ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 263

หลินหยู่มองไปที่เซี่ยจินอันที่ยืนอยู่ด้านหน้า รอยยิ้มอย่างจริงใจปรากฏบนใบหน้า

"พวกเขาใช่ ตอนแรกถ้าไม่ใช่พี่เซี่ยช่วยพวกข้าไว้ เกรงว่าพวกข้ายังคงถูกพวกคนเลวเหล่านั้นรังแกอยู่"

เดิมทีเด็กๆที่เจอเหมือนกันก็มีความรู้สึกเห็นอกเห็นใจ เด็กในวัยเดียวกันสื่อสารกันได้ง่ายขึ้น หลังจากพูดคุยกันกับหลินหยู่และคนอื่นๆ หลิ่วสือซานก็สบายใจมากขึ้น

ไม่เพียงแต่เขาคนเดียว เด็กที่เหลือก็โล่งใจเช่นกัน ความกลัวเมื่อตอนที่มาถึงที่นี่ก็หมดไป เซี่ยจินอานเห็นอย่างนี้ก็เริ่มพิธีอย่างเป็นทางการ

เดิมทีเซี่ยจินอานต้องการจัดคนเข้าห้องเรียนเดียวกัน แต่ตอนนี้มีคนเพิ่มมาอีกหลายคน เซี่ยจินอานเลยแบ่งเด็กเหล่านี้เป็นสองกลุ่ม อายุต่ำกว่า 10 ปีอยู่กลุ่มที่สอง อายุมากกว่า 10 ปีขึ้นไปอยู่กลุ่มที่หนึ่ง แบ่งเป็นสองห้องพอดี

หลังจากที่แบ่งกลุ่มเสร็จ เซี่ยจินอานอธิบายเรื่องการมาเข้าชั้นเรียนให้กับพวกเขาฟัง หนีไม่พ้นกลยุทธ์เดิมที่เรียนมาจากโรงเรียนสมัยใหม่คือเชื่อมั่นในความรัก โรงเรียนคือบ้านของเรา การปกป้องต้องอาศัยทุกคนเป็นต้น

จนกระทั่งในที่สุดเซี่ยจินอานก็เปลี่ยนคำพูดและพูดว่า : "ข้าไม่ได้ฝึกให้พวกเจ้าโดยเปล่าๆนะ ข้าไม่เก็บเงินค่าเรียนกับพวกเจ้า ให้อิสระเพียงพอในการเรียนรู้สิ่งที่ตัวเองต้องการเรียนรู้ แต่มีเงื่อนไข"

"ผู้ที่เรียนแพทย์อยู่ในสวนสงเคราะห์ หลังจากเรียนจบจะต้องรักษาให้ประชาชนคนจนเป็นจำนวนสามปีโดยไม่เก็บค่าเก็บเงิน ผู้ที่เรียนการสู้รบ หลังจากเรียนจบต้องรับราชการทหารที่ชายแดนปกป้องชาติปกป้องบ้านสามปี ผ่านไปสามปีแล้วจะอยู่หรือไปก็ตามสบาย ผู้ที่เรียนวิชาการหลังจากสอบจอหงวนได้แล้วจะต้องรักชาติและจงรักภักดีต่อประเทศเป็นขุนนางที่ซื่อสัตย์ ขยันรักประชาชน ผู้ที่เรียนค้าขาย เมื่อพวกเจ้ารวยแล้ว จะต้องสร้างบุญบริจาคให้มาก…."

