ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 313

ซูหยาวเม้มปากและพูดเบาๆว่า:"คุณหนูทำเช่นนี้ต้องมีเหตุผลของนางอยู่แล้ว"

"คนข้างนอกบอกว่า เรื่องที่คุณหนูเปิดโรงหมอนั้นมันเป็นเรื่องตลกชัดๆ ยิ่งพูดยิ่งเกินไป"

ซูหลานพูดอย่างโกรธ

ข่าวที่เซี่ยจินอานไปเป็นเด็กดูแลยาในอนุเคราะห์พิภพนั้นก็ได้แพร่ออกไปทั่วแล้ว มีคนหลายคนกำลังหัวเราะเยาะเซี่ยจินอานและรอดูนางขายหน้า!

นอกจากนี้ด่าว่านางไม่เข้าใจทักษะทางการแพทย์ และยังบอกว่านางแอบไปฝึกการทักษะทางการแพทย์

ไม่มีคำดีๆแม้แต่คำหนึ่งเลย

คำเหล่านี้เซี่ยจินอานเองก็ได้ยินมาแล้วบ้าง แต่นางไม่ได้ใส่ใจ

ในเวลานี้นางยังคงสุขุมรอบคอบและมีความระมัดระวังทำหน้าที่เด็กดูแลยาเช่นเคย

แต่หลังจากมาจับยาได้ไม่กี่วัน ก็ทำให้นางรู้ว่าระดับการแพทย์ที่นี่นั้นล้าหลังไปเพียงใด!

สูตรยาทุกใบล้วนมีบกพร่อง ตรงกับคำที่ว่ายาย่อมมีพิษสามส่วนจริงๆ

สิ่งนี้ทำให้นางคิดที่จะปรับปรุงใบสั่งยา แต่เรื่องนี้ยังคงต้องพิจารณาดีๆก่อน

ตอนนี้เซี่ยจินอานก็ยังคงจับยาให้ผู้คนในอนุเคราะห์พิภพอย่างตั้งใจ

เพียงแต่ว่านางเห็นรายการหนึ่งที่เป็นรายการการรักษาโรคขา และอดไม่ได้ที่จะยกคิ้ว เห็นได้ชัดว่าเป็นสูตรยาสำหรับการรักษาการบาดเจ็บขาเก่า แต่หญิงชราผู้นี้ดูเหมือนไม่มีบาดแผลเก่า ใดๆเลย ดังนั้นเซี่ยจินอานจึงใช้ระบบสแกนหญิงชราอย่างละเอียดรอบหนึ่ง

หลังจากตรวจสอบให้แน่ใจแล้วว่าที่ขาของหญิงชรานี้ไม่ได้มีแผลเก่าใดๆ มีเพียงแต่โรคข้อเข่าเสื่อมที่พบได้โดยทั่วไปในวัยผู้สูงอายุ

"คุณยาย นี่คือสูตรยาที่ดูโรคของเจ้ารึ?" เซี่ยจินอานถาม

"ไม่ใช่ นี่คือสูตรยาสำหรับลูกชายของข้า"

"ลูกชายเจ้าไม่ได้มาด้วยตัวเองรึ?"

"ไม่ ลูกชายของข้าไปสู้รบเมื่อก่อน ได้รับบาดเจ็บมา และนอนอยู่บนเตียงตลอดทั้งปี ดังนั้นข้าจึงมาเอายาให้เขา"

หลังจากเซี่ยจินอานฟังจบ ก็ยังคงขมวดคิ้วไว้แน่นเหมือนเดิม และต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่างอีก แต่กลับถูกเสียงที่กังวลนั้นขัดจังหวะ!

"หลีกทางหน่อย! หลีกทางหน่อย! "

ด้านนอกมีชายหนุ่มที่แข็งแกร่งสองคน ยกชายหนุ่มที่มีหน้าขาวซีดเหมือนกระดาษและเป็นลมไปเข้ามา

"หมอ! หมอ! ช่วยด้วย! "

ชายร่างใหญ่คนหนึ่งตะโกนอย่างกังวล

ฝูงชนก็ให้ทางทั้งสามคน ฉีเซียวเซียวและหมอคนอื่นที่ช่วยรักษาโรคนั้นต่างก็เดินออกมาจากห้อง

ฉีเซียวเซียวกล่าวอย่างไม่พอใจว่า:"ห้ามส่งเสียงดัง!"

เมื่อชายร่างใหญ่เห็นว่ามีคนออกมา ก็กล่าวอย่างกระวนกระวายใจว่า:"เพื่อนของข้าเป็นลมขณะทำงาน หมอท่านรีบช่วยดูหน่อย!"

ฉีเซียวเซียวมองดูการแต่งกายของทั้งสาม เสื้อผ้ากระสอบตัวก็สกปรกเหลือเกิน แค่มองก็รู้ว่าเป็นคนงานชั้นต่ำ และมีบางความรังเกียจบนใบหน้าเล็กน้อย

"เป็นลมได้ยังไง?"

"พวกข้าทั้งสามคนกำลังแบกสินค้าอยู่ที่ท่าเรือ จู่ๆสู้นจื่อก็บอกว่าตนปวดท้อง จากนั้นก็อาเจียนและท้องเสีย และจู่ๆก็เป็นลมไปเลย"

หลังจากฉีเซียวเซียวฟังจบก็บอกว่า:"เขากินของผิดจึงทำให้ท้องเสียเองแหละ เดียวข้าจะเบิกยาแก้ท้องร่วงให้พวกเจ้าสักหน่อย"

จากนั้นก็จะเข้าไปข้างในห้องและเขียนใบสั่งยาโดยตรง

เมื่อเซี่ยจินอานได้ยินวิธีจัดการของฉีเซียวเซียว ก็รู้สึกโมโหยิ่งนัก!

พูดด้วยใบหน้าที่เย็นชาว่า:"ดูโรคต้องดูสีหน้า ฟังเสียงหายใจ ถามอาการโรคและทำการแมะ แม้แต่ชีพจรเจ้าก็ไม่จับดู ก็ตัดสินไปเช่นนี้ ไม่รู้สึกว่าตัดสินเร็วเกินไปรึ?"

ฉีเซียวเซียวหยุดและหันมองเซี่ยจินอานและกล่าวอย่างเยาะเย้ยว่า:"ข้าเป็นหมอ ข้าบอกอันไหนก็คืออันนั้น!"

เซี่ยจินอานหรี่ตาลง และใบหน้านั้นเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย: "เจ้ากำลังเอาชีวิตคนมาทำเป็นเล่นชัดๆ!"

จากนั้นก็กวาดสายตาไปยังหมอคนอื่นๆ "พวกเจ้าล่ะ?ก็คิดว่าท้องเสียเหมือนกันรึ?"

ส่วนหมอคนอื่นที่เหลือ ต่างก็มองหน้ากัน จากนั้นก็มีคนเดินออกมาให้และทำการแมะให้สู้นจื่อ และสังเกตไปสักพัก ยิ่งดูสีหน้าก็ยิ่งดูไม่ดีมากยิ่งขึ้น

"เป็นไส้บวม"

เมื่อเซี่ยจินอานได้ยินประโยคนี้ สีหน้าถึงจะผ่อนคลายลงหน่อย "ก็ยังมีคนหนึ่งที่ไม่สับสนอยู่!"