ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 297

แต่ว่า สำหรับหยุนฝู้เฉิน เขาน่าจะไม่ได้เกลียดหรอก

บางทีใจก็สั่นไหวเล็กน้อย

ทั้งสี่คนมองนางพร้อมกัน ล้วนแล้วกำลังรอคำตอบ จับจ้องไปที่เซี่ยจินอานจนเขินอายแล้ว

"โธ่เอ๋ย พวกเรากำลังคุยกันเรื่องหยุนฝู้เฉินชอบข้าหรือเปล่าอยู่ไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงเปลี่ยนเรื่องแล้วล่ะ"

เห็นคนพูดอย่างเขินอาย พวกเขาทั้งสี่ก็ไม่กล้าถามจี้ ครั้นแล้วทำได้แค่พูดหัวข้อเดิมกันต่อไป

"ที่จริง อยากรู้ว่าเซ่อเจิ้งหวางชอบเจ้าหรือเปล่า กลับว่าง่ายเลย แค่ลองเชิงสักหน่อยก็ได้แล้ว" กงซุนหนันเสียนกล่าว

"ลองเชิงอย่างไร?"

"ออดอ้อน ทำตัวน่ารัก งอแงใส่ ทำมันสักหน่อยสิ!" กงซุนหนันเสียนกล่าว จากนั้นก็เข้าใกล้เซี่ยจินอานให้เกิดความคิดอะไรออกมามากมาย

เซี่ยจินอานที่ฟังอยู่ตกตะลึง แต่ก็รู้สึกว่าไม่น่าเชื่อถือ

ฟังคนที่ไม่มีประสบการณ์รักเล่าเรื่องเกี่ยวกับความรักให้เจ้าฟัง เจ้ากล้าเชื่อไหมล่ะ?

กงซุนหนันเสียนเอาธนบัตรที่เซี่ยจินอานให้เขาคืนกลับไปแล้ว "เงินนี้สู้ให้เจ้าคืนเองจะดีกว่า เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ดีที่จะได้เจอหน้ากัน"

"อย่าลืม แบ่งปันผลลัพธ์ตอนจบให้เราด้วยล่ะ!"

เซี่ยจินอานถือธนบัตรอยู่ในมือ เดินออกไปอย่างงุนงง ยืนอยู่หน้าประตูใหญ่ของจวน ส่ายหัวเบาๆ สุดท้ายก็ยัดธนบัตรใส่เข้าไปในอ้อมแขน

เรื่องนี้ค่อยว่ากันวันหลัง ตอนนี้นางยังมีอีกเรื่องที่สำคัญที่สุดที่ต้องทำ

หลังจากที่เซี่ยจินอานออกจากที่นี่ไป ก็ไปสถานสงเคราะห์โดยตรง เปลี่ยนเป็นชุดแต่งกายของเซี่ยลิ่งหยิง มองดูที่เรือนหนานอีกครั้งหนึ่ง เด็กๆกำลังเข้าเรียน และก็ไม่ได้เข้าไปรบกวน จากนั้นก็ตรวจสอบอาการส่วนขาให้ซ่งขุย หลังจากมั่นใจแล้วว่ากระดูกหายดี ในใจก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

สุดท้ายค่อยเดินออกมาจากสถานสงเคราะห์ ตรงไปยังจวนของเหรินอวี้สื่อ

เซี่ยจินอานยืนอยู่หน้าประตู คุยกับบ่าวรับใช้ชายหน้าประตูว่า: "ตัวข้าเซี่ยลิ่งหยิง ได้ยินว่าฮูหยินของจวนท่านป่วยหนัก มาที่นี่เพื่อรักษาและหวังว่าทั้งสองนายจะแจ้งให้ทราบสักหน่อย"