ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 296

พอได้ยินคำนี้ เซี่ยจินอานโต้กลับโดยไม่รู้ตัว: "เป็นไปไม่ได้"

"ทำไมจะเป็นไปไม่ได้? ไม่ชอบแล้วทำไมต้องให้ท่านยืมเงินล่ะ! ยังไงซะเงินของข้าให้เพียงแค่คนที่ข้าชอบได้ใช้!" กงซุนหนันเสียน กล่าว

เพ้ยจิ่วชวนในใจมีแต่เรื่องอาวุธ ส่วนเรื่องความรักๆใคร่ๆก็ไม่ได้สนใจ ครั้นแล้วจึงนั่งอยู่ข้างๆอย่างเงียบๆ มองดูวิชาการผลิตเหล็กกล้าที่เซี่ยจินอานให้ เพียงแต่หลังจากที่ได้ยินประโยคนี้ ในใจก็สนใจเล็กน้อย

เซี่ยจินอานค่อนข้างว้าวุ่นในใจ ถึงขนาดที่ว่าแอบดีใจเล็กน้อย

หยุนฝู้เฉินชอบนางหรือ?

แต่คนที่หยุนฝู้เฉินชอบน่าจะเป็นเสิ่นหลีซูไม่ใช่หรือ?

"นั่นคือข้ายืมเงิน!" เซี่ยจินอานพูดเสียงสูง จากนั้นเอามือกุมขมับแล้วพูดอย่างจิตตกเล็กน้อย : "อีกอย่างคนที่หยุนฝู้เฉินชอบก็ไม่ใช่ข้า"

"ท่านรู้ได้อย่างไรว่าเขาไม่ชอบท่าน?" กงซุนหนันเสียนถามกลับ

เขาชอบเสิ่นหลีซู! ชอบมาหลายปีแล้วแต่ไม่กล้าพูดออกมาประมาณนั้น!

เซี่ยจินอานอยากจะตะโกนออกมาเสียงดัง มีเหตุผลที่ดีช่วยหักล้างอีกฝ่าย แต่นางไม่มี ทำได้เพียงพูดอยู่ในใจอย่างเงียบๆ

ยังไงซะ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของหยุนฝู้เฉิน นางก็ไม่กล้าที่จะโฆษณาต่อผู้คน

"ยังไงก็ไม่ได้ชอบ" เซี่ยจินอานหายใจเข้าลึกๆ และพูดอย่างเศร้าๆ

จื่อโม่แทะแตงชิ้นสุดท้ายในมืออย่างรวดเร็ว พูดว่า: "เท่าที่ข้ารู้ เซ่อเจิ้งหวางเคยช่วยชีวิตประมุขถึงสามครั้ง ครั้งหนึ่งที่กิโยติน ครั้งหนึ่งบนถนน ครั้งสุดท้ายที่โรงหมอ ถ้าไม่ชอบเขาทำไมต้องช่วยท่านด้วย?"

หลังจากที่ช่วยออกมาแดนประหารชีวิต เขาเคยสอบถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในเดือนนั้นกับประมุขที่จวนอ๋องอย่างชัดเจนแล้ว

เซี่ยจินอานพูดเหอะออกมาอย่างเยือกเย็น กระตุกมุมปาก: "นั่นเพราะพวกเจ้าไม่เห็นตอนที่เขาอยากจะฆ่าข้า"

"นั่นไม่ได้ฆ่าไม่ใช่หรือ? ยังคอยปรนนิบัติให้อยู่ดีกินดี ปกป้องอย่างสุดหัวใจ ครั้งนี้ประมุขมีความผิดฐานกบฏต่อแผ่นดินก็ยังเป็นเซ่อเจิ้งหวางที่มัวยุ่งกับการแก้ต่างให้ท่านไม่ผิด" กงซุนหนันเสียนพูดอย่างแทงใจดำ

มู่หลานจิ่นประมุขผู้เดียวที่ดีที่สุด ผู้ชายกระจอกๆในโลกล้วนแล้วไม่คู่ควรกับประมุขของพวกเขา!