ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 308

เสียงกินเมล็ดทานตะวันของทั้งสองคนนั้นต่อเนื่องกันไปเป็นระลอก โดยเฉพาะอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบเช่นนี้ ฟังแล้วช่างรำคัญหูยิ่งนัก

เซี่ยจินอานตบหลังศีรษะของกงซุนหนันเสียนดังเพียะ "เจ้าอย่าพูดให้เสียกำลังใจได้หรือไม่!" ตอนนี้พวกข้าทุกอย่างพร้อมพรัก ขาดแต่ลมบรูพา! "

กงซุนหนันเสียนลูบหลังศีรษะของตัวเองเบาๆ และมองดูเพ้ยจิ่วชวนอย่างน่าสงสาร:"ไอ้จิวจิ่ว ข้าโดนประมุขรังแกอีกแล้ว!"

เพ้ยจิ่วชวนเห็นเช่นนี้ ก็กลั้นหัวเราะ และช่วยเขาลูบด้านหลังของศีรษะอย่างเบาๆ

เมื่อเซี่ยจินอานเห็นการปฏิบัติระหว่างทั้งสองคนนั้น ก็ทำเสียจุ๊ๆไปสักสองสามครั้ง

ในเมื่อตอนนี้โรงหมอว่างเช่นนี้ หาหัวข้อเรื่องที่สนุกๆมาคุยกันดีกว่า

เซี่ยจินอานหันมองกงซุนหนันเสียนและบอกว่า:"ข้าว่าที่ผ่านมาไม่กี่วันนี้เจ้าว่างมากนัก"

เมื่อกงซุนหนันเสียนได้ยินประโยคนี้ ก็รีบหันมองเซี่ยจินอานอย่างหวาดระแวง: "ช่วงนี้ข้าดูสมุดบัญชีทั้งวันและคืน ยุ่งมากนัก!"

เซี่ยจินอานถามอย่างประหลาดใจว่า:"จริงรึ?คาดว่าคงจะเป็นเพราะเจ้าอยู่ห่างไกลจากค่ายฐานมากเกินไป ข้าย้ายเจ้าไปยังพื้นที่เจียงหนานดีหรือไม่ ซึ่งอยู่ใกล้กับบ้านเกิดเจ้าพอดี"

เมื่อได้ยินประโยคนี้กงซุนหนันเสียนก็ไม่เห็นด้วยทันที และรีบพูดทันทีว่า:"ไม่ยุ่ง ข้าว่างมาก!"

ล้อเล่นหรือไง หากย้ายไปยังพื้นที่เจียงหนานแล้วไม่เพียงแต่ต้องเผชิญกับพวกคนบางคนที่น่ารังเกียจ ยังจะต้องจากไอ้จิวจิ่วไป!เขาไม่ทำหรอก!

เซี่ยจินอานพยักหน้าอย่างพอใจ "เด็กดี! รู้ว่าเจ้าว่างมาก งั้นเจ้าไปที่สวนสงเคราะห์ไปสอนเด็กๆเถิด! "

กงซุนหนันเสียนชี้ตัวเองด้วยความประหลาดใจ "เจ้าแน่ใจนะว่าไม่ใช่ให้ข้าไปถ่วงคนอื่น? พวกหนังสือทั้งสี่และคัมภีร์ทั้งห้าอะไรนั้นข้าก็ไม่เป็น! "

"ไม่จำเป็นต้องเป็นหนังสือทั้งสี่และคัมภีร์ทั้งห้า" เซี่ยจินอานถุยเปลือกเมล็ดทานตะวันในปากออกมา "ช่วยข้าฝึกฝนกลุ่มคนรวยออกมากลุ่มหนึ่งก็พอ"

เพ้ยจิ่วชวนรู้คนแรกว่า "ความหมายของประมุขคือให้เสียนสอนวิธีการทำธุรกิจ"

"ถูกต้อง"

"ข้าไม่เอา!" กงซุนหนันเสียนพูดปฏิเสธ