ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 309

ดูเหมือนเหรินชินชินมาเพื่อมอบของขวัญเท่านั้น และไม่ได้อยู่นาน หลังจากพูดคำไม่กี่คำเสร็จก็พาสาวรับใช้จากไปแล้ว แต่ตอนจากไปสีหน้าดูผิดหวังเล็กน้อย

นี่ก็เป็นเพียงเรื่องเล็กๆ ทุกคนต่างก็ไม่ได้ใส่ใจ กินเมล็ดทานตะวันและพูดคุยกันเหมือนเดิม แต่เวลาผ่านไปเพียงครึ่งชั่วยาม เสียงกระดิ่งลมก็ดังขึ้นอีกครั้ง

หลังจากที่ทุกคนเห็นผู้มาเยือน กงซุนหนันเสียนก็มองดูเซี่ยจินอานด้วยท่าทางที่อยากเผือก

เซี่ยจินอานทำหน้ามองบนให้กงซุนหนันเสียน

หยุนฝู้เฉินเดินอยู่แถวหน้าอย่างหยิ่งและเย็นชา ด้านหลังตามด้วยองครักษ์สี่คนที่ตามตนมา และในมือแต่ละคนนั้นก็ถือกล่องของขวัญเอาไว้

ทั้งสี่คนวางกล่องของขวัญไว้บนแท่งคิดเงินอย่างรู้ตัว หยุนฝู้เฉินกวาดสายตามองดูภายในโรงหมอนั้น และเก็บความหยิ่งและเย็นชาของเขาเองทันที ขมวดคิ้วและบอกว่า: "ทำไมไม่มีคน?"

เซี่ยจินอานหันมองไปทางโรงหมอที่อยู่ตรงข้างและใช้คางชี้ "อยู่ที่ฝั่งตรงข้ามนั้นหมดแล้ว"

หยุนฝู้เฉินเหลือบมองฝั่งตรงข้าม สีหน้ามืดลงเล็กน้อย

"งั้นเจ้าก็นั่งงอมืองอเท้าเช่นนี้รึ?"

"เป็นไปได้ยังไง!" เซี่ยจินอานโต้กลับว่า "ข้ากำลังรอโอกาสที่เหมาะสมอยู่!"

หยุนฝู้เฉินพูดเยาะเย้ยว่า:"ต่างกันอย่างไร?"

เป็นการถูกอีกฝ่ายสอดแทรกไปหมด

ต่างกันเยอะมากอยู่แล้ว! หนึ่งคือการรอในเชิงลบ และอีกหนึ่งคือการรอในเชิงบวก!

นางยังคงมั่นใจในหัวใจอย่างยิ่ง! ระดับของฉีเซียวเซียวแล้วนางรู้ดี ในผืนแผ่นดินนี้มีโรคตั้งมากมาย ที่หล่อนรู้นั้นก็มีเพียงไม่กี่โรค!

ถึงตอนนั้นนางรับมือกับคนไข้ที่หล่อนรักษาไม่ได้ นั่นก็เป็นการเหยียบอนุเคราะห์พิภพเอาไว้แล้วกระจายชื่อเสียงของโรงหมอของพวกเขานั้นออกไปนี่นะ?

ถึงตอนนั้นก็พลิกชะตาแล้วไม่ใช่รึ! ตอนนั้นก็มีคนไข้แล้วไม่ใช่หรือ?

"เหตุใดถึงไม่เป็นคนออกโจมตีก่อนล่ะ" หยุนฝู้เฉินกล่าว

เซี่ยจินอานคิดในใจ "ท่านหมายถึงแย่งโดยตรงเลยรึ?"

"เจ้าดูข้าเหมือนโจรหรือ?"

เซี่ยจินอานยิ้มแห้ง