ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 308

เสียงกินเมล็ดทานตะวันของทั้งสองคนนั้นต่อเนื่องกันไปเป็นระลอก โดยเฉพาะอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบเช่นนี้ ฟังแล้วช่างรำคัญหูยิ่งนัก

เซี่ยจินอานตบหลังศีรษะของกงซุนหนันเสียนดังเพียะ "เจ้าอย่าพูดให้เสียกำลังใจได้หรือไม่!" ตอนนี้พวกข้าทุกอย่างพร้อมพรัก ขาดแต่ลมบรูพา! "

กงซุนหนันเสียนลูบหลังศีรษะของตัวเองเบาๆ และมองดูเพ้ยจิ่วชวนอย่างน่าสงสาร:"ไอ้จิวจิ่ว ข้าโดนประมุขรังแกอีกแล้ว!"

เพ้ยจิ่วชวนเห็นเช่นนี้ ก็กลั้นหัวเราะ และช่วยเขาลูบด้านหลังของศีรษะอย่างเบาๆ

เมื่อเซี่ยจินอานเห็นการปฏิบัติระหว่างทั้งสองคนนั้น ก็ทำเสียจุ๊ๆไปสักสองสามครั้ง

ในเมื่อตอนนี้โรงหมอว่างเช่นนี้ หาหัวข้อเรื่องที่สนุกๆมาคุยกันดีกว่า

เซี่ยจินอานหันมองกงซุนหนันเสียนและบอกว่า:"ข้าว่าที่ผ่านมาไม่กี่วันนี้เจ้าว่างมากนัก"

เมื่อกงซุนหนันเสียนได้ยินประโยคนี้ ก็รีบหันมองเซี่ยจินอานอย่างหวาดระแวง: "ช่วงนี้ข้าดูสมุดบัญชีทั้งวันและคืน ยุ่งมากนัก!"

เซี่ยจินอานถามอย่างประหลาดใจว่า:"จริงรึ?คาดว่าคงจะเป็นเพราะเจ้าอยู่ห่างไกลจากค่ายฐานมากเกินไป ข้าย้ายเจ้าไปยังพื้นที่เจียงหนานดีหรือไม่ ซึ่งอยู่ใกล้กับบ้านเกิดเจ้าพอดี"

เมื่อได้ยินประโยคนี้กงซุนหนันเสียนก็ไม่เห็นด้วยทันที และรีบพูดทันทีว่า:"ไม่ยุ่ง ข้าว่างมาก!"

ล้อเล่นหรือไง หากย้ายไปยังพื้นที่เจียงหนานแล้วไม่เพียงแต่ต้องเผชิญกับพวกคนบางคนที่น่ารังเกียจ ยังจะต้องจากไอ้จิวจิ่วไป!เขาไม่ทำหรอก!

เซี่ยจินอานพยักหน้าอย่างพอใจ "เด็กดี! รู้ว่าเจ้าว่างมาก งั้นเจ้าไปที่สวนสงเคราะห์ไปสอนเด็กๆเถิด! "

กงซุนหนันเสียนชี้ตัวเองด้วยความประหลาดใจ "เจ้าแน่ใจนะว่าไม่ใช่ให้ข้าไปถ่วงคนอื่น? พวกหนังสือทั้งสี่และคัมภีร์ทั้งห้าอะไรนั้นข้าก็ไม่เป็น! "

"ไม่จำเป็นต้องเป็นหนังสือทั้งสี่และคัมภีร์ทั้งห้า" เซี่ยจินอานถุยเปลือกเมล็ดทานตะวันในปากออกมา "ช่วยข้าฝึกฝนกลุ่มคนรวยออกมากลุ่มหนึ่งก็พอ"

เพ้ยจิ่วชวนรู้คนแรกว่า "ความหมายของประมุขคือให้เสียนสอนวิธีการทำธุรกิจ"

"ถูกต้อง"

"ข้าไม่เอา!" กงซุนหนันเสียนพูดปฏิเสธ

สอนคนยังไม่ดีกว่าให้เขาฆ่าคนเลย!!

