูดโน้มน้าวให้ชิวจวู๋รับผิดแทน!

เซี่ยยิวหรานเดินตามขันทีไปจนถึงพระราชวัง เดินไปที่ตำหนักกระดิ่งทอง เซี่ยจินอานเห็นว่ามีคนมา มีรอยยิ้มบนริมฝีปาก และเลิกคิ้วเล็กน้อยให้นาง

เซี่ยยิวหรานมองมา จากนั้นคุกเข่าให้ฮ่องเต้และกล่าวอย่างสุภาพว่า: "หม่อมฉันเข้าพบฝ่าบาท! ขอพระองค์ทรงพระเจริญ หมื่นปี หมื่นปี หมื่นๆปี"

นางมียศถาบรรดาศักดิ์ติดตัว ย่อมเป็นขุนนางผู้รับใช้ของฮ่องเต้อยู่แล้ว

หยุนเทียนยิ่นมองดูคนที่คุกเข่าบนพื้น นางเป็นเส้าเว่ยระดับห้าชั้นเอกที่เขาพระราชทานให้ หากตรวจสอบพบว่าคดีนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับนางจริงๆ จะไม่เป็นการตบหน้าเขาชัดๆเลยงั้นหรือ

ซักพัก สีหน้าของเขาที่มองไปยังเซี่ยยิวหรานเลิ่กลั่ก

"ลุกขึ้นได้"

"ขอบพระทัยฝ่าบาท" เซี่ยยิวหรานลุกขึ้นมาจากพื้น ยืนขึ้นก้มหน้าอย่างเงียบๆ

หยุนเทียนยิ่นมองไปที่เซี่ยยิวหราน "เจ้ารู้ไหมว่าข้าเรียกเจ้ามาเพราะเรื่องใด?"

"หม่อมฉันไม่ทราบเพคะ" เซี่ยยิวหรานก้มหน้าลง

หยุนเทียนยิ่นได้ยินประโยคนี้ พ่นลมหายใจเย็นชา นำจดหมายที่หยุนฝู้เฉินส่งให้เขาเมื่อก่อนโยนลงบนพื้น กล่าวอย่างโมโหว่า: "เจ้าดูเรื่องงามหน้าที่เจ้าทำสิ!"

เซี่ยยิวหรานตกใจจนตัวสั่น แทบจะคุกเข่าลงตรงนั้น

นางตัวสั่นและเดินก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว หยิบจดหมายขึ้นมา อ่านดู รูม่านตาหดลงทันที

ในนี้เปิดเผยเรื่องที่นางเปิดประตูเมืองให้ทหารศัตรูเข้ามา รายละเอียดนั้นมันตรงกับที่นางทำทุกประการ!

ในหัวของเซี่ยยิวหรานคิดถึงคำพูดสุดท้ายของแม่ที่กำชับไว้----

ต้องการแต่งงานกับไท่จื่อ เจ้าก็แสดงละครให้ดีๆ!

เซี่ยยิวหรานสูดหายใจเข้าลึกๆ ตั้งสติให้มั่นคง คุกเข่าลงบนพื้น พูดเสียงสูงว่า: "ฝ่าบาท หม่อมฉันถูกปรักปรำ!"

"ท่านพ่อของหม่อมฉันสอนให้จงรักภักดีต่อชาติและฝ่าบาท จะทำเรื่องเลวทรามเช่นนี้ได้อย่างไร! เรื่องนี้จะต้องมีเงื่อนงำแน่นอน!"

"ถูกปรักปรำ? ตอนนี้ผู้เคราะห์ร้ายต่างก็ระบุตัวเจ้าแล้ว!" หยุนเทียนยิ่นกล่าวอย่างโมโห