ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 229

หวงย่านอวิ๋นกำชับเซี่ยยิวหราน จากนั้นให้นางตามขันทีเข้าไปในพระราชวัง

ที่แท้ นางอยากตามไปด้วยจริงๆ แต่ฮ่องเต้ไม่ได้เรียก นางก็ไม่สามารถเข้าไปในวังได้

นอกจากนี้ นางต้องพูดโน้มน้าวให้ชิวจวู๋รับผิดแทน!

เซี่ยยิวหรานเดินตามขันทีไปจนถึงพระราชวัง เดินไปที่ตำหนักกระดิ่งทอง เซี่ยจินอานเห็นว่ามีคนมา มีรอยยิ้มบนริมฝีปาก และเลิกคิ้วเล็กน้อยให้นาง

เซี่ยยิวหรานมองมา จากนั้นคุกเข่าให้ฮ่องเต้และกล่าวอย่างสุภาพว่า: "หม่อมฉันเข้าพบฝ่าบาท! ขอพระองค์ทรงพระเจริญ หมื่นปี หมื่นปี หมื่นๆปี"

นางมียศถาบรรดาศักดิ์ติดตัว ย่อมเป็นขุนนางผู้รับใช้ของฮ่องเต้อยู่แล้ว

หยุนเทียนยิ่นมองดูคนที่คุกเข่าบนพื้น นางเป็นเส้าเว่ยระดับห้าชั้นเอกที่เขาพระราชทานให้ หากตรวจสอบพบว่าคดีนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับนางจริงๆ จะไม่เป็นการตบหน้าเขาชัดๆเลยงั้นหรือ

ซักพัก สีหน้าของเขาที่มองไปยังเซี่ยยิวหรานเลิ่กลั่ก

"ลุกขึ้นได้"

"ขอบพระทัยฝ่าบาท" เซี่ยยิวหรานลุกขึ้นมาจากพื้น ยืนขึ้นก้มหน้าอย่างเงียบๆ

หยุนเทียนยิ่นมองไปที่เซี่ยยิวหราน "เจ้ารู้ไหมว่าข้าเรียกเจ้ามาเพราะเรื่องใด?"

"หม่อมฉันไม่ทราบเพคะ" เซี่ยยิวหรานก้มหน้าลง

หยุนเทียนยิ่นได้ยินประโยคนี้ พ่นลมหายใจเย็นชา นำจดหมายที่หยุนฝู้เฉินส่งให้เขาเมื่อก่อนโยนลงบนพื้น กล่าวอย่างโมโหว่า: "เจ้าดูเรื่องงามหน้าที่เจ้าทำสิ!"

เซี่ยยิวหรานตกใจจนตัวสั่น แทบจะคุกเข่าลงตรงนั้น

นางตัวสั่นและเดินก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว หยิบจดหมายขึ้นมา อ่านดู รูม่านตาหดลงทันที

ในนี้เปิดเผยเรื่องที่นางเปิดประตูเมืองให้ทหารศัตรูเข้ามา รายละเอียดนั้นมันตรงกับที่นางทำทุกประการ!

ในหัวของเซี่ยยิวหรานคิดถึงคำพูดสุดท้ายของแม่ที่กำชับไว้----

ต้องการแต่งงานกับไท่จื่อ เจ้าก็แสดงละครให้ดีๆ!

เซี่ยยิวหรานสูดหายใจเข้าลึกๆ ตั้งสติให้มั่นคง คุกเข่าลงบนพื้น พูดเสียงสูงว่า: "ฝ่าบาท หม่อมฉันถูกปรักปรำ!"

"ท่านพ่อของหม่อมฉันสอนให้จงรักภักดีต่อชาติและฝ่าบาท จะทำเรื่องเลวทรามเช่นนี้ได้อย่างไร! เรื่องนี้จะต้องมีเงื่อนงำแน่นอน!"

"ถูกปรักปรำ? ตอนนี้ผู้เคราะห์ร้ายต่างก็ระบุตัวเจ้าแล้ว!" หยุนเทียนยิ่นกล่าวอย่างโมโห

เซี่ยยิวหรานได้ยินประโยคนี้สั่นไปทั้งตัว จากนั้นก็เพิ่งสังเกตเห็นอีกสามคนคุกเข่าอยู่บนพื้น

หนึ่งในนั้นมองไปที่เซี่ยยิวหรานและพูดว่า: "นางนั่นแหละ! วันนั้นกระหม่อมเห็นนางไปที่ประตูเมืองด้วยตาตัวเองพ่ะย่ะค่ะ!"

เซี่ยยิวหรานได้ยินประโยคนี้ ในใจเต้นตึกตักและกลัวอย่างมาก แต่ในใจก็เตือนตัวเองอยู่เสมอว่าอย่าตื่นตระหนก!

"เจ้าบอกว่าเจ้าเคยเห็นข้า งั้นเจ้าเห็นข้าทำอะไร?"

ผู้ชายตกตะลึง เขาไม่เห็นว่าเซี่ยยิวหรานเปิดประตูเมือง เขารู้แค่ว่านางไปที่ประตูเมือง

เซี่ยยิวหรานมองปฏิกิริยาตอบโต้ของผู้ชายคนนั้น ในใจมีการพิจารณาและพูดต่อ: "วันนั้นข้าไปตรวจประตูเมือง ไม่ได้ทำการทรยศชาติแต่อย่างใด!"

