ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 295

ทั้งสี่คนเงียบขรึมพร้อมกัน

หลังจากที่เงียบอยู่นาน เพ้ยจิ่วชวนพูดว่า : "ข้าเห็นด้วย"

เขาก็คิดอยากให้เหล่าสมุนได้ใช้ชีวิตที่ปกติทั่วไปไม่กระทำผิดอีก

เซี่ยจินอานมองไปยังสามคนที่เหลือ "พวกเจ้าล่ะ?"

"ข้าก็เห็นด้วย" ทั้งสามคนพูดกล่าวพร้อมกัน

เซี่ยจินอานได้ฟังคำพูดเหล่านี้ก็ยิ้มแล้ว หลังจากนั้นก็พูดถึงการเลือกสถานที่ตั้งของสำนักใหญ่ที่เหมาะสมแล้ว สุดท้ายก็เลือกสถานที่ที่อยู่ข้างตึกเฟยเสวี่ย แล้วก็ถกประเด็นการโยกย้ายบุคลากรอีก

ทั้งสามพันคนเป็นไปไม่ได้ที่จะปักหลักอยู่เมืองหลวงเลยทั้งหมด เพียงแค่เลือก30-40คนมาคุ้มกันที่ฝั่งเมืองหลวง ส่วนคนที่เหลือก็กระจายกันลงมือปฏิบัติ ถึงยังไงก็รองรับไม่เพียงพอ

สิ่งที่สำคัญคือหากทุกคนย้ายมา เกรงว่าจะทำให้ฮ่องเต้ตกใจจนนอนไม่หลับทั้งคืน ระวังตัวว่าพวกเขาจะก่อกบฏหรือไม่อยู่ตลอดเวลา

"นำสิ่งของในเรือนนั่นที่อยู่ในเขตชานเมืองย้ายมาที่ที่ทุกคนมองเห็นได้" เซี่ยจินอานพูดกล่าว

ในจดหมายเหตุภายในห้องชั้นใต้ดินที่ชานเมืองในเมืองหลวง จริงๆแล้วมีเรื่องที่ปิดบังซ่อนเร้นอยู่มากมาย

อย่างเช่นพวกนักฆ่าเหล่านั้นที่แอบเข้ามายังสำนักซื่ออิ่ง ล้วนแต่ละทิ้งตัวตนและชื่อในเมื่อก่อนของตัวเอง ใช้หมายเลขตามลำดับแทนที่เช่นเจี่ยยี เจี่ยเอ้อร์ แต่ว่าในห้องใต้ดินนั้นกลับว่าบันทึกตัวตนของสมาชิกแต่ละคนอย่างละเอียด และกลุ่มทางสังคมก่อนหน้านี้ด้วย

แล้วก็สูตรยาพิษของเจ้าของร่างเดิมที่ตัวเองรู้ นี้ถ้าหากกระจายออกไป เกรงว่าจะทำให้คนมาปล้นสะดม

ทั้งสี่คนจริงๆแล้วก็ยังคงสงสัย แต่ว่าท้ายที่สุดแล้วก็พยักหน้าเห็นด้วยแล้ว

พูดเรื่องเหล่านี้จบแล้ว ในใจของเซี่ยจินอานก็เหมือนกับยกภูเขาลงจากอกแล้ว

กงซุนหนันเสียนพูดกล่าวทันทีว่า : "ประมุข สิ่งของเหล่านั้นที่ท่านลากข้าไปขายก่อนหน้านี้ ข้าขายหมดเกลี้ยงแล้ว ขายได้ทั้งหมดสองล้านสามแสนตำลึง"

เซี่ยจินอานหรี่ตามองกงซุนหนันเสียน พูดถามว่า : "เจ้าแอบหักเงินไปเท่าไหร่?"

กงซุนหนันเสียนค่อนข้างหลบสายตา พูดอย่างร้อนตัวว่า : "ข้าจะหักเงินของประมุขได้เยี่ยงไร"

"เหอะๆๆ ทางที่ดีที่สุดคือไม่กล้าทำ!" หลังจากนั้นก็ยื่นมือที่ขาวดั่งหยกของตัวเองออกไปเร่งพร้อมพูดว่า "เงินล่ะ เอามาให้ข้า"

กงซุนหนันเสียนหยิบธนบัตรออกมาจากอ้อมแขนยื่นให้เซี่ยจินอานอย่างไม่เต็มใจ : "นี่ ท่านนับดู"

"ข้าเชื่อใจเจ้า"

คำพูดนี้ทำให้กงซุนหนันเสียนค่อนข้างละอายใจ เกือบจะเอาเงินสองแสนตำลึงนั้นที่ตัวเองหักไว้ส่งมอบออกไปแล้ว

แต่ว่านิสัยที่ชอบเงินยังคงระงับความวู่วามของเขาไว้ได้

เซี่ยจินอานดึงเงิน1.3 ล้านตำลึงออกมาจากในธนบัตร ยื่นให้กงซุนหนันเสียนพร้อมพูดกล่าวว่า : "เจ้าหาคนนำธนบัตรนี้ไปส่งให้หยุนฝู้เฉิน"

"ทำไมถึงให้เงินเขา?" มู่หลานจิ่นขมวดคิ้วพร้อมพูดกล่าว

สามคนที่เหลือก็มองไปยังเซี่ยจินอานด้วยใบหน้าที่ชอบซุบซิบนินทา มองจนทำให้เซี่ยจินอานรู้สึกค่อนข้างเขินอายเลยทีเดียว

"ตอนแรกยืมเงินเขาหนึ่งล้านแล้วไม่ใช่หรือไง วันนี้มีเงินแล้วก็ต้องคืน อีกสามหมื่นที่เหลือก็ถือเป็นดอกเบี้ย"

จื่อโม่ที่ชอบกินเป็นงานอดิเรก แอบเข้ามาในเรือนอย่างเงียบๆ เอาเมล็ดแตงหนึ่งจานและแตงโมที่หั่นไว้เรียบร้อยแล้วออกมาแล้ว

"ทำไมเขาถึงให้ท่านยืมเงิน?" กงซุนหนันเสียนพูดด้วยความสงสัย "ยืมครั้งแรกก็หนึ่งล้าน ใจกว้างขนาดนี้!"

เซี่ยจินอานถูกคนสองสามคนมองจนขนหัวลุก "ก็ตอนนั้นขาดแคลนเงิน ข้าบอกว่าขอยืมเงินเขาก็ให้มาแล้ว"

"เขามีเงินขนาดนั้น หนึ่งล้านสำหรับเขาแล้วก็เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย"

จื่อโม่กินแตงโมไปหนึ่งคำ ด้วยความทรงจำที่ยอดเยี่ยมของตัวเอง ระลึกถึงช่วงชีวิตสุดท้ายของเซ่อเจิ้งหวางครู่หนึ่งพูดว่า : "ดูจากข้อมูลที่ข้าเข้าใจ หยุนฝู้เฉินมีมนุษยสัมพันธ์ที่เย็นชา ไม่เคยสนใจคนที่ไม่เกี่ยวข้องกับตัวเอง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องยืมเงิน "

ทั้งสามคนต่างก็พยักหน้า

"ถ้าหากคนอื่นให้ท่านยืมเงินพวกข้าก็ไม่มีทางตกใจมากเช่นนี้หรอก ประเด็นคือคนผู้นี้เขาคือหยุนฝู้เฉิน!" กงซุนหนันเสียนพูดกล่าว "เจ้าว่า เขาคงไม่ได้ชอบท่านหรอกนะ!"