ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 293

หลังจากที่เซี่ยจินอานรักษาโรคให้เซี่ยอี่ตงเมื่อครั้งก่อน เซี่ยอี่ตงนอนพักหนึ่งวันอาการป่วยก็หายดีแล้ว สามสี่วันต่อมาก็ขลุกตัวปักภาพวิวทิวทัศน์อยู่ภายในห้องตลอด

วันนี้เช้าถึงทำงานเสร็จเรียบร้อย หลังจากที่ปักเสร็จก็รีบส่งไปให้คนเลย

คิดไม่ถึงว่าเพิ่งจะเข้าประตูมาก็เห็นเซี่ยจิยอานที่คิดกำลังจะออกไป ค่อนข้างทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ

นางมาไม่ถูกเวลาหรือเปล่า?จะเป็นการยั่วโทสะพี่รองหรือไม่?

เซี่จอนอานเห็นเซี่ยอี่ตงที่ยืนอยู่หน้าประตูเรือนไม่ขยับ พูดอย่างอยากรู้ว่า : "เป็นอะไรหรือ?"

เซี่ยอี่ตงได้ฟังคำนี้แล้ว ก้มหน้ามองปลายเท้าของตัวเอง พูดเสียงเบาๆว่า : "ไม่ ไม่มีอะไร"

เซี่ยจินอานสายตาเฉียบคม เห็นผ้าปักบนมือของจูจู เข้าใจทันที พูดสอบถามว่า : "งานปักที่ข้าต้องการเย็บปักเสร็จแล้วหรือยัง?"

"อืม เย็บปักเสร็จเรียบร้อยแล้ว"

เซี่ยจินอานสายตาเปล่งประกาย ครั้งก่อนตอนที่อยู่ระหว่างการปักที่ยังปักไม่เสร็จนางได้เห็นงานปักชิ้นนี้แล้วก็คือดีมากเลยวันนี้ปักเสร็จเรียบร้อยแล้วเกรงว่ายิ่งจะดีมากกว่านั้น

ครั้นแล้วก็รีบเดินก้าวเข้าไป รับผ้าปักที่อยู่ในมือของจูจูมา คลี่ดูอย่างระมัดระวัง

ผลงานปักวิวทิวทัศน์ชิ้นนี้ ปักได้อย่างพิถีพิถัน สีสันสง่างาม งานปักประณีต เสมือนจริง

มีชีวิตชีวามากกว่าตอนที่ยังปักไม่เสร็จเยอะมาก

"ยอดเยี่ยมเสียจริง!" เซี่ยจินอานพูดอย่างทอดถอนใจว่า "นี่เจ้าใช้วิธีการปักแบบไหนหรือ?"

"เพราะว่าเป็นภาพวิวทิวทัศน์ ค่อนข้างเสมือนจริง เพราะงั้นจึงใช้เย็บปักถักร้อยเซียง" เซี่ยอี่ตงพูดกล่าว

ได้ฟังคำนี้ เหมือนว่าเซี่ยอี่ตงจะเข้าใจวิธีการเย็บปักถักร้อยมากมาย

แม้ว่าเซี่ยจินอานไม่เข้าใจเรื่องการเย็บปักถักร้อย แต่สำหรับเย็บปักถักร้อยเซียง นางเคยได้ยินมาบ้างแล้ว เป็นที่สรรเสริญของชาวโลกโดยเฉพาะ

คนเขาว่ากันว่าเย็บปักถักร้อยเซียง เย็บปักลายดอกไม้มีกลิ่นหอมเสมือนจริง เย็บปักลายนกเหมือนว่าได้ยินเสียงนก เย็บปักลายเสือเหมือนเสือวิ่งอย่างสุดกำลัง เย็บปักลายคนมีชีวิตชีวาเหมือนจริง

ก่อนหน้านี้นางไม่เชื่อเลยด้วยซ้ำ วันนี้เห็นผลงานของเซี่ยอี่ตงแล้ว กลับว่าทำให้นางต้องเชื่อ!

"ผลงานชิ้นนี้ของเจ้าสุดยอดมากเลยจริงๆ คุณค่าทางศิลปะข้างบนนี้ไม่อาจจะเปรียบเทียบด้วยเงินตราได้"

เซี่ยจินอานนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังไม่ได้เคลียร์เงินก้อนสุดท้าย แต่ว่าให้นางมากเกินไปก็เป็นกังวลว่าเด็กน้อยทั้งสองจะรักษาไว้ไม่ได้ เหมือนกับที่ถูกคนหลอกไปเมื่อครั้งก่อนอย่างนั้น

ดังนั้นหลังจากที่พิจารณาแล้ว เซี่ยจินอานพูดกล่าวว่า : "เงินงวดสุดท้ายข้าให้พวกเจ้าทั้งหมดหนึ่งพันตำลึง แต่ว่าก็กลัวว่าเด็กน้อยอย่างพวกเจ้าทั้งสองจะรักษาไว้ไม่ได้ เพราะงั้นข้าจะให้พวกเจ้าก่อนหนึ่งร้อยตำลึง "

เซี่ยอี่ตงได้ฟังแล้วรีบโบกไม้โบกมือพร้อมพูดว่า : "ไม่ ไม่จำเป็น!"

เซี่ยจินอานก็คิดเหมือนกัน เงินของคนเขาเก็บว่าที่เจ้าถือว่าเป็นเรื่องอะไรล่ะ "งั้นก็ได้ ในเมื่อไม่ยอม ข้าจะจ่ายหนึ่งพันตำลึงให้เจ้าทั้งหมด"

พูดจบ เซี่ยอี่ตงยิ่งร้อนใจแล้ว "ไม่ ไม่ใช่นะ!สิ่งนี้มอบให้พี่รอง ไม่เอาเงิน"

เซี่ยจินอานได้ฟัง รู้ว่าตัวเองเข้าใจความหมายผิดก็ค่อนข้างมีความเก้ๆกังๆบนใบหน้า

"ไม่ได้ ข้าไม่ชอบเอาของของคนอื่นโดยไม่นับค่าตอบแทน"

"ไม่ ไม่ถือว่าไม่นับค่าตอบแทนนะ ใช้เพื่อเป็นการขอบคุณพี่รอง"

"งั้นก็ยิ่งไม่ได้เลย นี่ถือว่าเป็นการให้ของขวัญติดสินบนแพทย์ !" เซี่ยจินอานพูดอย่างจริงจัง

เมื่อเซี่ยอี่ตงได้ยินก็ลนลานแล้ว พูดจาสะเปะสะปะว่า : "ไม่นะ ไม่ใช่ ข้าไม่ได้ติดสินบน ข้าเพียงแค่ขอบคุณพี่รอง"

เซี่ยจินอานยิ้มพร้อมพูดว่า : "เจ้าไม่ต้องตื่นเต้น ข้ารู้ แต่ข้าไม่มีทางยอมรับไว้ ในฐานะที่เป็นแพทย์คนหนึ่ง การรักษาช่วยเหลือผู้คนเป็นหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ"

"หากว่าข้ารับไว้ งั้นก็เป็นการดูถูกจรรยาบรรณแพทย์ของข้าแล้ว ถ้าหากเจ้าอยากขอบคุณข้าจริงๆ งั้นก็จ่ายค่าหมอ ทั้งหมดหนึ่งตำลึง"

เซี่ยอี่ตงตกตะลึงกับคำพูดของเซี่ยจินอานแล้ว สุดท้ายก็หยิบเงินหนึ่งตำลึงยื่นให้เซี่ยจินอานแล้ว

"ดีมาก ทำแบบนี้ถึงจะถูกต้อง!"