ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 307

"ดูโรคไม่เก็บเงิน! เรื่องดีเช่นนี้ รีบเข้าไปต่อแถวกันเถิด! "

"ใช่ ใช่ ใช่!"

ทันใดนั้น ตรงหน้าประตูโรงหมอที่หนึ่งนั้น ก็ไม่มีผู้ใดเลย และรู้สึกเหน็บหนาวเย็นชาอย่างอธิบายไม่ได้!

ซูหลานยืนอยู่ข้างๆ และกล่าวอย่างโกรธเคืองว่า:"คนเหล่านี้มีตาหามีแววไม่! ทักษะทางการแพทย์ของคุณหนูดีเช่นนี้ แต่พวกเขากลับไม่ศรัทธาเลื่อมใส ! "

สถานการณ์เช่นนี้ ได้อยู่ในการคาดเดาของเซี่ยจินอานไว้แล้ว

เซี่ยจินอานมองดูอนุเคราะห์พิภพที่อยู่ตรงข้างนั้นอย่างเฉยชา กลับสบตากับดวงตาคู่ที่เร้าใจและโอ้อวดนั้น

คือนางนี่เอง

เซี่ยจินอานมองดูร่างของฉีเซียวเซียวก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ช่วงสองสามวันนี้นางไม่ค่อยให้ความสนใจกับเรื่องในโรงหมอสักเท่าไหร่ ดังนั้นจึงไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับโรงหมอตรงข้ามนี้ และตอนนี้เห็นฉีเซียวเซียวอยู่ด้านในนั้นก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

"จื่อโม่ เจ้ารู้ประวัติของโรงหมอของฝ่ายตรงข้ามหรือไม่" เซี่ยจินอานถาม

"อนุเคราะห์พิภพมีความเกี่ยวข้องกับราชสำนัก ในสายตาของผู้คนแล้วฉีเซียวเซียวเป็นเถ้าแก่เนี๊ย แต่จริงๆแล้วหยุนฉีฝูถึงจะเป็นเจ้าของร้านที่แท้จริง" จื่อโม่บอกว่า "ตามสถานการณ์ที่ข้ารู้นั้น ไม่ยากที่จะคาดเดาออกได้ว่า โรงหมอตรงข้ามนี้อยากจะหาเรื่องประมุขชัดๆ"

เมื่อมู่หลานจิ่นได้ยินถ้อยคำเหล่านี้ ก็ขมวดคิ้วขึ้น "ประมุข จะให้ข้าไปจัดการหรือไม่"

คำว่าจัดการนี้หมายถึงอะไร ไม่พูดก็รู้

เซี่ยจินอาน:"...ไม่ต้อง ขอเพียงพวกเขาสามารถนำผลประโยชน์มาให้ประชาชนได้จริง ก็ปล่อยพวกเขา"

เมื่อมู่หลานจิ่นได้ยินเช่นนี้ ก็ไม่พูดอะไรอีกแม้แต่คำเดียว

"ไปกันเถิด เข้าไปในโรงหมอก่อน" เซี่ยจินอานพาทุกคนเข้าไปในโรงหมอ แต่ซูหลานและซูหยาวกลับแอบลับล่อเข้าไปในโรงหมอฝ่ายตรงข้าม และพูดคุยกับประชาชน

ซูหลานมีหน้าตาที่น่ารัก น่าเอ็นดู และพูดเก่ง และในไม่ช้าก็ได้พูดคุยกับพวกลุงและป้าทั้งหลาย

"ป้าจ๊ะ โรงหมอฝ่ายตรงข้ามนั้นก็เปิดวันนี้และดูโรคโดยไม่คิดค่ารักษาโรคเช่นกัน เหตุใดพวกเจ้าถึงไม่ไปโรงหมอฝ่ายตรงข้ามนั้นล่ะ?"

"แม่หนู เจ้าคงจะไม่เคยออกบ้านสินะ"

ซูหลานพยักหน้าอย่างเขินอาย ช่วงสองสามวันนี้นอกจากคืนวันนั้นที่ออกมาเผากระดาษเงินกระดาษทองพี่ชายในตอนกลางคืนนั้น ก็ไม่ได้ออกไปไหนจริง

"มีอะไรรึ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า?"

"ทั่วตลาดนั้นได้แพร่ไปทั่วแล้ว!" ไอ้เซี่ยจินอานนั้นไม่เป็นทักษะทางการแพทย์สักนิดเลย! ทำให้คนเสียชีวิตไปหลายคนแล้ว! พวกเจ้าทั้งสองอย่าไปเด็ดขาด ไปแล้วตายแน่! "

"..."

พวกนางอยู่กับคุณหนูทุกวัน ยังมีชีวิตอยู่ดีๆเลย และแม้แต่โรคของพวกข้านั้นก็คือนางเป็นคนรักษาหายเอง!

ซูหลานกล่าวอย่างยับยั้งอารมณ์ว่า:"แต่คุณหนูเซี่ยเคยรักษาโรคเล็บเทาหายไม่ใช่รึ"

"เชอะ! ใครจะไปรู้ว่ามันจริงหรือไม่! ไม่แน่อาจจะเป็นเพราะต้องการหลอกลวงเงินพวกข้าก็ได้! "

"ใช่ คนที่ตายในมือนางเซี่ยจินอานนั้นยังน้อยรึ?" คนคนนั้นมันไม่ใช่คนดีอะไรนัก และต่อให้ข้าป่วยตายข้าก็จะไม่ไปโรงหมอที่หนึ่งนั้นหรอก! "

ซูหลานโมโหกับคำพูดเหล่านี้ยิ่งนัก และกำลังจะยืนออกมาโต้เถียงกับอีกฝ่าย เพื่อปกป้องภาพลักษณ์ของคุณหนูพวกนางนั้น แต่กลับถูกซูหยาวดึงออกมา!

"เจ้าดึงข้าทำไม ข้าจะต้องปกป้องชื่อเสียงของคุณหนู" ซูหลานพูดอย่างโกรธแค้น ว่าแล้วก็จะวิ่งเข้าไปด้านใน

ซูหยาวรีบขัดขวางนางไว้ "ไม่มีประโยชน์หรอก พวกเขาไม่ยอมฟังอยู่แล้ว"

"แล้วพวกข้าจะทำอย่างไรกัน!"

"พวกข้าต้องรอ" เซี่ยจินอานนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเล็กๆ หน้าตู้ยา ส่วนคนอื่นๆก็นั่งไว้ข้างๆนาง

เซี่ยจินอานมองดูจื่อโม่ที่กำลังกินเมล็ดทานตะวันอยู่นั้น และจู่ๆก็รู้สึกว่าปากของตนเองนั้นคันอย่างอธิบายไม่ได้ ดังนั้นจึงยื่นมือไปขอกับเขา และในขณะกินเมล็ดทานตะวันก็พูดไปด้วยว่า:"พวกเขาไม่ยอมมาดูโรคที่นี่ พวกข้าก็มิอาจจะบังคับให้พวกเขามา! ดังนั้นพวกข้าจึงทำได้เพียงแต่รอ"

"แล้วถ้าหากรอจนไม่มีคนมาล่ะ" กงซุนหนันเสียนถาม