ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 237

หวงย่านอวิ๋นและคนอื่นๆ ทั้งหมดถูกปิดกั้นไว้ที่ประตู และพ่อบ้านไม่ยอมให้ใครเข้าเลย

ในเวลานี้อยู่หน้าประตูจวนอ๋องมีราษฎรจำนวนมากได้มารวมตัวเพื่อเฝ้าดูความคึกคัก

หยุนฝู้เฉินได้มาส่งเซี่ยจินอานออกจากจวนด้วยตัวเอง ด้านหลังของทั้งสองคนตามมาด้วยสี่องครักษ์และสาวใช้สองคน พ่อบ้านที่เฝ้าอยู่หน้าประตูได้มองเห็นพวกหยุนฝู้เฉิน จึงได้รีบคำนับทันที

เมื่อหวงย่านอวิ๋นได้เห็นเช่นนี้ก็ได้รีบคำนับพร้อมกล่าวว่า "หม่อมฉันถวายพระพรท่านอ๋อง"

หยุนฝู้เฉินไม่สนใจต่อคนพวกนั้น จึงหันไปหาเซี่ยจินอาน "มีเรื่องอะไรมาหาข้าได้"

นี่คือกำลังหนุนหลังให้นาง? แต่สำนักซื่ออิ่งที่อยู่ในมือนางก็เพียงพอสำหรับการหนุนหลังให้นางอยู่แล้ว!

เนื่องจากใบหน้าของหยุนฝู้เฉิน เซี่ยจินอานยังคงต้องตอบอย่างเชื่อฟัง "เจ้าค่ะ"

หวงย่านอวิ๋นฟังคำพูดของทั้งสองคน และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "จินอานเป็นคุณหนูของจวนแม่ทัพของเรา เราจะไม่ปฏิบัติต่อนางไม่ดีแน่"

เมื่อเซี่ยจินอานได้ยินสิ่งนี้ จากนั้นถึงได้สำรวจผู้ในฐานะท่านแม่ของนางซึ่งมิใช่แม่แท้ๆคนนี้อย่างละเอียดถี่ถ้วน

เสื้อผ้ามักจะดูดี ใบหน้าที่ดูดี ช่างดูสง่างามอย่างอธิบายไม่ถูก

บนใบหน้าที่แขวนด้วยรอยยิ้มเปี่ยมด้วยความรักได้มองไปที่เซี่ยจินอาน

มีริ้วรอยเล็กน้อยที่หางตา แต่ผิวพรรณช่างดูเรียบเนียนมาก และดูเหมือนได้รับการดูแลเป็นอย่างดี

อายุสามสิบกว่าปีดูเหมือนคนอายุยี่สิบปีอย่างไรอย่างนั้น

เซี่ยจินอานไม่ได้พูดอะไรมาก ได้เพียงแค่มองไปที่นางอย่างเงียบๆ แววตาที่สั่นสะเทือนสยบนางอย่างเงียบๆ

สิ่งนี้ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของหวงย่านอวิ๋นแข็งทื่อไป แต่มันก็หายวับไปในพริบตา

"จินอาน เราไปกันเถิด" หวงย่านอวิ๋นกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เซี่ยจินอานถอนสายตากลับ และพูดกับหยุนฝู้เฉินว่า "ข้าไปก่อนนะ"