ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 238

เซี่ยจินอานมองไปที่อีกฝ่ายที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม นางก็มุมปากยกยิ้มเล็กน้อย

นี่เป็นของขวัญชิ้นใหญ่ที่เตรียมไว้ให้นางทันทีที่เข้าบ้านหรือ?

ยังไงก็ตาม ต่อไปยังต้องอาศัยใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ไปทำความรู้จักก็คงไม่เป็นไร

"เช่นนั้นรบกวนฮูหยินแล้วเจ้าค่ะ" เซี่ยจินอานกล่าว

คำว่าท่านแม่ นางยังคงเรียกไม่ออกจริงๆ

เมื่อได้ยินคำเรียกนี้รอยยิ้มบนใบหน้าของหวงย่านอวิ๋นยังไม่เปลี่ยนแปลง และพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นว่า "เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว แล้วจะมีอะไรรบกวนไม่รบกวนกันล่ะ"

พูดจบ ยังต้องการจับมือของเซี่ยจินอาน ในตอนนี้เซี่ยจินอานไม่ได้หลบ ในเมื่อนางต้องการจะคงไว้ซึ่งอุปนิสัยของแม่ที่ดี นางจึงขี้เกียจที่จะไปเปิดโปง ปล่อยให้หวงย่านอวิ๋นวางมือขวาของนางไว้ทางด้านซ้ายของตัวเองแล้วตบเบาๆ จากนั้นพูดว่า "ไปกันเถิด แม่จะพาเจ้าไปที่ห้องโถงด้านหน้า"

เซี่ยจินอานเดินตามนางไป เรื่องวางยาในตอนแรกนั้นนางได้แก้แค้นแล้ว ต่อไปในอนาคตพวกนางไม่ทำตัววุ่นวาย นางยังคงเต็มใจที่จะร่วมแสดงแสร้งทำเป็นสามัคคีกันกับพวกนางต่อไป

เพื่อทำให้ตัวเองลำบากให้น้อยลง และใช้เวลาออกไปทำธุระของตัวเองให้มากขึ้น

อย่างไรเสียตอนนี้ได้ออกมาจากจวนอ๋องแล้ว แผนการสำหรับโรงหมอเมื่อก่อนยังมีเรื่องของสวนสงเคราะห์นั้นล้วนกำลังจะเริ่มต้นขึ้น

จวนแม่ทัพเมื่อเทียบกับจวนเซ่อเจิ้งหวางนั้นมีขนาดเล็กกว่ามาก แต่ก็ถือว่ามีทุกอย่าง เมื่อเดินผ่านสวนดอกไม้เล็กๆ ที่สนามหญ้าหน้าเรือน บางทีอาจจะไม่ค่อยมีเงินสนับสนุนมากเท่าไหร่ ดอกไม้ชนิดนี้ก็ธรรมดามาก และแม้แต่ดอกไม้ที่ล้ำค่าที่สุดของที่นี่ก็เทียบกับดอกไม้ที่ธรรมดาที่สุดของจวนเซ่อเจิ้งหวางไม่ติด

ต้องบอกว่าที่ที่น่าพอใจมากที่สุด คือได้มีการสร้างทางเดินเล็กๆ ที่คดเคี้ยวอยู่บนสระน้ำ หากในฤดูร้อนดอกบัวได้เบ่งบานขึ้น เมื่อเดินเข้าไปคงเหมือนกับอยู่ในแดนสวรรค์

"ถึงแล้ว" หวงย่านอวิ๋นกล่าวด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเดินเข้าไปในห้องโถงด้านหน้า และพูดกับหลายๆ คนในห้องว่า "พาคนกลับมาแล้ว"

ในห้องอันเงียบงัน ได้มีเสียงตะโกนขึ้นอย่างดูถูกเหยียดหยาม "ท่านแม่ ท่านเองก็เลอะเลือนแล้ว ที่ยังเอาเด็กนอกคอกกลับมาด้วย"

เมื่อเซี่ยจินอานได้ยินคำนี้ ได้ขมวดคิ้วขึ้น แล้วเดินเข้าไปในห้องอย่างไม่เร่งรีบ และเหลือบตามองผู้พูดเบาๆ