ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 258

หลังจากที่นางทายาให้กับเซี่ยอี่ตงเสร็จ สาวใช้รีบกลับมาพร้อมกับยา

เซี่ยจินอานมองไปที่ยาในมือของสาวใช้ หยิบออกมาหนึ่งห่อ "ไปเคี่ยวยาห่อนี้ก่อน ถอนไข้ให้กับคุณหนูของเจ้าก่อน"

หลังจากที่สาวใช้รับคำสั่งแล้วก็รีบไปเคี่ยวยาทันที เซี่ยจินอานว่างไม่มีอะไรทำเลยเดินไปรอบๆห้องของนาง สุดท้ายก็หยุดอยู่ข้างๆเครื่องปักผ้า โน้มตัวลงสังเกตดู งานปักนี้เสร็จไปแล้วครึ่งหนึ่ง  แต่สามารถมองโครงร่างโดยประมาณออกได้ น่าจะเป็นปักภาพวิว

นางเคยเห็นงานปักของซูหยาว เดิมทีคิดว่างานของนางดีมากแล้ว ตอนนี้กำลังดูงานปักของเซี่ยอี่ตง ถึงได้เข้าใจว่าผลงานยอดเยี่ยมเป็นยังไง ภูมิทัศน์นี้เหมือนจริงมาก เหมือนกับสามารถมองเห็นน้ำกำลังไหล สัมผัสความชันและอันตรายของภูเขา

มิน่าล่ะถึงได้สามารถอาศัยการขายผ้าปักเลี้ยงชีพได้ และก็มีพรสวรรค์ด้านนี้จริงๆ  เสียงไอขัดจังหวะความคิดของเซี่ยจินอาน และรีบเดินไปที่เตียง มองเห็นเซี่ยอี่ตงฟื้นแล้ว

เนื่องจากเป็นไข้ร่างกายสูญเสียน้ำมาก กระหายน้ำจนสุดจะทน นางจึงร้องไห้ด้วยเสียงแหบแห้ง : "จูจู เทน้ำให้ข้าที"

เซี่ยจินอานได้ยินคำนี้ เทน้ำหนึ่งแก้วให้นางแล้วยื่นให้ทันที เซี่ยอี่ตงลุกขึ้นนั่งแล้วรับน้ำในขณะนั้นถึงได้เห็นหน้าคนที่อยู่ในห้อง พูดอย่างน่าประหลาดใจว่า : "พี่รอง"

"ดื่มน้ำก่อน" เซี่ยจินอานพูด

เซี่ยอี่ตงรับน้ำมา ด้วยความกระหายน้ำมากจึงไม่ได้คำนึงถึงภาพลักษณ์ดื่มน้ำในแก้วจนหมด แล้วถามอย่างเขินอายว่า : "พี่รองทำไมพี่มาอยู่ที่นี่?จูจูล่ะ?"

จูจูน่าจะเป็นสาวใช้คนสนิทของนาง

"นางไปเคี่ยวยาให้เจ้าอยู่"

พูดถึงก็มาพอดีเลย ในตอนนี้จูจูได้ยกถ้วยยาเดินเข้ามา มองเห็นเซี่ยอี่ตงฟื้นแล้ว พูดด้วยความดีใจว่า: "คุณหนูฟื้นแล้ว"

เซี่ยจินอานถอยหลังหนึ่งก้าวเพื่อเว้นที่ว่างให้จูจูเข้าไปป้อนยา

เซี่ยอี่ตงมองถ้วยยาดำๆที่อยู่ในมือของจูจู ขมวดคิ้วเล็กน้อยพูดว่า: "เจ้าเอาเงินที่ไหนไปซื้อยา?"

"คุณหนูรองให้มา อาการป่วยของคุณหนูก็เป็นคุณหนูรองที่รักษาให้"

เมื่อได้ยินดังนั้นเซี่ยอี่ตงก็มองไปที่เซี่ยจินอาน  ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง ทำตัวไม่ถูก

เพราะชินกับการถูกรังแกในจวนแล้ว วันนี้จู่ๆก็ได้รับความเมตตา ทำให้นางรู้สึกเหมือนฝันไป

"ขอบคุณพี่รอง วันหน้าข้ามีเงินแล้วจะคืนให้พี่รองนะ"

อายุ12ปีนี่ควรเป็นช่วงวัยที่โตขึ้นมาอย่างไร้กังวลในอ้อมแขนของพ่อแม่ แต่นางกลับถูกชีวิตแบบนี้ทรมานจนสูญเสียมุมนี้ไป

ทำได้เพียงรับปากอย่างระมัดระวัง ไม่กล้าล่วงเกินใครทั้งนั้น

"ผ้าปักที่อยู่ในห้องของเจ้านั้นมีคนจองแล้วเหรอ?"เซี่ยจินอานถาม

เซี่ยอี่ตงส่ายหน้าเบาๆ "ยัง..ยังไม่มี"

"งั้นข้าจอง เงินที่รักษาเจ้าถือเป็นค่าจอง ไม่ต้องคืนข้าแล้วส่วนที่เหลือข้าจะให้หลังจากที่เจ้าปักเสร็จแล้ว"เซี่ยจินอานยิ้มแล้วพูด

"ถ้าพี่รองชอบ ข้ายกให้พี่ ไม่ต้องจ่ายเงิน"เซี่ยอี่ตงพูดเบาๆ

"ข้าไม่ชอบเอาของใครฟรีๆ"เซี่ยจินอานพูด "กินยาเถอะชัดช้าไปกว่านี้เดี๋ยวก็เย็นพอดี"

เซี่ยอี่ตงฟังแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ค่อยๆจิบยาจนหมด ยาเข้มข้นขนาดนั้นแค่ดมก็รู้ว่าขม เด็กหญิงคนนี้กลับกินได้สีหน้าไม่เปลี่ยนเลยสักนิด

หลังจากที่เซี่ยจินอานอธิบายการใช้ยาทุกห่อแล้ว ก็ออกไป

คิดไม่ถึงว่าระหว่างทางกลับเรือนจินซีจะพบกับเซี่ยยิวหราน

หลังจากครั้งที่แล้วเคยเตือนหวงย่านอวิ๋นไป สองแม่ลูกคู่นี้สงบเสงี่ยมมาหลายวัน เซี่ยจินอานเดิมคิดว่าได้เจอกับสองคนวันนี้ จะผ่านไป คิดไม่ถึงว่าเซี่ยยิวหรานไม่ได้คิดแบบนั้น