ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 294

ท้ายที่สุด เซี่ยจินอานหลอกให้เซี่ยอี่ตงรับเงินไปแล้ว ทำให้คนเขาเดินจากไปอย่างสับสนแล้ว หลังจากนั้นนางก็ไปเรือนข้างๆเลย และก่อนที่นางจะไป เจี่ยยีก็ไปถึงเรือนข้างๆก่อนหนึ่งก้าวแล้ว

ในเวลานี้เพ้ยจิ่วชวนทั้งสี่คนอยู่กันหมด เจี่ยยีรายงานถึงสิ่งที่เขากระทำทั้งหมดกับเซี่ยจินอานให้ทั้งสี่คนฟังแล้ว

ท้ายที่สุดพูดจาอย่างลังเลเล็กน้อยว่า : "ดูเหมือนว่าศิลปะการต่อสู้ของประมุขจะพังทลายแล้ว"

เมื่อพูดคำนี้ออกมามู่หลานจิ่นและเพ้ยจิ่วชวนสังเกตเห็นตั้งนานแล้ว สองคนที่เหลือต่างก็ตกใจ

"จะเป็นไปได้เยี่ยงไร ใครจะสามารถพังทลายศิลปะการต่อสู้ของประมุขได้" กงซุนหนันเสียนพูดเสียงดังออกมาในขณะทานอาหาร

จื่อโม่กลืนเค้กชิ้นสุดท้ายที่อยู่บนโต๊ะพร้อมพูดว่า : "เหมือนว่าก็ยังไม่แน่ใจ"

เจี่ยยีครุ่นคิดครู่หนึ่งพร้อมพูดว่า : "ตอนที่อยู่สำนักแพทย์ ท่อนไม้นั่นตกลงมาจากบนห้อง จากพละกำลังของประมุขสามารถหลบหลีกได้ แต่ว่าประมุขรับรู้ไม่ได้เลยสักนิด สุดท้ายแล้วเซ่อเจิ้งหวางเป็นคนที่ช่วยประมุขไว้"

หลังจากที่เพ้ยจิ่วชวนพิจารณาอยู่นานก็พูดว่า : "เรื่องนี้ห้ามแพร่งพรายออกไป รู้แค่ตัวเองเท่านั้น"

สามคนที่เหลือก็มีสีหน้าที่เคร่งขรึม

ถ้าหากปล่อยให้คนอื่นรู้ว่าประมุขไม่มีศิลปะการต่อสู้แล้ว เกรงว่าพวกศัตรูที่กำลังเคลื่อนไหวที่จะก่อการร้ายที่อยู่เบื้องหลังเหล่านั้นจะอดจนรอไม่ไหวเข้ามาฆ่าถึงที่

เจี่ยยีในฐานะที่เป็นหัวหน้ากลุ่มเจี่ยเข้าใจเรื่องเหล่านี้ไปโดยปริยาย ยิ่งไม่มีทางจะพูดออกไปข้างนอกแน่

"เจ้าออกไปได้แล้ว" มู่หลานจิ่นพูดกล่าว

หลังจากนั้นเจี่ยยีก็เดินจากไปเลย คราวนี้ถูกย้ายเข้ามาคุ้มกันความปลอดภัยของประมุขเป็นเพียงแค่มาตรการรับมือชั่วคราวที่เหมาะสม ตอนนี้ไม่ต้องการเขาแล้ว แน่นอนว่าต้องกลับไปกลุ่มเจี่ยแล้ว

"สำหรับเรื่องที่ประมุขอยากย้ายสำนักใหญ่ไปยังเมืองหลวง พวกเจ้ามีความคิดอย่างไรบ้าง?" จื่อโม่พูดกล่าว

"สำนักอยู่ที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น ถึงอย่างไรล้วนแต่ถูกคนพยายามเข้าครองอยู่ดี เพียงแค่หากอยู่ที่เมืองหลวง พวกข้าอาจจะได้รับการเฝ้าระวังรอบด้าน!" กงซุนหนันเสียนพูดกล่าว

"ถ้าหากทำตามความคิดของประมุข เฝ้าระวังกลับว่าอะไรก็ได้ไม่ได้สนใจ ไม่ได้ทำเรื่องไม่ดีแล้วก็ไม่ได้หลงเหลือจุดอ่อนอะไรไว้" มู่หลานจิ่นพูดกล่าว