"หากพวกเจ้าไม่ยินยอม สามารถไปจากที่นี่ได้ทันที"

คนข้างล่างก็เงียบไม่มีเสียง แต่ก็ไม่มีใครหันหลังจากไป

"ดีมาก ข้าหวังว่าทุกท่านจะเป็นคนที่มีประโยชน์กับประเทศและประชาชน หากไม่เป็นไปตามเงื่อนไขข้างต้น ข้าจะเรียกเก็บค่าเรียนกลับคืนเป็นสิบเท่า"

เซี่ยจินอานมองดูทุกคน นางทราบดีว่าใจคนยากคาดเดา และทราบดีว่าไม่แน่ว่าคนเหล่านี้จะเป็นอย่างที่นางคาดหวัง

แต่ว่าเรื่องบางเรื่องหากไม่พูดไม่ทำ จะสำเร็จได้ยังไง

พูดมาถึงจุดนี้แล้ว เหตุการณ์หลังจากนี้คงมีเพียงเวลาเท่านั้นเป็นเครื่องพิสูจน์

ชิงหยางเซียนเซิงและคนอื่นๆได้ยินคำพูดเหล่านี้ก็อึ้ง ก่อนหน้านี้ตอนที่คุยเรื่องโรงเรียน เขาไม่ได้บอกว่ามีข้อตกลงแบบนี้

อีกอย่างแต่ละเงื่อนไขข้างต้นมาจากการพิจารณาของสังคม ไม่มีความเห็นแก่ตัว ในใจยังค่อยๆชื่นชมเซี่ยจินอานอีกด้วย

หยุนฝู้เฉินตกอยู่ในอาการครุ่นคิดเพราะคำพูดเหล่านี้

เขารู้ว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะปฏิบัติตามกฎของเซี่ยจินอาน แต่ถ้าหากคนที่มีใจถูกโน้มน้าว สามารถมีคนทำได้หนึ่งสองส่วนในหมู่คนนี้ก็ถือว่าเป็นความโชคดีของประชาชน

หลังจากที่พูดจบแล้ว เด็กๆรีบเข้าโรงเรียนของตัวเอง สองห้องเรียนได้มีชิงหยางเซียนเซิงและอาจารย์หานมาสอน เซี่ยจินอานให้ซ่งขุยไปรอที่เรือนเล็กที่ไม่ไกลมาก อีกสักครู่จะไปฝังเข็มให้เขา

เซี่ยจินอานและหยุนฝู้เฉินเดินเคียงไหล่กันออกมาจากเรือนหนาน แต่ว่าเพิ่งจะออกจากประตู อารักขาที่เฝ่าหน้าประตูมารายงาน

"คุณชายเซี่ย คุณหนูเสิ่นของจวนเฉิงเซี่ยงขอพบ"

หยุนฝู้เฉินและเซี่ยจินอานดูซบเซาไปพร้อมกัน คาดไม่ถึงว่าเสิ่นหลีซูจะมาแทรกแซงเรื่องในวันนี้

ในเวลาเดียวกัน หน้าประตูสวนสงเคราะห์ เสิ่นหลีซูลงมาจากเกี้ยว บนใบหน้าปิดด้วยผ้าคลุมหน้า ทั้งชุดเป็นสีขาวลักษณะทั้งเย็นชาและดูแพง ดุจดั่งนางฟ้า เสมือนภาพจินตนาการเห็นอยู่ไกลๆแต่จับต้องไม่ได้

ประชาชนที่เดินผ่านหน้าประตูสวนสงเคราะห์มองเห็นเสิ่นหลีซูต่างก็พากันอยากรู้

"นี่ไม่ใช่หลิวหลีจวิ้นจู่หรือ? ทำไมถึงได้มาที่สวนสงเคราะห์ได้?"

"เจ้าไม่เห็นหลังรถม้ามีพู่กันหมึกกระดาษแท่นฝนหมึกหรือ? คาดว่าจะเตรียมมาให้เด็กกำพร้าที่นี่"

"หลิวหลีจวิ้นจู่ใจบุญจริงๆ ปีนั้นน้ำท่วมที่แม่น้ำเจียง หากไม่ใช่นางที่เสนอวิธีสร้างเขื่อนกั้นน้ำ ไม่รู้ว่าจะมีคนตายเท่าไหร่!"