แต่ว่า สำหรับหยุนฝู้เฉิน เขาน่าจะไม่ได้เกลียดหรอก
บางทีใจก็สั่นไหวเล็กน้อย
ทั้งสี่คนมองนางพร้อมกัน ล้วนแล้วกำลังรอคำตอบ จับจ้องไปที่เซี่ยจินอานจนเขินอายแล้ว
"โธ่เอ๋ย พวกเรากำลังคุยกันเรื่องหยุนฝู้เฉินชอบข้าหรือเปล่าอยู่ไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงเปลี่ยนเรื่องแล้วล่ะ"
เห็นคนพูดอย่างเขินอาย พวกเขาทั้งสี่ก็ไม่กล้าถามจี้ ครั้นแล้วทำได้แค่พูดหัวข้อเดิมกันต่อไป
"ที่จริง อยากรู้ว่าเซ่อเจิ้งหวางชอบเจ้าหรือเปล่า กลับว่าง่ายเลย แค่ลองเชิงสักหน่อยก็ได้แล้ว" กงซุนหนันเสียนกล่าว
"ลองเชิงอย่างไร?"
"ออดอ้อน ทำตัวน่ารัก งอแงใส่ ทำมันสักหน่อยสิ!" กงซุนหนันเสียนกล่าว จากนั้นก็เข้าใกล้เซี่ยจินอานให้เกิดความคิดอะไรออกมามากมาย
เซี่ยจินอานที่ฟังอยู่ตกตะลึง แต่ก็รู้สึกว่าไม่น่าเชื่อถือ
ฟังคนที่ไม่มีประสบการณ์รักเล่าเรื่องเกี่ยวกับความรักให้เจ้าฟัง เจ้ากล้าเชื่อไหมล่ะ?
กงซุนหนันเสียนเอาธนบัตรที่เซี่ยจินอานให้เขาคืนกลับไปแล้ว "เงินนี้สู้ให้เจ้าคืนเองจะดีกว่า เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ดีที่จะได้เจอหน้ากัน"
"อย่าลืม แบ่งปันผลลัพธ์ตอนจบให้เราด้วยล่ะ!"
เซี่ยจินอานถือธนบัตรอยู่ในมือ เดินออกไปอย่างงุนงง ยืนอยู่หน้าประตูใหญ่ของจวน ส่ายหัวเบาๆ สุดท้ายก็ยัดธนบัตรใส่เข้าไปในอ้อมแขน
เรื่องนี้ค่อยว่ากันวันหลัง ตอนนี้นางยังมีอีกเรื่องที่สำคัญที่สุดที่ต้องทำ
หลังจากที่เซี่ยจินอานออกจากที่นี่ไป ก็ไปสถานสงเคราะห์โดยตรง เปลี่ยนเป็นชุดแต่งกายของเซี่ยลิ่งหยิง มองดูที่เรือนหนานอีกครั้งหนึ่ง เด็กๆกำลังเข้าเรียน และก็ไม่ได้เข้าไปรบกวน จากนั้นก็ตรวจสอบอาการส่วนขาให้ซ่งขุย หลังจากมั่นใจแล้วว่ากระดูกหายดี ในใจก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
สุดท้ายค่อยเดินออกมาจากสถานสงเคราะห์ ตรงไปยังจวนของเหรินอวี้สื่อ
เซี่ยจินอานยืนอยู่หน้าประตู คุยกับบ่าวรับใช้ชายหน้าประตูว่า: "ตัวข้าเซี่ยลิ่งหยิง ได้ยินว่าฮูหยินของจวนท่านป่วยหนัก มาที่นี่เพื่อรักษาและหวังว่าทั้งสองนายจะแจ้งให้ทราบสักหน่อย"
บ่าวรับใช้ชายมองเซี่ยจินอาน: "ไม่เห็นหรือว่าที่นี่คือที่ไหน ที่นี่เป็นที่ที่คนป่าเถื่อนอย่างเจ้ามางั้นหรือ?"