เซี่ยจินอานยิ้มจางๆ "กลับไปที่เจียงหนานกับสอนเด็กๆ เจ้าเลือกอันหนึ่ง"

กงซุนหนันเสียนท้อแท้ และกล่าวอย่างหมดอาลัยตายอยากว่า:"ข้าสอนก็ได้!"

เฮ้อ! ใครบอกว่าประมุขเปลี่ยนไปแล้ว! นางก็ยังคงเป็นคนน่ารังเกียจที่ชอบขูดรีดเขาอยู่เหมือนเดิม!

และในเวลานี้ซูหลานกับซูหยาวทั้งสองคนก็กลับมาจากด้านนอกพอดี เซี่ยจินอานเห็นสีหน้าที่ไม่ดีของสาวใช้ทั้งสองนี้ ก็รู้ว่าคงจะได้ยินคำอะไรที่ไม่ดีมาแน่

แต่ก็ไม่ได้พูดไรมาก

ถึงแม้การมติมหาชนที่มีต่อนางในตอนนี้นั้นเลวร้ายเพียงใด ตอนที่ลมบูรพาพัดเข้าใกล้ นางก็จะพลิกตัวเอาคืนอย่างดีงาม

เซี่ยจินอานหันมองจื่อโม่และบอกว่า:"เจ้าค่อยสังเกตดูหน่อยว่าในแถวชานเมืองนั้นมีเนินเขาที่เหมาะสำหรับปลูกเครื่องยาหรือไม่"

"ขอรับ"

ทันใดนั้น กระดิ่งลมเล็กๆที่เซี่ยจินอานแขวนไว้ในหน้าประตูนั้นก็ส่งเสียงที่น่ารื่นรมย์ออกมา และทุกคนเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นผู้ที่มานั้นสูงสง่างาม ท่าทางสง่างาม และมีรอยยิ้มจางๆปรากฏอยู่บนใบหน้า

ทุกคนดูต่างก็ประหลาดใจ มีเพียงบนใบหน้าของเซี่ยจินอานเท่านั้นที่มีรอยยิ้มจางๆ

"เหรินชินชินของจวนอวี้สื่อมาส่งของขวัญเปิดร้านให้โดยเฉพาะ"เหรินชินชินยิ้มและกล่าว

จากนั้นสาวรับใช้สองสามคนที่อยู่ด้านหลังนางนั้น ก็เดินเข้ามาพร้อมกับถือกล่องของขวัญเอาไว้ ซูหยาวกับซูหลานเห็นเช่นนี้ก็รับเอาไว้ และวางไว้บนแท่งคิดเงิน

"ขอบใจยิ่งนัก"เซี่ยจินอานยิ้มกลาว

"ชินชินเองที่ควรเป็นคนกล่าวขอบคุณคุณหนูเซี่ย"

"ศิษย์พี่ของข้าได้กล่าวแทนเจ้าแล้ว"

"ของพวกนี้ก็เป็นเพียงเครื่องยาเล็กน้อย และตอนนี้อาการของท่านแม่ก็ดีขึ้นแล้ว และสิ่งเหล่านี้ก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรมากแล้ว ดังนั้นจึงส่งให้กับคุณหนูเซี่ย หวังว่าจะไม่รังเกียจ"

เซี่ยจินอานเหลือบมองกล่องของขวัญทั้งสี่กล่องนั้น แม้ว่าจะปิดไว้อย่างแน่นสนิท แต่นางก็ยังคงได้กลิ่นเครื่องยาในกล่องของขวัญนั้น ซึ่งเครื่องยาในแต่ละกล่องนั้นก็มิอาจประเมินค่าได้ แล้วนางจะรังเกียจได้อย่างไร