ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 305

ผู้หญิงสามคนที่หยุนฝู้เฉินหาให้เซี่ยจินอาน นางก็โยนพวกเขาให้กับเจียงซือกับเจียงยี่ทั้งสองคน ให้ทั้งสองสอนทฤษฎีการรักษาโรคขั้นพื้นฐานและข้อควรระวังในการต้มยา

ตอนนี้หลักๆนางก็แค่ต้องการดูว่าทั้งสามคนนี้ฝึกไปถึงขั้นไหนแล้ว และมีอีกเรื่องหนึ่งที่ต้องการให้สองพี่น้องนี้ไปทำ

แต่ยังไม่ได้เจอเจียงยี่พี่น้องสองคนนี้ แต่กลับเจอกับเจ้าตัวแสบสองคนนี้ก่อน

ก็เห็นร่างเล็กๆของหลินหยู่กับหลิ่วสือซานทั้งสองเดินออกจากเรือนหนาน ทั้งสองเห็นคนแปลกหน้าปรากฏขึ้นในลานก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง แต่หลินหยู่ยังคงสงบมาก เพราะทั้งสองก็เคยพบกันมาหลายครั้งและรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนเลว

แต่หลิ่วสือซานกลับเคยเห็นเซี่ยจินอานเป็นครั้งแรก และซ่อนตัวอยู่ข้างหลังหลินหยู่ด้วยความกลัว

เซี่ยจินอานยิ้มให้ทั้งสองคนและพูดว่า:"ดึกเช่นนี้แล้ว ทำไมพวกเจ้าทั้งสองยังไม่ไปนอน?"

เจ้าตัวน้อยทั้งสองอึ้งกับรอยยิ้มของเซี่ยจินอาน พี่สาวคนนี้ยิ้มแล้วสวยงามจริงๆเลย!

"ข้าอยากอยู่ในโรงเรียนไปสักพักเอง" หลิ่วสือซานก้มหน้าและพูดอย่างแผ่วเบา

หลินหยู่ช่วยหลิ่วสือซานอธิบายว่า:"เสี่ยวอวิ๋นก็เพื่ออยากฝึกฝนลูกคิดให้มาก จึงอยู่ตรงนี้นานไปหน่อย"

หลิ่วอวิ๋นเป็นชื่อที่อาจารย์หานตั้งให้หลิ่วสือซาน

เพราะตอนนี้ที่โรงเรียนพาณิชย์นี่ยังไม่พบอาจารย์สอนหนังสือที่ดี ดังนั้นจึงหาเซียนเซิงผู้หนึ่งมาสอนการคิดคำนวณและการใช้ลูกคิดให้เด็กเหล่านี้

หลังจากการเตือนความจำเช่นนี้ ดูเหมือนว่าเรื่องที่จะโกงใครบางคนมานั้นก็ต้องรีบดำเนินการสักแล้ว!

"พวกเจ้ายังเด็ก ทำอะไรอย่าได้ใจร้อนต้องการเห็นความสำเร็จในทันที ต่อไปอย่านอนดึกเช่นนี้อีกละ"เซี่ยจินอานบอก

"เสี่ยวอวิ๋นทำเช่นนี้ก็เพื่อพี่น้องของพวกเขานั้น! เสี่ยวอวิ๋นบอกว่าเขาจะต้องเรียนรู้ที่จะหาเงิน และหาเงินให้ได้เยอะๆ! จากนั้นก็พวกคนที่อยู่ในบ้านฉืออานนั้นมีชีวิตที่ดีขึ้น! "

เมื่อได้ยินถ้อยคำเหล่านี้ในใจของเซี่ยจินอานก็เจ็บจี๊ด เรื่องบ้านฉืออานนี่ก็เป็นดั่งหินก้อนใหญ่ที่ทับลงมาในหัวใจของนางอีกครั้ง

จนกระทั่งตอนนางไปหาเจียงซือกับเจียงยี่ใจก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เพียงแค่นำเรื่องที่จะซื้อเครื่องยาในโรงหมอนั้นบอกให้พวกนางทั้งสองคนเสร็จแล้วก็จากไป

จนกระทั่งกลับไปถึงที่จวนแม่ทัพนางก็ยังคืนสติมาไม่ได้

เรื่องเด็กกำพร้านี้นางไม่สามารถควบคุมได้ แต่สำหรับเรื่องต้านทานการทำทารุณกรรมเด็กกำพร้านั้น นางก็ยังมีวิธีต่อต้านได้อยู่

ฮ่องเต้ไม่เห็นด้วย งั้นนางก็คิดหาวิธีทำให้เขาเห็นด้วย!

ขณะที่ใจเหม่อลอย จู่ๆก็ได้ยินเสียงตะโกนดังมา

"คุณหนู!"

พอเซี่ยจินอานคืนสติมาก็หันไปมองคนที่มาและรู้สึกไม่คาดฝันเล็กน้อย

ไม่คิดเลยว่าดึกป่านนี้แล้วจะพบซูหลานนอกจวนแม่ทัพได้ และเมื่อมองดูดวงตาที่แดงของนางเหมือนเพิ่งร้องไห้มา

พอนางเดินเข้ามาใกล้ เซี่ยจินอานก็เหมือนได้กลิ่นควันไฟ ราวกับว่าเพิ่งออกมาจากกองไฟ

"นี่เจ้าไปไหนมาเนี่ย?ใครรังแกเจ้า? "เซี่ยจินอานถาม

เมื่อถูกถามเช่นนี้ ดวงตาของซูหลานก็ยิ่งแดงขึ้น และน้ำตาคลออีกครั้ง แต่ก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมา ส่ายหัวและบอกว่า: "ไม่เป็นไร แล้วก็ไม่มีใครรังแกข้าด้วย"

เซี่ยจินอานไม่เชื่อ แต่เมื่อซูหลานไม่อยากพูดนางก็ไม่อยากบังคับหล่อน เพราะในใจของแต่ละคนนั้นต่างก็มีความลับซ่อนอยู่

เช่นเดียวกับนาง ซ่อนความลับที่จะทำให้ทุกคนตกใจได้

หากเรื่องที่ "วิญญาณจากโลกใบอื่นนั้น" ถูกใครรู้เข้า คงจะถูกชาวบ้านที่นี่เผาทิ้งดั่งสัตว์ประหลาดแน่เลย

ซูหลานเดินตามหลังเซี่ยจินอาน และรู้สึกเศร้าอย่างร้องไห้ยิ่งนัก

วันนี้เป็นวันตายครบหนึ่งร้อยวันของพี่ชายนาง และนางออกจากจวนในเวลากลางดึกก็เพราะไปเผากระดาษเงินกระดาษทองให้พี่ชาย

ตอนเผากระดาษเงินกระดาษทองนั้น นางอดไม่ได้ที่จะนึกถึงความทรงจำตอนที่พี่ชายนางยังมีชีวิตอยู่นั้น