เซี่ยจินอานก็ไม่ได้หงุดหงิด ยิ้มพูดว่า: "ตัวข้าเป็นคนที่เซ่อเจิ้งหวางแนะนำมา"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ บ่าวรับใช้ชายก็ยิ่งดูถูกเหยียดหยามขึ้นอีก "ข้าเป็นคนที่เทวดาแนะนำมา! ไปๆๆ อย่ามาขวางประตู"
บ่าวรับใช้ชายยื่นมือผลักเซี่ยจินอาน เซี่ยจินอานถอยหลังไปสองสามก้าว เพื่อหลีกเลี่ยงการสัมผัสโดนตัว
หยุนฝู้เฉินให้นางมารักษา ก็ไม่ยอมทาบทามมาก่อนให้ดี ตอนนี้นางจะเข้าไปได้อย่างไร!
เซี่ยจินอานยืนอยู่หน้าประตูจวนเหรินมองดูกำแพงโดยรอบ
สูงขนาดนี้ ถ้าไม่ทันระวังจะขาหักหรือเปล่า?
ในตอนนี้ รถม้าหรูหราคันหนึ่งจอดอยู่หน้าประตูจวนเหริน จากนั้นมีชายคนหนึ่งเดินลงมา ในมือถือพัดกระดาษกับภาพวาดทิวทัศน์ ปัดลงมาเปิดพัด แล้วก็พัดเบาๆ
เซี่ยจินอานแขวะอยู่ในใจว่าเสแสร้ง
ตอนนี้มันถึงช่วงต้นฤดูหนาวแล้ว จะพัดอะไรหนักหนา!
ผู้ชายคนนี้ นางเคยเห็นที่ตำหนักกระดิ่งทองครั้งหนึ่ง นั่นก็คือองค์ชายห้า หยุนจวินเย่า
บ่าวรับใช้ชายเห็นคนนี้มา ก็รีบทักทายอย่างประสบสอพลอทันที "ข้าน้อยเข้าพบองค์ชายห้า"
ต่อไปคนคนนี้จะต้องแต่งงานกับคุณหนูของพวกเขา!
ดังคำกล่าวที่ว่าหนึ่งคนบรรลุเป็นเซียน หมูหมากาไก่รอบตัวก็พลอยได้ดีได้ลอยขึ้นสวรรค์ไปด้วย ถ้าจวนเหรินของพวกเขาอภิเษกสมรสกับลูกสาวของจักรพรรดิ งั้นพวกเขาที่เป็นขี้ข้าเหล่านี้ก็เหนือกว่าคนทั่วไปแล้ว!
"คุณหนูของพวกเจ้าอยู่ในจวนหรือไม่?"
"อยู่ขอรับ วันนี้คุณหนูไม่ได้ออกจากจวน"
หยุนจวินเย่ายิ้มด้วยความพอใจ จากนั้นหยิบเงินเล็กน้อยออกมาจากกระเป๋า ให้เป็นรางวัลแก่บ่าวรับใช้ชายที่ยืนเฝ้าประตูสองคน จากนั้นก็เห็นเซี่ยจินอานที่อยู่ข้างๆ
ผู้คนเล่าลือกันว่าเสด็จอาของเขาหลงรักผู้ชายคนหนึ่ง ตามคำอธิบายแล้วดูเหมือนว่าจะเป็นผู้ชายคนนี้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชายาหมอเซี่ยจินอาน
จบแบบรีบไปหน่อยเลยหรือเปล่า....สุกมาตั้งแต่ต้น..น่าจะแปลข้ามฟากไปเลยอ่ะ...
เป็นเรื่องที่สนุก เนื้อเรื่องตลก น่ารักดี แต่ตอนจบคือหักมุมจบแบบง่ายเกินไปหน่อยนะคะ...