"แต่ข้าได้ยินชัดๆว่าคนนั้นตอนที่เปิดประตูพูดกับทหารของศัตรูว่าเขาชื่อเซี่ยยิวหราน" ผู้ชายอีกคนหนึ่งพูดอย่างโกรธเคือง

"ชื่อก็ปลอมกันได้! ถ้ามีคนต้องการใส่ร้ายข้า ก็ย่อมใช้ชื่อข้าอยู่แล้ว!"

เซี่ยยิวหรานพูด จากนั้นก็มองไปที่ชายอีกคน "เจ้าล่ะ เจ้ามีอะไรจะใส่ร้ายข้าอีก?"

"ข้าไม่ได้ใส่ร้าย วันนั้นข้าเห็นเงาจากข้างหลังของคนทรยศ เหมือนเจ้าทุกประการ!" ผู้ชายพูดอย่างแน่ใจ

"หรือข้าจะต้องรับโทษเพียงเพราะเป็นเงาร่างหนึ่งงั้นหรือ" เซี่ยซิวหรานกล่าวด้วยความโมโห จากนั้นก็พูดกับฮ่องเต้อย่างรู้สึกไม่เป็นธรรม: "ฝ่าบาท หม่อมฉันโดนปรักปรำ!"

ผู้ชายก็เงียบทันที

เซี่ยจินอานกลับน่าสนใจอย่างมาก ต้องพูดได้เลยว่าการตอบสนองครั้งนี้ของเซี่ยยิวหรานนั้นเยี่ยมยอดจริงๆ สามารถล้างความผิดของตัวเองได้

"วันนั้นที่ศัตรูรุกรานสามเมือง เซี่ยจินอานไม่ได้อยู่ในเขตเมืองยาน เมืองอู่และเมืองฉินทั้งสามเมือง จะเปิดประตูเมืองได้อย่างไรกัน! ข้าจำได้ตอนแรกที่เกิดเรื่องขึ้น ข่าวลือในพื้นที่ก็คือเจ้าที่ทรยศชาติเปิดประตูเมือง จนกระทั่งเจ้าจับเซี่ยจินอานได้ แม่ทัพเซี่ยจึงอธิบายให้ทุกคนฟังว่าเซี่ยจินอานปลอมตัวเป็นเจ้ามาเปิดประตูเมือง"

เมื่อเซี่ยยิวหรานได้ยินคำเหล่านี้กลับไม่ได้ปฏิเสธแม้แต่น้อย และพูดว่า: "ความจริงเป็นเช่นนี้เพคะ"

จากนั้นบทสนทนาก็เปลี่ยนไปและพูดว่า: "แต่ตอนนั้นสาวใช้ข้างกายหม่อมฉันชิวจวู๋เห็นกับตา! ชิวจวู๋บอกว่า คนที่เปิดประตูคือน้องสาว หม่อมฉันถึงจับตัวน้องสาวมา"

ตอนนั้นหลังจากที่นางเปิดประตูเมือง ศัตรูเข้ามาสังหารหมู่สามวันสามคืน ครอบครองเมืองยาน เมืองอู่และเมืองฉินทั้งสามเมืองโดยสมบูรณ์ เซี่ยฉู่เหรินเห็นในใจก็รู้สึกสับสน แต่เขามีบุตรีภรรยาหลวงเพียงคนเดียว จะเสียสละไม่ได้เด็ดขาด ครั้นแล้ว เขาเน้นความสนใจไปยังลูกสาวคนที่สองที่ถูกไล่ออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก

ในข่าวลือคือเซี่ยยิวหรานจับกุมเซี่ยจินอานจากผู้อพยพ ที่จริงไม่ใช่แบบนี้ แต่เซี่ยฉู่เหรินได้ส่งคนไปจับกุมเซี่ยจินอานมา แล้วส่งไปยังเมืองหลวง เขียนจดหมายผลักข้อกล่าวหาทั้งหมดไปยังเซี่ยจินอาน

เมื่อเป็นเช่นนี้เซี่ยยิวหรานไม่เพียงแค่ไม่ผิด แถมยังได้รับคำสรรเสริญจากฮ่องเต้อีก กลายเป็นวีรสตรีของประชาชน!

เพียงแต่ว่าต้นสายปลายเหตุทั้งหมด เซี่ยจินอานไม่รู้เลย นางเพียงแค่สงสัยความสามารถของเจ้าของร่างเดิมทำไมถึงถูกเซี่ยฉู่เหรินจับกุมไว้? ทำไมจู่ๆถึงต้องตายด้วยเครื่องกิโยติน?

เซี่ยจินอานคิดถึงเรื่องราวต่างๆ เกี่ยวกับเจ้าของร่างเดิมที่นางได้ยินมาในหลายวันมานี้ เกรงว่าเจ้าของร่างเดิมมีแผนในใจของนางอยู่แล้วในตอนแรก แต่สุดท้ายไม่รู้ว่าเสียชีวิตไปก่อนได้อย่างไร