ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 232

วันนี้เป็นเพราะเรื่องการกบฏบ้านเมืองเรื่องเดียวที่ต้องได้ชักช้าเสียเวลาอยู่ที่ท้องพระโรงเป็นเวลานาน ตอนนี้ได้ใกล้เวลายามอู่แล้ว จึงได้มีกลิ่นหอมของอาหารได้ลอยออกมาจากโรงเหล้า และได้ดึงดูดความตะกละตะกลามที่อยู่ในท้องเซี่ยจินอานให้ตื่นขึ้นแล้ว จากนั้นได้หันหน้าไปมองหยุนฝู้เฉินแล้วกล่าวว่า "หรือไม่พวกเราไปทานข้าวที่โรงเหล้าก่อนเถิด"

หยุนฝู้เฉินเพิ่งอยากจะพยักหน้าตอบรับ แต่ทันใดนั้น เขาก็ได้รู้สึกถึงพลังอาฆาต!

หยุนฝู้เฉินเหล่ตา และทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงทะลุผ่านอากาศ หยุนฝู้เฉินคว้ามือเปล่าไปทางขวา จากนั้นจับลูกศรที่ยิงตรงไปยังคิ้วของเซี่ยจินอาน แล้วโยนไปข้างหน้าตามความต้องการ หลังจากได้โยนไปด้านหน้าแล้ว ได้เห็นเพียงลูกธนูพุ่งขึ้นไปบนหลังคาอย่างรวดเร็ว และมีเสียงที่ลูกศรแทงเข้าเนื้อไป

จากนั้นได้มีชายชุดดำคนหนึ่งที่ถูกลูกธนูและได้กลิ้งลงมาจากหลังคา

ผู้คนในย่านการค้าที่เจริญคึกคัก ได้เห็นสถานการณ์แบบนี้ต่างแตกตื่นกันจ้าละหวั่น กลัวว่าจะถูกร่างแหไปด้วย

ท่าทางของเซี่ยจินอานสั่นเทา แล้วมองขึ้นไปที่หลังคารอบๆ เต็มไปด้วยคนในชุดดำที่ยืนอยู่ ในมือของแต่ละคนมีคันธนูและลูกธนูอยู่ในมือ หากไม่คำนึงถึงผู้คนที่หนีไปกันอย่างอลหม่านด้านล่าง และได้ปล่อยธนูไปยังคนสองคนโดยตรง!

หยุนฝู้เฉินไม่ได้นำอาวุธใดๆ ติดตัวมาด้วย เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้เขาได้ถอดชุดคลุมของตัวเองออก แล้วหมุนไปรอบๆ เพื่อสร้างเกราะป้องกันอยู่ต่อหน้าทั้งสอง

เขาปกป้องเซี่ยจินอานไว้ข้างหลังด้วยมือข้างเดียว และกระแสลมก็ก่อตัวขึ้นนอกเกราะ ทำให้ลูกศรที่พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วไม่สามารถเข้าให้ได้แม้แต่ครึ่งก้าว จากนั้นจับตรงกลางเสื้อคลุม แล้วนำขนลูกศรเหล่านั้นเหวี่ยงออกไปอีกครั้ง และได้ฆ่าหนึ่งในสามของชายชุดดำที่อยู่บนหลังคาโดยตรง

ชายชุดดำที่เหลือเห็นว่าการโจมตีระยะไกลไร้ประโยชน์ ดังนั้นพวกเขาจึงลงมาจากหลังคา แล้วดึงดาบออกมาจากระหว่างเอวแล้วรีบวิ่งเข้ามา

เซี่ยจินอานกำอาวุธลับที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อโดยไม่รู้ตัว

อาวุธลับนี้เป็นเพ้ยจิ่วชวนที่ให้คนนำมามอบให้นาง บนเข็มคือพิษที่ร้ายแรง แม้ว่านางจะไม่ชอบฆ่าคน แต่ตอนนี้สถานการณ์แบบนี้นางเองก็ช่วยไม่ได้

ก่อนที่เซี่ยจินอานจะคิดเสร็จ ก็ได้เห็นกลุ่มชายชุดดำวิ่งมาข้างหลังพวกเขาด้วยความอาฆาตมา