หลังจากที่ทั้งสี่คนเข้าสู่ห้วงแห่งความคิดที่ยาวนาน ตอนที่เซี่ยจินอานเข้ามาในสวนเล็กๆ ก็รู้สึกถึงความเข้มข้นของบรรยากาศแล้ว

เซี่ยจินอานหยุดก้าวเท้าชั่วครู่ หลังจากนั้นก็เดินเข้าไปพร้อมกับรอยยิ้มแล้ว : "พวกเจ้าอยู่ที่นี่กันหมดเลย!"

ได้ยินแล้ว ทั้งสี่คนดึงสติกลับมาทันที หลังจากที่เห็นเซี่ยจินอานแล้วตะโกนออกมาอย่างพร้อมเพรียงกันว่า : "ประมุข"

เซี่ยจินอานนั่งข้างๆเพ้ยจิ่วชวนแล้ว หลังจากนั้นก็หยิบสิ่งของที่ตัวเองเตรียมไว้ออกมาจากในอ้อมแขนแล้ว ส่งมอบให้เพ้ยจิ่วชวน : "นี่ ข้านำสิ่งของบางหนึ่งมาให้เจ้า"

เพ้ยจิ่วชวนรับมาพร้อมดูครู่หนึ่งแล้ว เซี่ยจินอานพูดอธิบายอยู่ข้างๆว่า : "นี่เป็นวิชาการผลิตเหล็กกล้า สามารถกลั่นส่วนผสมใหม่ออกมาเพื่อผลิตเป็นอาวุธได้ "

กงซุนหนันเสียนได้ฟัง มือข้างหนึ่งวางไว้บนไหล่ของเพ้ยจิ่วชวน ศีรษะแนบชิดกับเพ้ยจิ่วชวน มองอย่างอยากรู้อยากเห็น

"วิชาผลิตเหล็กกล้า?ไม่เคยได้ยินมาก่อน"

"ข้าอ่านเจอจากในหนังสือโบราณ"

เพ้ยจิ่วชวนพลิกกระดาษ ท้ายที่สุดก็มาหยุดอยู่ที่รูปภาพ

สิ่งที่วาดบนรูปภาพเหมือนว่าเป็นกริชเล่มหนึ่ง กลับว่าแตกต่างจากกริชธรรมดาๆ รูปแบบนี้กลับว่าไม่เคยเห็นมาก่อนเลย

"กริชเล่มนี้ข้ากลับว่าไม่เคยเห็นมาก่อน" กงซุนหนันเสียนพูดกล่าว

เซี่ยจินอานยิ้มเล็กน้อย เจ้าไม่เคยเห็นมาก่อนแน่นอน นี่เป็นกริชที่ทหารสมัยใหม่ใช้กัน นางชอบรุ่นนี้ที่สุด

เรียกว่าปืนกริช 4 ลำกล้อง ขนาด 7.62mmประเภท QSB91

"รอเจ้ากลั่นส่วนผสมตัวใหม่ออกมา เจ้าก็สร้างกริชแบบนี้ให้ข้าหนึ่งด้ามนะ" เซี่ยจินอานพูดว่า: "ข้าใช้สำหรับป้องกันตัวเอง"

เพ้ยจิ่วชวนพยักหน้าแล้ว "ขอรับ"

"ข้าก็ด้วย ข้าต้องการด้วย" กงซุนหนันเสียนพูดเสียงดัง

"ได้"

เซี่ยจินอานและเพ้ยจิ่วชวนพูดเกี่ยวกับประเด็นสำคัญและขั้นตอนการผลิตของวิชาการผลิตเหล็กกล้าแล้ว ส่วนสามคนที่ก็ว่างคุยเล่นกันอยู่ข้างๆ

จนกระทั่งหลังจากที่พูดอธิบายเสร็จสิ้น เซี่ยจินอานถึงมีเวลาถามออกมาประโยคหนึ่งว่า : "ข้อเสนอแนะที่ข้าเสนอเมื่อครั้งก่อน พวกเจ้าพิจารณากันอย่างไรบ้างหรือ? "